Ο πατριωτισμός των άλλων και η παρουσία Τσίπρα στην κηδεία Τσάβες

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Αλέξης πήγε στην κηδεία του Τσάβεζ. Αυτός και η Ρένα του Άκη έχουν επαινέσει τον αποβιώσαντα ηγέτη της «Μπολιβαρικής Επανάστασης». Άραγε τι κοινό βρίσκουν ο καταληψίας του Λυκείου του και το «προοδευτικό» ντεκαπάζ, με τον αναμφισβήτητα φλογερό, έστω και αμφιλεγόμενο, για μερικούς, λατινοαμερικάνο ηγέτη;

Ο populismo, ο λαϊκισμός, στην κατά τον Σολάνας «μεγάλη ημιτελή Πατρίδα», στην Λατινική Αμερική του Μπολιβάρ, του Χοσέ Μαρτί, του Καρντένας, του Περόν, του Άρμπενθ, του Τσε, του Φιντέλ και του Τσάβεζ, είναι πολιτικό ρεύμα, ουδόλως κακόφημο, όπως στην Ευρώπη. Υπάρχουν κόμματα που υπερήφανα φέρουν την επωνυμία «λαϊκιστικό», σε σειρά χωρών από το Μεξικό και κάτω.

Όλοι αυτοί οι ηγέτες, μαρξίζοντες ή μη, από τον Jeffe Maximo, τον μαρξιστή Φιντέλ, ως τον Χουάν Περόν, και των δυο περιόδων, τον οπαδό της «δικαιοκρατίας», του Justicialismo, έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: είναι φλογεροί κι αδιαπραγμάτευτοι εθνικιστές. Συχνά προέρχονται από τον Στρατό, όπως ο Περόν, ο Άρμπενθ στην Γουατεμάλα, οι κινηματίες αξιωματικοί που στην δεκαετία του ‘60 έκαναν τη αγροτική μεταρρύθμιση στο Περού, ο Τσάβεζ κλπ.  Ο ίδιος ο μεγάλος ήρωας όλης της Λατινικής Αμερικής, που στέκεται για τους λαούς της ένα σκαλί κάτω απ’ τον Χριστό, ο Libertador, ο Ελευθερωτής Σιμόν Μπολιβάρ, ήταν στρατιωτικός.

Το καταστατικό των Sandinistas, ξεκινούσε με την φράση «Somos Nacionalistas…», είμαστε εθνικιστές. Το σύνθημα που γεμίζει τους τοίχους στην Κούβα και το υιοθέτησε κι ο Τσάβεζ είναι «Patria o Muerte», Πατρίδα ή Θάνατος.

Σε αυτή την χορεία των εθνικιστών λαϊκιστών ηγετών ανήκει κι ο βενεζουελιανός αξιωματικός των αλεξιπτωτιστών, ο Ούγκο Τσάβεζ. Αυτό το κράμα εθνικισμού, λαϊκισμού και machismo διαπερνά όλη την Λατινική Αμερική, με ή χωρίς μαρξιστικό επίχρισμα. Η κολωνακιώτικη ή εξαρχειώτικη αριστερά των βαρεμένων διεθνιστικών συνιστωσών, δεν θέλει να ξέρει, πχ για την macho περιφρόνηση, την αντιπάθεια του Τσε και του Φιντέλ για τους ομοφυλόφιλους. 

Ο κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα, αμέσως μετά την νίκη του κινήματος της 29ης Ιουλίου, μάζευε τις «αδερφές» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για «αναμόρφωση», μαζί με τους χαφιέδες και τους μισθοφόρους του Μπατίστα. Παρά όμως την «επαναστατική θέρμη» του κομμαντάντε, δεν το ‘κοψαν το χούϊ. Κιχ δεν βγάζουν οι εγχώριοι αριστεριστές μας για αυτή την μη «πολιτικά ορθή» στάση του Αργεντίνου επαναστάτη.

Εάν Έλληνας χρησιμοποιήσει το 1/10 της φρασεολογίας, των συνθημάτων και των πρακτικών που χρησιμοποιούσε ο Τσάβεζ και το κίνημα του ή χρησιμοποιούν ακόμη οι Κουβανοί, σύσσωμη η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία (Σόρος) κι οι τρελοσυνιστώσες, με αφρούς στο στόμα, θα τους καθύβριζαν ως χρυσαυγίτες, ναζί, ρατσιστές και άλλα ωραία, από αυτά που επιφυλάσσει η «ΑΥΓΗ» και οι διαδικτυακές συνεργαζόμενες πατσαβούρες της, σε όποιον δεν υποκλίνεται στις ιδεοληψίες τους.

Στην Λατινική Αμερική η Αριστερά, κατά κανόνα, είναι βαθιά πατριωτική, εθνικιστική και …macho, με τρόπο που θα σόκαρε έναν ευρωπαίο και τα «νούμερα», που εδώ υποδύονται τους «ομολόγους» της.

Κι όταν επιτίθεμαι στους ημετέρους της διαταραγμένης κολωνακιώτικης κι εξαρχειώτικης αριστεράς, δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ, στους λίγους σοβαρούς διανοούμενους, που βρίσκεις με το ντουφέκι, δεν αναφέρομαι στον Λαφαζάνη ή στον Αλαβάνο, που λένε καθαρές κουβέντες. Διαφωνείς αλλά τους σέβεσαι. Δεν αναφέρομαι καν στην συγκυριακή βάση του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία (Σόρος). Αγανακτισμένοι απλοί άνθρωποι είναι. Αναφέρομαι πάντα στην τυχοδιωκτική «Τσίπρας Α.Ε.», την ομάδα των αδίστακτων στελεχών, που δεν πιστεύουν σε τίποτα απολύτως. Αναφέρομαι στον, κατά δήλωση του, βυσματία κοπανατζή και «σκονάκια», που πήγε να αποτίσει φόρο τιμής σ’ ένα Λοκατζή εθνικιστή στην Βενεζουέλα! Τι κοινό έχετε, ρε Αλέξη; Από δυο πόδια και δυο χέρια;

Απλά πράγματα, αδέρφια. Στην Λατινική Αμερική η Αριστερά είναι συνήθως πατριωτική – εθνικιστική, χριστιανική (!). Στην Ελλάδα, η ντεμέκ αριστερά του Αλέξη, είναι πατριδοκτόνα. Θαυμάζουν τον πατριωτισμό, τον φλογερό εθνικισμό αλλά των …άλλων. Εδώ, γουστάρουν αποδόμηση, χαζοχαρούμενο γενιτσαρικό διεθνισμό. Νέτο σκέτο. 

Για την εθνική ταυτότητα δεν το συζητάμε. Και, τώρα που το θυμήθηκα, συχνά ο Ούγκο Τσάβεζ ξεκινούσε τις παρεμβάσεις του κάνοντας τον σταυρό του με τον τρόπο των πιστών καθολικών. Συχνές οι αναφορές του στην πίστη του στον Χριστό. Λοιπόν ρε Αλέξη, για πες μας και γι’ αυτό, για πες…

Δημοσιεύεται στην “κυριακάτικη δημοκρατία”