H Χρυσή Αυγή και η Αριστερά

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αριστερά καταγγέλλει τη Χρυσή Αυγή ότι είναι  ναζιστικό κόμμα, πράγμα αναμενόμενο. Γιατί, όμως, παρά τις καταγγελίες, η ΧΑ αυξάνει τη δύναμή της; Κρύβαμε ένα ναζί μέσα μας και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι;
Δεν μπορεί ούτε στιγμή να μας διαφεύγει ότι όσο ξαφνική ήταν η κατακόρυφη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο, αντίστοιχα, ξάφνιασε και το ξεπέταγμα της ΧΑ. Στις εκλογές, οι ψηφοφόροι, αντιμέτωποι με τη Μνημονική καταστροφή, «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη» αλλά όλοι ξέμπαρκοι είναι. Και προσώρας, άστεγοι παραμένουν, οι περισσότεροι. Ούτε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροί, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ούτε της ΧΑ είναι θιασώτες των κρεματορίων. Οι ψηφοφόροι δεν ερωτεύθηκαν ξαφνικά τις «συνιστώσες» ούτε υπέκυψαν στην αντρική γοητεία του Κασιδιάρη. Την Οργή τους έριξαν στην κάλπη, όπως-όπως. Οργή χωρίς επιστροφή: Το ΠΑΣΟΚ έχει τελειωτικά καταρρεύσει. Η ΝΔ είναι σκιά του παλαιού εαυτού της. Η ΔΗΜΑΡ παραμένει απλή τσόντα. Στα ερείπια του δικομματισμού χτίζεται νέος οικισμός. Χωρίς σαφή αρχιτεκτονική, ακόμα. Διότι χτίζεται εκ των ενόντων. Επειδή όλοι περίμεναν την καταστροφή αλλά όλοι, επίσης, αιφνιδιάστηκαν από το σεισμό. Κανείς από τους ιθύνοντες δεν πίστευε τα ίδια του τα λόγια, άφησαν τον κατακλυσμό να έρθει και ψάχνουν ακόμα για ομπρέλα.
 Οι καταγγελίες περί ναζί δεν πιάνουν τόπο, η ΧΑ συνεχίζει επιδεικτικά τους τραμπουκισμούς αλλά η (δημοσκοπική, έστω) άνοδός της συνεχίζεται. Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να αντιστρέψουμε το ερώτημα; Μήπως η ΧΑ αυξάνει την επιρροή της επειδή ακριβώς συνεχίζει απτόητη και επιδεικτικά τους τραμπουκισμούς; Αν είναι έτσι, θα πρέπει να συνομολογήσουμε ότι η Οργή εξακολουθεί να αποτελεί ζωντανό στοιχείο της Δημόσιας ζωής, έστω υπογείως. Και τότε αποκτά νόημα ο φόβος (και των Βρυξελλών) για αναμενόμενη κοινωνική έκρηξη. Τα κόμματα, και της Αριστεράς, αποφεύγουν να θέσουν αυτό το ερώτημα. Προφανώς επειδή θα αναγκάζονταν να αναθεωρήσουν σε βάθος τον τρόπο σκέψης και δράσης. Τα Μνημόνια πλήττουν όλο και περισσότερους χωρίς προοπτική βελτίωσης, παρά τις κυβερνητικές ενέσεις με γενόσημα αισιοδοξίας. Τα ίδια αίτια φέρνουν ίδια αποτελέσματα. Η Οργή συσσωρεύεται. Όσο το αδιέξοδο μονιμοποιείται τόσο επιβραβεύεται όποιος ακολουθεί το δρόμο της βίαιης αντίδρασης, έστω τυφλής, αδιέξοδης. Ο απελπισμένος όταν δεν βλέπει λύση δια της νομίμου οδού, παρηγοριέται με ένα «άλογο» ή «παράλογο» ξέσπασμα για να γλιτώσει, τουλάχιστον, το ψυχοπλάκωμα ή την αυτοκτονία. Το έδαφος για τη ΧΑ είναι γόνιμο. Για τους τραμπουκισμούς της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε πέρυσι επειδή έδωσε σ’ αυτήν ακριβώς την Οργή προοπτική εξουσίας, μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Υπόσχεση εντιμότητας, χρηστής Διοίκησης, τιμωρίας των ενόχων, εξόδου από το μνημονιακό αδιέξοδο, εθνικής αξιοπρέπειας. Η ΧΑ σ’ εκείνη τη φάση συσπείρωσε μόλις το ποσοστό της «Εθνικής Παράταξης» του 1974, δηλαδή των αμετανόητων χουντικών. Οι ΑΝΕΛ, αντίθετα, άγγιξαν το 10%, δείγμα