Κύπρος και Ελλάδα οδεύουν προς την "τουρκική σφαίρα επιρροής";

Το μεγάλο παιχνίδι της γειτονίας μας και ο "ύπνος του δικαίου"!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Δυο είναι τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την περίοδο αυτή την Ουάσιγκτον. Το ένα είναι η ένταση στην κορεατική χερσόνησο, που αν και ξεκίνησε με

-την εκτόξευση κορεατικού βαλλιστικού πυραύλου που μετέφερε δορυφόρο, το Δεκέμβρη του 2012, τις κυρώσεις της διεθνούς κοινότητας που ακολούθησαν,

-την πυρηνική δοκιμή της Πιόνγιανκ που επακολούθησε, 

-τα ετήσια στρατιωτικά γυμνάσια ΗΠΑ-Ν. Κορέας, 

-με την παρουσία βομβαρδιστικών που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, και 

-κορυφώθηκε με την οργισμένη αντίδραση του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, που ανακοίνωσε δια του Γενικού Επιτελείου ότι θα απαντήσει στις αμερικανικές απειλές με πυρηνικά πλήγματα εναντίον των ΗΠΑ, 

προκαλεί προβληματισμό για το αν και κατά πόσο την εκμεταλλεύεται η Ουάσιγκτον για να δικαιολογήσει την ενεργό στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή της Ιαπωνικής θάλασσας και της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και την «περικύκλωση» της Κίνας μέσω της συγκεκριμένης κρίσης.

Εκτός όμως από την οριοθέτηση τις ισχύος και την «περικύκλωση» της Κίνας με διάφορους τρόπους, το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την Ουάσιγκτον, είναι η εγκατάσταση ενός λειτουργικού συστήματος ισορροπιών στην περιοχή από τον «Ευφράτη μέχρι το Νείλο», η οποία, εκτός από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και τους αρχαιότερους πολιτισμούς το κόσμου, φιλοξενεί τα μεγαλύτερα ενεργειακά αποθέματα του κόσμου, καθώς και τα μεγαλύτερα αποθέματα και πηγές νερού στην ευρύτερη περιοχή, που, προϊόντος του χρόνου, γίνεται πολυτιμότερο και μεγαλύτερης στρατηγικής αξίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Ο εκ των πιστών συντρόφων του Άπο και εκ των ελαχίστων συνιδρυτών του ΡΚΚ που είναι εν ζωή, Τζεμίλ Μπαγίκ, που αποτελεί την βαθιά ψυχή του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, από τις χιονισμένες κορυφές του ιστορικού όρους Κανδήλι, σε πρόσφατη ανακοίνωσή του που έδωσε στη δημοσιότητα, έκανε λόγο για το «μεγάλο παιχνίδι» που επεξεργάζεται για την περιοχή η Ουάσιγκτον από τις αρχές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και προσπαθεί να το υλοποιήσει από τη δεκαετία του 1960.

Ο Κούρδος αγωνιστής αναφέρει ότι οι ΗΠΑ πρότειναν στον Ντεμιρέλ, όταν έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Τουρκίας, το 1965, τη δημιουργία μιας τουρκο-κουρδικής συνομοσπονδίας, η οποία θα κυριαρχούσε στην χερσόνησο της Ανατολίας και στην Άνω Μεσοποταμία. Δηλαδή, θα ήλεγχε τα κοιτάσματα του Κιρκούκ, που αποτελούν το 7% των παγκοσμίων αποθεμάτων, αλλά και τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη, χωρίς τα οποία στην κυριολεξία δεν μπορούν να ζήσουν η Συρία και το Ιράκ!

