ΣΑΜΑΡΑΣ- ΕΡΝΤΟΓΑΝ: ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Απόστολος Αποστολόπουλος
Ο κ. Ερντογάν μίλησε για «Τούρκους» στη Θράκη και, μπροστά στον κ. Σαμαρά που τον άκουσε χωρίς αντίδραση, δήλωσε ότι συμφώνησαν να μοιραστεί ο ορυκτός πλούτος έτσι ώστε να υπάρχει αμοιβαίο όφελος, «καζάν-καζάν»- αυτά, όπως μεταδόθηκαν από την ελληνική τηλεόραση.
Ο κ. Σαμαράς δεν σχολίασε, είπαμε, ενώπιον του Ερντογάν, ούτε τα περί Τούρκων στη Θράκη ούτε τα περί μοιρασιάς με την Τουρκία του ελληνικού υποθαλάσσιου πλούτου. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντέδρασε με μια ανακοίνωση όπου δεν ήταν σαφές αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εν γνώσει του συνόλου των δηλώσεων Ερντογάν-Σαμαρά και των απαντήσεων τους στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων.  
Οι τελευταίοι επίσημοι Αμερικανοί επισκέπτες στην Αθήνα, προ εβδομάδων, υπογράμμισαν στον κ. Σαμαρά και στον κ. Τσίπρα (του το είχαν πει και στην Ουάσιγκτον) ότι είναι αντίθετοι σε κάθε ελληνική ενέργεια που θα ενοχλούσε την Τουρκία, πχ ανακήρυξη ΑΟΖ, έρευνα και απόπειρα εξόρυξης πετρελαίου/αερίου στο Αιγαίο, ώστε να αποφευχθεί κύκλος αντιδράσεων και όξυνσης. Δεν διευκρίνισαν –και ως φαίνεται δεν τους ζητήθηκε να διευκρινίσουν- αν είναι εξίσου αντίθετοι σε τουρκικές ενέργειες που θα ενοχλούσαν την Ελλάδα-αν υπάρχει ακόμα κάτι που να  ενοχλεί την Ελλάδα. Θα το δούμε, όμως, αυτό αν (ή όταν, ίσως πολύ σύντομα) η Τουρκία στείλει το γνωστό πλοίο για έρευνες στο Αιγαίο, σε τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Πάντως τα ελληνικά ΜΜΕ έστρεψαν την προσοχή στις οικονομικές συμφωνίες και δεν επέμεναν στις επίμαχες δηλώσεις Ερντογάν.
Η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και συνολικά όλου του πολιτικού κόσμου απέναντι στην Τουρκία, από τα δεξιά ως τα αριστερά, ήταν εξ αρχής προσεκτική αλλά τις τελευταίες δεκαετίες μετατράπηκε σε φοβική έως έντρομη. Η στροφή έγινε από τον κ. Σημίτη μετά τα Ίμια και συνεχίζεται. Η Αριστερά δεν έχει κυβερνητικές ευθύνες αλλά πρόσφερε ιδεολογική κάλυψη στη συμβιβαστική πολιτική (πολιτική «κατευνασμού του θηρίου») με το επιχείρημα της ειρήνης και του διαλόγου.
Για να πούμε τα σύκα- σύκα, κάθε αναφορά στην εξωτερική πολιτική μιας χώρας χωρίς ταυτόχρονη αναφορά στην πολεμική της Ισχύ και κυρίως στην απόφαση χρήσης αυτής της Ισχύος, εν ώρα ανάγκης, είναι λόγια του αέρα. Η Αριστερά το αντιλαμβάνεται (θα όφειλε τουλάχιστον) άριστα αυτό αφού η θεωρία της περί ιμπεριαλισμού βασίζεται, μεταξύ άλλων, στην κατάφωρα άδικη (εκτός Διεθνούς Δικαίου) χρήση πολεμικής βίας των ιμπεριαλιστικών χωρών, την οποία και καταγγέλλει. Το δικαίωμα αντίστοιχης ένοπλης αντίστασης είναι αυτονόητο. Όποιος δεν το κάνει, όποιος δεν έχει την απόφαση να το κάνει, όποιος δεν προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο να βρεθεί στην ανάγκη να το κάνει, τότε θα χάσει και τα αυγά και τα καλάθια, και την ειρήνη και την ίδια την πατρίδα του. Ο Διάλογος είναι ο επιθυμητός δρόμος επίλυσης των προβλημάτων. Αλλά αν ή όταν ο συνομιλητής επιλέγει άλλο δρόμο εκτός των ειρηνικών συνομιλιών, αν προσθέτει απειλές, οφείλεις να μπορείς να αντιταχθείς. Άλλωστε ο διάλογος μεταξύ κρατών δεν είναι συνάντηση φίλων γύρω από ένα ποτήρι κρασί αλλά περιλαμβάνει εκβιασμούς και απειλές όπως τις ξέρουμε κατά τις «συνομιλίες» και «διαπραγματεύσεις» για τη σύνταξη και εφαρμογή των Μνημονίων. Και στις δυο περιπτώσεις η ελληνική πλευρά οφείλει να είναι έτοιμη για όλα τα ενδεχόμενα, αλλιώς θα συντριβεί, μέσω πολέμου ή μέσω διαλόγου, όπως συμβαίνει τώρα με τα Μνημόνια. Όπως επίσης οφείλει να κάνει κατανοητό στον κάθε απέναντι, πχ ΕΕ ή Τουρκία, ότι είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο μέσο για τα συμφέροντά της. Η στάση της χώρας απέναντι στον ένα, πχ στην ΕΕ, δίνει δείγματα γραφής της στάσης μας σε όλες τις πλευρές, από την Τουρκία ως τις ΗΠΑ, τη Ρωσία κλπ. Η Ελλάδα οφείλει πρωτίστως να δώσει την αίσθηση χώρας που υπερασπίζεται, όπως όλες οι άλλες, εντός και εκτός ΕΕ, τα συμφέροντά της, με συνέπεια ως το τέλος. Αν η Αριστερά πείσει γι’ αυτό τους Εταίρους, την Τουρκία, γείτονες και χώρες μακρινές, θα έχει το λαό μαζί της. Και θα πετύχει.