Ειρήσθω Τρεις του Μάρτη

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Αυτούς τους ήρωες έβγαλε και θα βγάζει πάντοτε η Ελλάδα σε πείσμα όσων εθνομηδενιστων.  Δ. Αλευρομάγειρος (Facebook)

Π Ρ Ο Σ Κ Α Λ Ε Ι Τ Α Ι η σκέψη να σταθεί, ν' αφουγκραστεί και να μελετήσει: Κυριακή της Τυρινής το βράδυ, παραμονή Καθαράς Δευτέρας, που οι οικογένειες έκαμναν Σήκωση τρωγοπίνοντας στο φτωχικό τους, ήταν η 3η Μαρτίου 1957 που το ραδιόφωνο της Κυπριακής Ραδιοφωνικής Υπηρεσίας C.B.S. των Εγγλέζων αποικιοκρατών μετέδιδε κομπάζοντας τα μαύρα μαντάτα: 
«Δυνάμεις ασφαλείας, ενεργούσαι κατόπιν πληροφοριών, εφόνευσαν σήμερον την μεσηβρίαν εις την περιοχήν παρά την Μονήν Μαχαιρά τον επικηρυγμένον διά ποσού πέντε χιλιάδων λιρών, γνωστόν ως υπαρχηγόν της Ε.Ο.Κ.Α. και πρώην αξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού, τρομοκράτην Γρηγόριον Αυξεντίου, και συνέλαβαν τέσσαρας άλλους τρομοκράτας, οι οποίοι ευρίσκοντο μετ' αυτού εντός ορεινού κρησφυγέτου
[…] Η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης Στρατάρχης Σερ Τζον Χάρντινγκ ενδέχεται να μεταβή εις την Μονήν Μαχαιρά διά να συγχαρή αυτοπροσώπως τα στρατεύματα»… Το άγγελμα της θυσίας του Σταυραετού του Μαχαιρά έφτασε και στο πατρικό του στη Λύση. Σηκώθηκε η μάνα του η Αντωνού, έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό, έβαλε τον σταυρό της και μ' όλη τη δύναμη της ψυχής βρόντηξε η φωνή της: «Χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου»! 

Ο Σ Ο ΚΙ ΑΝ καλείται η μνήμη δεν μπορεί να θυμηθεί καμιά μάνα κάποιου από τα εκατοντάδες ηρωικά παλικάρια της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ που θυσιάστηκαν, εμπράκτως αυξεντιωθέντες, πολεμώντας το 1974 κατά του Αττίλα εισβολέα - κατακτητή, να φωνάξει το «χαλάλι σου πατρίδα το παιδί μου». Κι όμως δεν ήταν λίγοι, Εκείνοι του '74 που σαν τον Αυξεντίου στάθηκαν με το Μολών Λαβέ και τα όπλα τα ιερά, μαχόμενοι μέχρι την τελευταία τους πνοή στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες. Γιατί, άραγε;
Σ Ε ΠΟΙΑ πατρίδα χαλάλιζε το παιδί της η μάνα του Αυξεντίου Τρεις του Μάρτη του '57; Ποιο είδος πατρίδας, ώστε απ' το στόμα της να εξέλθει σε λυσιώτικη μετάφραση ακέραιο απ' τον Περικλέους Επιτάφιον το «περί τοιαύτης ούν πόλεως μαχόμενοι ετελεύτησαν» (Θουκ. Β-41.5); Για τις μανάδες στην Κύπρο, 3.3.1957 ήταν ήδη ψυχή τε και σώματι βιωνόμενη, μετά βεβαιότητος επικείμενη, πανάγια κεχαριτωμένη, ευλογημένη η ερχόμενη, απελευθερωμένη πατρίδα. Διότι ζούσαν τον υπέρλαμπρου ηρωισμού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., όπου κάθε θυσία, το 'ξεραν, γιγάντωνε το δεντρί της ελευθερίας της. Και ποια, άραγε, πατρίδα μπορούσε να 'ναι τελειότερη τοιαύτης πόλεως από εκείνην που για χάρη της, ο ανθός της ανδρείας και της λεβεντιάς γινόταν αυτοπροαιρέτως ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά κι ανέβαινε στις αγχόνες των Εγγλέζων περήφανα τραγουδώντας «απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ώ χαίρε ελευθεριά»; Ενώ, από το 1974 κι έκτοτε, τι άραγε; 

 η σημερινή