Τότε, πάντα σύμφωνα με τον Μπαγίκ, ο Ντεμιρέλ προσπάθησε να πείσει το στρατιωτικό και διπλωματικό κατεστημένο να αποδεχτεί την πρόταση της Ουάσιγκτον, κάτι που απορρίφθηκε ασυζητητί από τους θεματοφύλακες του Κεμαλισμού, αφού το σχέδιο αυτό εξομοίωνε Τούρκους και Κούρδους στα πλαίσια της προτεινόμενης συνομοσπονδίας, γκρεμίζοντας έτσι το κεμαλικό οικοδόμημα, που στηριζόταν σε τέσσερις πυλώνες: Ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία. Και με την ως άνω πρόταση, γκρεμιζόταν οι τρεις πυλώνες και όπως είναι γνωστό, ένα οικοδόμημα που σχεδιάστηκε να στέκεται όρθιο πάνω σε τέσσερις πυλώνες, δεν μπορεί να έχει ευσταθή ισορροπία με έναν πυλώνα.

Στη συνέχεια οι ΗΠΑ επιχείρησαν να αρχίσουν την υλοποίηση του «μεγάλου παιχνιδιού» με τον Οζάλ, ο οποίος, αν και απέτυχε να πείσει το στρατό και το υπουργείο εξωτερικών να εισβάλουν από Βορά στο Βόρειο Ιράκ, το 1991, για τη δημιουργία της προαναφερθείσας συνομοσπονδίας, επέμεινε στην υλοποίηση αυτού του στόχου, χορηγώντας από τη μια διπλωματικά διαβατήρια στους όμαιμους του ηγέτες του Νοτίου Κουρδιστάν, Μπαρζανί και Ταλαμπανί, και επιχειρώντας από την άλλη να βρει πολιτική λύση με το ΡΚΚ. Το πλήρωσε με τη ζωή του, αφού δηλητηριάστηκε από το κεμαλικό βαθύ κράτος, που αντιστεκόταν σθεναρά σε μια τέτοια εξέλιξη!

Τότε η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αλλάξει «άλογο». Σχεδίασε την ανάδειξη ενός νέου λαοπρόβλητου ηγέτη, για να αναλάβει το ξήλωμα του ενοχλητικού κεμαλικού κατεστημένου και να θέσει σε εφαρμογή το σκέλος του «μεγάλου παιχνιδιού» που του αναλογεί!

Ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης αυτός και ο Νταβούτογλου ο εκ των συμπρωταγωνιστών, που σηκώνουν την περίοδο αυτή το βάρος της επιχειρούμενης αλλαγής του χαρακτήρα της κεμαλικής «Τουρκικής Δημοκρατίας», αφ’ ενός μεν μέσω της ενίσχυσης των δεσμών της Τουρκίας με την Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση του Νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), αφ’ ετέρου δε μέσω της ειρηνευτικής διαδικασίας που ξεκίνησε με την έκκληση του Οτζαλάν και της αλλαγής του συντάγματος, που θα αναγνωρίσει, με κάποιο τρόπο, τα δικαιώματα των 25 εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν στην τουρκική επικράτεια.

Ένα άλλο πράγμα που θα αναγκαστεί να αποδεχτεί η Τουρκία είναι να αναγνωρίσει ντε φάκτο το δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος, αυτό του Δυτικού Κουρδιστάν (ΒΑ Συρία), που ιδρύθηκε μετά την εμπλοκή της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας!!! Το επόμενο θα είναι το αυτόνομο κράτος του Ανατολικού Κουρδιστάν, στο ΝΔ Ιράν, σε επόμενο χρόνο και αφού δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες στην περσική επικράτεια.

Φυσικά, το λειτουργικό σύστημα ισορροπιών δεν περιορίζεται στα παραπάνω, αλλά περιλαμβάνει επίσης το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία, την Ιορδανία, το Ισραήλ-Παλαιστίνη, την Κύπρο, την περιοχή Κύπρος-Καστελόριζο-Ρόδος-Κάσος-Κάρπαθος-Κρήτη, καθώς και το Αιγαίο, θέματα που θα συζητήσει ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζων Κέρρι, που αναμένεται να επισκεφθεί τις προσεχείς μέρες την Άγκυρα, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα.

