Ισραήλ - Ελλάδα – Τουρκία

Του Κώστα Πικραμένου

(http://ekdotika.blogspot.com) 

Ο πόλεμος Ισραήλ – Χαμάς στη Γάζα (Δεκέμβριος 2008) οδήγησε στην επιδείνωση των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ. Είχε προηγηθεί η επίσκεψη του ηγέτη της Χαμάς  στην Τουρκία το 2006.  Ο Ερντογάν θεώρησε ως προσβολή στο πρόσωπο του την υποκριτική συμπεριφορά του τότε Ισραηλινού Πρωθυπουργού Όλμερτ ο οποίος ενώ βρισκόταν στην Άγκυρα - σε επίσημη επίσκεψη - είχε δώσει το «πράσινο φως» για την επέμβαση των ΙΕΔ στη Λωρίδα της Γάζας στα τέλη του 2008.

Την ίδια περίοδο στις ΗΠΑ ο Ομπάμα ετοιμαζόταν να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα. Ακολούθησε το φραστικό επεισόδιο ανάμεσα σε Ερντογάν και Πέρες (στο Νταβός το 2009), η υποτιμητική υποδοχή του Τούρκου Πρέσβη στο Γραφείο του Υφυπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ και η τραγική επέμβαση των Ισραηλινών ΟΥΚ στο «Μαβί Μαρμαρά» (Μαίος 2010) όπου 10 Τούρκοι (εκ των οποίων ένας με Αμερικανικό διαβατήριο) δολοφονήθηκαν από τους Ισραηλινούς κομάντος.

Ο Καραμανλής με «δειλά» βήματα άνοιξε δίαυλο επικοινωνίας με το Ισραηλινό στρατιωτικό κατεστημένο ενώ ο Παπανδρέου προώθησε σε πολιτικό επίπεδο τις αρχικές προσεγγίσεις με το Ισραήλ. Τόσο ο Σίμον Πέρες όσο και ο Νετανιάχου επισκέφτηκαν την Αθήνα -  σε περιόδο Μνημονιακής κατοχής της χώρας – προκειμένου να αποσβέσουν ζημιές από το διαζύγιο με την Τουρκία (εξαγωγές στρατιωτικού υλικού, τουρισμός, επενδύσεις κλπ).

Ο Σαμαράς ακολούθησε την ίδια στρατηγική στα πλαίσια του εν διαμορφώσει άξονα «Κύπρου – Ελλάδος – Ισραήλ» για την ΑΟΖ και τους υδρογονάνθρακες. Εξ’αρχής είχα υπογραμμίσει όπως και άλλοι «υποψιασμένοι» αναλυτές (Καλεντερίδης, Ιγνατίου, Κων/πουλος) ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως εργαλείο ψυχολογικού πολέμου-δόλωμα έναντι της Τουρκίας. Δεν επρόκειτο  δηλαδή για συνειδητή επιλογή στρατηγικής συνεργασίας σε βάθος δεκαετιών.

Ο λόγος είναι απλός.

Το Ισραήλ βρίσκεται στη Μέση Ανατολή και όχι στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είναι ο ζωτικός του χώρος και όχι η μικρή Κύπρος. Από την Τουρκία θα χτυπήσει αύριο το Ιράν μέσω Αζερμπαιτζάν. Από την Τουρκία με αγωγό θα περάσουν τα κοιτάσματα της Ισραηλινής ΑΟΖ. Με την Τουρκία θα διαχειριστεί την μετά Ασάντ εποχή. Στην Τουρκία θα απευθυνθεί για να ελέγξει την άνοδο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο και τη Συρία. Η «φραγκάτη» Τουρκία θα αγοράσει τα προϊόντα της Ισραηλινής Αμυντικής Βιομηχανίας. Η Τουρκία θα προστατέψει το καθεστώς Μπαρζάνι στο Βόρειο Ιράκ από τους Σιίτες του Αλ Μαλίκι (υπενθυμίζουμε ότι το Ερμπιλ είναι επιχειρησιακό κέντρο της Μοσάντ η οποία συνεργάζεται με το κουρδικό PJAK έναντι του Ιράν ).

Επομένως η Ελλάδα δεν είχε δέσει σε καμία περίπτωση το «γάιδαρο της» όταν προσέγγιζε το Ισραήλ. Αρκούσε η συγγνώμη του Νετανιάχου προς τον Ερντογάν για να τιναχτούν όλα στον αέρα; Θα το δείξουν οι εξελίξεις. Ο Νετανιάχου πάντως δήλωσε ότι αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη επειδή το Ισραήλ χρειάζεται την Τουρκία στη διαχείριση του Συριακού προβλήματος. Για διαβολική σύμπτωση συνέβη την ώρα που «πεθαίνει» η Κύπρος που ξέραμε μέχρι τώρα.

Τι πρέπει να γίνει;

Αν πράγματι το Ισραήλ κάνει στροφή 180 μοιρών και προσεγγίσει την Τουρκία και με ...δεδομένη την Αιγυπτιακή στάση για αναθεώρηση της συμφωνίας ΑΟΖ Κύπρου – Αιγύπτου, η επιλογή της Ελλάδας και Κύπρου δεν είναι άλλη από τη Ρωσική Αρκούδα. Προκειμένου να κατοχυρώσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Αν. Μεσόγειο θα πρέπει –τώρα που η Ρωσία χάνει τη Συρία και τις υποδομές της – να προσφέρουμε στους Ρώσους «γη και ύδωρ» (ναύσταθμοι, ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ κλπ). Μπορεί ο Σαμαράς να κάνει την ιστορική υπέρβαση και να φέρει τη Gazprom στα ζεστά νερά του Αιγαίου και Λιβυκού πελάγους; Παράλληλα μπορούμε να ετοιμαζόμαστε –αποτελεσματικά- για «θερμό επεισόδιο» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο; Μπορούμε να αναλάβουμε «προληπτική»* δράση; Τα κοιτάσματα της Αν. Μεσογείου ανήκουν σε οποιον τα διεκδικήσει «δυναμικά» και όχι σε όποιον λόγω αδυναμίας - και αφραγκίας - επικαλείται ...το Δίκαιο της Θάλασσας.

*Περί «προληπτικής» δράσης διαβάστε το σχετικό άρθρο μου http://infognomonpolitics.blogspot.fr/2013/01/blog-post_3108.html