Νέοι της νέας εποχής

της Ελίνας Γαληνού
Ποιός έχει περισσότερο δικαίωμα στα όνειρα από τους νέους κάθε εποχής; Ποιός όμως έχει δικαίωμα να στερήσει τα όνειρα από τους νέους της τωρινής εποχής; Δυό ερωτήματα που θα πρέπει να βασανίζουν στην ψυχή των μεγάλων, όταν ακούνε νέους ανθρώπους να συζητούν σήμερα για το αύριο..
Είναι σκληρή και άδικη η εποχή που ζούμε, χωρίς αμφιβολία...Ομως παρατηρώντας όλες τις εποχές που καταγράφονται ιστορικά, θα διαπιστώσει ότι δεν ήταν και καμία τους ιδιαίτερα δίκαιη..Ούτε γνωρίζουμε καμιά γενιά να βρήκε τους δρόμους του μέλλοντός της, στρωμένους με ροδοπέταλα.
Βάσει αυτών των σκέψεων, ίσως τα παράπονα αυτής της γενιάς των νέων ανθρώπων που τώρα ξεκινάει τη ζωή, να μοιάζουν υπερβολικά. Ισως να θεωρείται μάλιστα ότι η υπερβολική αυτή τάση διαμαρτυρίας, να οφείλεται στο ότι οι νέοι βρέθηκαν μέσα στην κρίση, αρκετά κακομαθημένοι από την προηγούμενη φάση της ζωής τους. Δεν αποκλείεται αυτό να αποτελεί μέρος της αλήθειας, αλλα δεν είναι όλη την αλήθεια...
Τα νέα παιδιά σήμερα, που ξεκινάνε τη ζωή τους, εισπράττουν τεράστιες δόσεις απογοήτευσης, ενώ η ατμόσφαιρα γύρω τους, κάθε άλλο παρά ελπίδες για το μέλλον μπορεί να εμπνεύσει. Εχουμε βεβαίως υπόψη μας, ότι μεγάλες απογοητεύσεις, σκληρούς αγώνες και πάλη για την επιβίωση, συνάντησαν και άλλες γενιές στο παρελθόν, και μάλιστα σε εποχές με πολύ λιγότερες υλικές ευκολίες. Αν σήμερα ο απογοητευμένος νέος γυρίζει το βράδι στο σπίτι και έχει τη δυνατότητα να δεί ένα έργο της αρεσκείας του στην τηλεόραση, άλλοτε αυτό δεν ήταν απλώς πολυτέλεια αλλά ένα άπιαστο όνειρο για νέους της μεταπολεμικής Ελλάδας ή και άλλων χωρών...Αν σήμερα υπάρχει το κινητό και το διαδίκυτο που δίνει την δυνατότητα στον καθένα να επικοινωνεί με όποιους και όπου θέλει, άλλοτε κι΄αυτή ακόμα η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και χωρών, ήταν μια περιπέτεια. Ενδεχομένως λοιπόν να θεωρείται ότι οι νέοι σήμερα, απέκτησαν τόσα πολλά με τόση ευκολία, που η παραμικρή δυσκολία τους λυγίζει..
Φαίνεται όμως, ότι οι υλικές και τεχνικές ευκολίες, δεν μπορούν να καλύψουν το τεράστιο κενό της απόρριψης, ή της ακύρωσης των κόπων και των ονείρων. Η ανεργία καλπάζει από χρόνο σε χνο και σε λίγο, οποιοσδήποτε έχει ακόμα δουλειά, θα ντρέπεται να κοιτάξει στα μάτια τους άνεργους φίλους του. Ενα σωρό παιδιά που συναντάει ο καθένας μας, με πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, γνώση ξένων γλωσσών και κάποιες δεξιότητες, βαρέθηκαν να στέλνουν βιογραφικά και να μη λαβαίνουν ούτε κάν μια τυπική απάντηση. "Είναι σαν να σε φτύνουν κατάμουτρα, σαν να σου λένε ότι δεν σε υπολογίζουν καθόλου..." μου έλεγαν κάποιοι νέοι που αναζητούν δουλειά.."Με τι κουράγιο να συνεχίσεις και πώς να πιστέψεις ότι το αύριο θα είναι καλύτερο;"
Οι νέοι έχοντας πιό δυνατά ανακλαστικά, αφουγκράζονται πολύ καλά τα σήματα που εκπέμπει το "σύστημα". Αφουγκράζονται ότι όλες αυτές οι καταστάσεις, τείνουν να τους σπάσουν το ηθικό, ώστε και ο πλέον καλά καταρτισμένος, να αποδεχτεί τους επαχθείς όρους της κάθε εργοδοσίας, ασμένως για να μη μείνει άνεργος. Υπάρχουν-και ας μην εκπλήσσεται κανένας-ακόμα και νέοι που δέχονται εργασία χωρίς αμοιβή, προκειμένου να βγούν από την αδράνεια και να αισθανθούν κάπως χρήσιμοι! Και αυτό βέβαια, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που αναφέραμε, το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργοδότες και επωφελούνται αγρίως. Η κρίση σίγουρα υπάρχει και οι δυνατότητες των εργοδοτών οπωσδήποτε είναι μειωμένες. Η απόσταση όμως από την εγνωσμένη αδυναμία κάποιων να πληρώνουν προσωπικό, μέχρι τη γενίκευση του καθεστώτος μεσαιωνικής δουλείας στην αγορά εργασίας, είναι τεράστια...
Φυσικά, κανείς απ΄αυτούς δεν νοιάζεται εάν οι γονείς τόσων παιδιών που στέλνουν αράδα τα βιογραφικά τους, πάλεψαν και στερήθηκαν για να δώσουν στα παιδιά τους παραπάνω εφόδια σπουδών. Αλλά δεν ξέρω και πόσοι ντρέπονται να ακούνε σήμερα τα νέα παιδιά να χαρακτηρίζουν το μέλλον σαν ένα απέραντα θολό τοπίο, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις θα υποβαθμίζονται συνεχώς, όπου η αγάπη θα καταλήξει άγνωστη λέξη μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια και όπου, η οικονομική συναλλαγή θα ρυθμίζει πλέον τα πάντα.."
Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα για τους νέους της νέας εποχής, που αντί να μοιάζει πολλά υποσχόμενη, τους αφαιρεί το δικαίωμα να ονειρεύονται. Ενα δικαίωμα απόλυτα φυσιολογικό, που κράτησε ζωντανές και ακμαίες τόσες γενιές ανθρώπων, από τόσο σκληρές και δύσκολες εποχές άλλοτε. Είναι άραγε οι τωρινοί νέοι οι πιό άτυχοι απ΄όλες τις εποχές, ή θα αποδειχτούν οι πλέον δυνατοί στο μέλλον; Ας ευχηθούμε το δεύτερο...