Η πτώση ως λύτρωση

του Ιωάννη Σ. Λάμπρου       

Οι δύσκολές στιγμές, τις οποίες ζει ο Ελληνισμός σε  Ελλάδα και Κύπρο, γεννούν δυστυχία, αβεβαιότητα, αισθήματα εθνικής απελπισίας και ταπείνωσης. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση, στα μάτια πολλών, επιδεινώνεται λόγω της έλλειψης αλληλεγγύης και βοήθειας, η οποία ανεμένετο από τους «φίλους της Ελλάδος», τους κοινοτικούς εταίρους και τους ομόδοξους Ρώσους. 

Η διαφαινόμενη  - μερική έστω - αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ ολοκληρώνει την εικόνα…

Υπό αυτή την άποψη η παρούσα δοκιμασία δύναται να έχει μια πολύ χρήσιμη παιδευτική λειτουργία. Η ελλαδική ελίτ  - αν υφίσταται - αλλά και σύσσωμη η ελλαδική κοινωνία έχουν επιδείξει, τις τελευταίες δεκαετίες, απροθυμία στο να αναλάβουν τις ευθύνες, τις οποίες συνεπάγεται η ανεξαρτησία του ελλαδικού κράτους. Η έμφαση στην ανάγκη σύναψης στρατηγικής σχέσης με τη μια ή την άλλη δύναμη, στην αλληλεγγύη των εταίρων, στην δύναμη των διεθνών οργανισμών και στα  συστήματα συλλογικής ασφάλειας αποτελούν εκδηλώσεις εθνικής μειονεξίας. Συμπεριφορά δηλωτική έλλειψης θάρρους, αναζήτηση φτηνών δικαιολογιών στην προσπάθεια μας να αποφύγουμε να καταβάλλουμε το τίμημα της ποτισμένης με αίμα ανεξαρτησίας μας. Πιανόμαστε από οπουδήποτε, καλλιεργούμε ελπίδα με το παραμικρό, φανταζόμαστε στρατηγικές συμμαχίες, αρκεί να μην αναλάβουμε το κόστος της ανεξαρτησίας μας.

Η αναζήτηση ερεισμάτων δεν ωφελεί όταν δεν υπάρχει αυτοδύναμη ισχύ και χρησιμοποιείται ως κέλυφος για να καλύψει την αδυναμία μας. Η ύπαρξη αυτοδύναμης ισχύος αποτελεί προαπαιτούμενο για την εύρεση διεθνών ερεισμάτων και συμμάχων. Η αυτοδύναμη ισχύς θα είναι το δέλεαρ σε έναν τρίτο για να συνάψει συμμαχία με Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία. Τρίτα κράτη δεν θα ενδιαφερθούν για την νομιμοφροσύνη των Αθηνών και της Λευκωσίας στο διεθνές δίκαιο. Αμφότερα τα δυο ελληνικά κράτη θα πρέπει να αποτελέσουν πόλους έλξης συμμαχιών βάσει της αυτοδύναμης ισχύος τους και των όποιων πλεονεκτημάτων  θα δώσουν σε πιθανούς συμμάχους.

Η νοοτροπία της ανέξοδης ανεξαρτησίας πρέπει να συνθλιβεί, να ξεριζωθεί. Πρέπει να καταλάβει ο κάθε Έλληνας ότι αν θέλει να ζει σε ανεξάρτητο κράτος, αυτός θα παράγει αυτά που χρειάζεται, αυτός θα υπηρετεί 15 και 18 μήνες στα σύνορα, αυτός θα οργώνει, αυτός θα χτίζει, αυτός θα προσέχει τους ανήμπορους γονείς του και δεν θα τους πετάει σε Αλβανίδες και Βουλγάρες.  Ο υπεύθυνος ηγέτης οφείλει να ενσταλάξει αυτές τις σκέψεις στον κάθε Έλληνα και στην κάθε Ελληνίδα.  Οφείλει να τους εμπνεύσει μια εσχατολογική πίστη στις δυνάμεις τους. Να τους κάνει να ξαναγαπήσουν την προσπάθεια, τον αγώνα. Είναι παρήγορο το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς, επανειλημμένως, έχει εκφράσει την πίστη του στους  Έλληνες. Αυτή η πεποίθηση του αποτελεί, ίσως, την πιο σημαντική υπηρεσία που προσφέρει στην πατρίδα του…

Πριν από αρκετές δεκαετίες  μια αμφιλεγόμενη ιστορική προσωπικότητα είχε γράψει: « Μόνον ο κίνδυνος ο μεγάλος, ο βαθύς, ο τρομερός, ανοίγει τα μάτια διάπλατα στην αλήθεια » Η πικρή και συνάμα λυτρωτική αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες, και μόνον αυτοί, κρατάνε στα χέρια τους την μοίρα της αγαπημένης τους πατρίδας. Δεν πρέπει να μοιράζονται αυτή τη χαρά με άλλους…