H κατά Φρίντμαν "σφαίρα επιρροής" της Τουρκίας, το 2040

Ίσως το πιο κρίσιμο στοιχείο όλων των παραπάνω είναι το γεγονός ότι ο πιο βασικός παίκτης και κεντρικός πυλώνας όλου αυτού του λειτουργικού συστήματος ισορροπιών, αυτού του «μεγάλου παιχνιδιού», είναι η Τουρκία, η οποία είναι μια χώρα με αρκετά ισχυρό και αξιόπιστο κράτος, έχει σημαντικό μέγεθος και βαρύτητα υπό την γενική έννοια, είναι ενσωματωμένη στο ΝΑΤΟ και τους δυτικούςμηχανισμούς, ενώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεται σε όλα σχεδόν τα υποσυστήματα αυτού του μεγάλου υπό δημιουργία συστήματος ισορροπιών, το οποίο, επαναλαμβάνουμε, θα πρέπει να είναι λειτουργικό, πάντα με βάση τη φιλοσοφία του «αρχιτέκτονά» του!

Το γεγονός ότι ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται για δεύτερη φορά την Τουρκία σε διάστημα λίγων εβδομάδων, χωρίς καν όχι να διέλθει αλλά έστω και να διαβουλευθεί δια τηλεφώνου με την Ελλάδα, πόσω μάλον με την Κύπρο, μας δίνει το δικαίωμα να υποπτευθούμε βασίμως ότι Ελλάδα και Κύπρος, που εκ των πραγμάτων εμπλέκονται σ’ αυτό το «μεγάλο παιχνίδι», αποτελούν δεδομένα υποσυστήματα του μεγάλου λειτουργικού συστήματος ισορροπιών που επιδιώκεται να στηθεί στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο την Τουρκία.

Θεωρούμε ότι δεν είναι της ώρας να επαναφέρουμε στο προσκήνιο συζητήσεις περί νεοθωμανισμού και περί νεοοθωμανικής σφαίρας επιρροής, στην οποία υπάρχει κίνδυνος να ενταχθεί Κύπρος και Ελλάδα. Αυτό θα το κάνουμε σε άλλο μας άρθρο.

Αυτό, όμως, που πρέπει να τονίσουμε, είναι ότι το «μεγάλο παιχνίδι» έχει εισέλθει σε κρίσιμη καμπή και ότι οι εξελίξεις μάλλον έρχονται με αμείλικτο τρόπο προς τα πάνω μας.

Επίσης, να σημειώσουμε ότι όταν τίθενται σε υλοποίηση τόσο μεγάλοι και περίπλοκοι σχεδιασμοί, δεν είναι όλα προσχεδιασμένα και υπολογισμένα με ακρίβεια.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι Κύπρος και Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστούμε αναλόγως, έστω και τώρα, για να «υποδεχτούμε» αυτό που έρχεται κατά πάνω μας, αν όχι για να κερδίσουμε, τουλάχιστον να μην υποστούμε επώδυνες απώλειες που μπορεί να θα στοιχίσουν ακόμα και την επιβίωση του έθνους!

Με δεδομένο δε ότι το ισχυρό όπλο της Λευκωσίας και της Αθήνας για την υποστήριξη των εθνικών μας συμφερόντων στις θαλάσσιες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου και το Αιγαίο είναι η -έστω και προβληματική- συμμετοχή στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και το διεθνές δίκαιο και όχι οι ισχυρές και αυτοδύναμες ένοπλες δυνάμεις, η ισχυρή οικονομία και οι πολυδιάστατες στρατηγικές σχέσεις με περισσότερες της μιας μεγάλες δυνάμεις, καλό είναι να μετρήσουμε καλά και με μεγάλη προσοχή τις δυνάμεις μας και να προετοιμαστούμε με βάση το χειρότερο σενάριο, που είναι να παίξουν αυξημένο ρόλο στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τα στρατηγικά συμφέροντα του «αρχιτέκτονα» του λειτουργικού συστήματος ισορροπιών και όχι το διεθνές δίκαιο!

 Μέρος του άρθρου αυτού δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"