ότι και στη Δεξιά οι περισσότεροι προτιμούσαν τους κοινοβουλευτικούς δρόμους, της νομιμότητας. Η Αριστερά, μακριά από την πραγματικότητα και πάλι, κατηγόρησε τότε τους ΑΝΕΛ ως ακροδεξιούς, φασίστες κλπ. Καθυστερημένα κατάλαβε ότι το πρόβλημα ήταν άλλοι. Αλλά και πάλι αντιδρά λάθος. Η Αριστερά προβάλλει ένα ιστορικό/ιδεολογικό επιχείρημα καταγγέλλοντας τη ΧΑ ως ναζιστικό κόμμα. Αλλά για να πιάσει τόπο το ιδεολογικό επιχείρημα χρειάζεται μια ισχυρή αντίπαλη ιδεολογία (που δεν υπάρχει) και ένα δυναμικό παρόν. Πλαδαροί, δεν πείθουν ως αντίπαλοι των ναζί. Το ιστορικό επιχείρημα (το ναζιστικό παρελθόν) έχει μοναδικό αντίπαλο την ισχυρή ιστορική μνήμη, τη συνεχή επίκληση των αγώνων, της Εθνικής Αντίστασης, του αντιχουντικού αγώνα. Αλλά την ιστορική μνήμη συνθλίβει η ακατάσχετη ειρηνοφιλία σε βαθμό ειρηνοκαπηλείας, η εθνική ταπείνωση αγνοείται, η εθνική αξιοπρέπεια είναι στην αποθήκη των άχρηστων (ιδεολογικών) υλικών, η λέξη Πατρίδα εξοστρακίζεται, ο Ύμνος στην Ελευθερία θεωρείται ασέβεια. Τα πυρά κατά του ναζισμού της ΧΑ είναι άσφαιρα.
Μέγα θέμα ο ρατσισμός της ΧΑ, απότοκο του ναζισμού της. Σωστά. Μόνο που ο ρατσισμός είναι με τη σειρά του απότοκο συγκεκριμένων κοινωνικών συνθηκών, ανθίζει μόνο όταν το επιτρέπει οξύ κοινωνικό πρόβλημα. Είναι άχρηστο και άσφαιρο να καταγγέλλεις το ρατσισμό σαν να ήταν αυτόνομο και αυτοφυές ιδεολογικό φαινόμενο, ανεξάρτητο από το κοινωνικό πρόβλημα που τον προκαλεί. Πχ ελάχιστη έως ανύπαρκτη απήχηση έχει ο αντισιωνισμός της ΧΑ αφού οι εβραίοι δεν είναι παράγοντας του κοινωνικού προβλήματος. Ενώ η Μετανάστευση είναι. Με άλλα λόγια δεν αποκαλείς υπεροπτικά τους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα φασίστες. Όσα είπε η ηλικιωμένη Ακαδημαϊκός κ. Δημουλά για τη ζωή της στην Κυψέλη είναι αποκαλυπτικά. Αλλά οι υπερασπιστές της απόφυγαν επιδέξια την κοινωνική πραγματικότητα που προκάλεσε τις δηλώσεις της και περιορίστηκαν να αποδείξουν ότι όσα είπε ήταν «σοφά ζυγισμένα» και όχι, επομένως, ρατσιστικά. Το ίδιο το πρόβλημα, η ζώσα πραγματικότητα, έμειναν στη σκιά. Απαλλάξαμε την κ. Δημουλά από τη ρετσινιά αλλά έξω από την πόρτα της θα συναντά το πρόβλημα πρωί και βράδυ. Όπως και την ΧΑ να «λύνει» το Μεταναστευτικό με μερικές μπουνιές στους «μαύρους». Και η ζωή συνεχίζεται.
Η προπαγάνδα, η μαύρη προπαγάνδα, ότι η Αριστερά φταίει για την άνοδο της ΧΑ είναι ευτελής. Φταίχτης, μοναδικός φταίχτης, είναι το Μνημόνιο και η «πιστή εφαρμογή του» από διαδοχικές κυβερνήσεις έως σήμερα. Κατόπιν όλων αυτών φαίνεται επιεικώς παράδοξο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς το Συνέδριό του με στραμμένη την προσοχή του σε εσωτερικά του θέματα, με αμέτοχη την κοινωνία. Είθισται η Αριστερά να επιλύει τις διαφωνίες όχι συζητώντας σε βάθος τα πολιτικά ζητήματα αλλά με οργανωτικά μέτρα. Όποιος καταφέρει να κερδίσει, όπως-όπως, την πλειοψηφία, εφαρμόζει την πολιτική του. Επανάσταση θα ήταν αυτή τη φορά να γίνει το ανάποδο. Να βγει στο προσκήνιο η Πολιτική, να συγκροτηθούν πλειοψηφίες και μειοψηφίες γύρω από σαφείς απόψεις που θα κερδίσουν μάχες του Συνεδρίου. Να ξέρουν όλοι γιατί θα πρέπει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Και θα το κάνουν. Αν ξέρουν.