Του Σάββα Καλεντερίδη
Σαν
σήμερα, το 1999, η Τουρκία ζούσε τη μέθη μιας μεγάλης νίκης. Ο τουρκικός λαός
είχε βγει στους δρόμους για να πανηγυρίσει την σύλληψη ή ορθότερα την παράδοση
του ηγέτη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στις τουρκικές αρχές.
Την ίδια
ώρα ο ελληνικός λαός, ταπεινωμένος, ζούσε το δράμα των τραγικών επιλογών της
πολιτικής του ηγεσίας. Από τη μια πλευρά ήταν οι επιλογές μιας ομάδας ανεύθυνων
(;) πολιτικών του κυβερνώντος κόμματος, που δημιούργησαν προσδοκίες και
υποσχέθηκαν στον Οτζαλάν ότι θα κατεβάσουν ένα εκατομμύριο κόσμο στο Σύνταγμα
για να υποχρεώσουν την κυβέρνηση Σημίτη, που ήταν αντίθετη στην έλευσή του στην
Ελλάδα, να τον στηρίξει. Όλοι αυτοί, ανεύθυνοι (;) γαρ, κρύφτηκαν όταν ήλθε ο
Άπο στην Ελλάδα, παραδίδοντας με τη στάση τους τη σκυτάλη της ανευθυνότητας (;)
στην κυβέρνηση, και συγκεκριμένα στον πρωθυπουργό Σημίτη, ο οποίος στην ουσία,
με τις αποφάσεις του, οδήγησε τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν στην τουρκική φυλακή, και
την Ελλάδα στη χορεία των χωρών που παρέδωσαν ικέτη στον κοινό εχθρό.
Λίγες
ημέρες πριν την παράδοση, στις 9 Φεβρουαρίου, ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν μου είχε
ζητήσει να μεταφέρω τα εξής στην ελληνική κυβέρνηση. Τα μεταφέρω όπως τα
κατέγραψα στο βιβλίο μου «Παράδοση Οτζαλάν: Η Ώρα της Αλήθειας»:
«Το
μυστικό της επιτυχίας και της επικράτησης των Τούρκων μόλις μπήκαν στην
Ανατολία, το 1071, είναι το ότι δεν πολέμησαν εναντίον των Κούρδων και
στράφηκαν πρώτα εναντίον των Βυζαντινών. Στη συνέχεια, αφού πήραν την Κωνσταντινούπολη,
για να νικήσουν τους Πέρσες, έκαναν μια στρατηγική συμμαχία με τους Κούρδους, η
οποία κράτησε για αιώνες. Οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας καθεστώς περιορισμένης
αυτονομίας στους Κούρδους φεουδάρχες και καθορίζοντας τα σύνορά τους με τους
Πέρσες (μετά τη μάχη του Τσάλντιραν το 1514), κατάφεραν να καλύψουν τα νώτα
τους και να αποκτήσουν στρατηγικό βάθος. Έτσι, με καλυμμένα τα νώτα τους,
επιδόθηκαν απερίσπαστοι σε εκστρατείες και πολέμους και επεκτάθηκαν στην
Αραβική Χερσόνησο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, στον Καύκασο, την
Κριμαία, τη Βαλκανική, φθάνοντας μέχρι τις πύλες της Βιέννης. Ένα από τα
μυστικά της επιτυχίας τους ήταν η συμμαχία με τους Κούρδους.
Τα νεώτερα
χρόνια, ο Αβδούλ Χαμίτ και οι Νεότουρκοι, όταν οι άλλοι λαοί επαναστατούσαν και
υπήρχε ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
χρησιμοποιώντας τη θρησκεία πήραν και πάλι τους Κούρδους με το μέρος τους, καλύπτοντας
ξανά τα νώτα τους.
Τέλος, ο
Μουσταφά Κεμάλ, για να μπορέσει να νικήσει τους Έλληνες, το 1919-1922, πήγε ο
ίδιος και πρότεινε στους τοπικούς ηγέτες των Κούρδων συμμαχία, υποσχόμενος
ισονομία και ισοπολιτεία. Μετά οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν, γι’ αυτό οι Κούρδοι
επαναστάτησαν αλλεπάλληλες φορές εναντίον του Μουσταφά Κεμάλ. Μετά την
τελευταία κουρδική επανάσταση, που καταπνίγηκε το 1938, το κεμαλικό κράτος
ακολούθησε την πολιτική της τσιμεντοποίησης (betonlaşma), που ήταν η πολιτική αφομοίωσης των Κούρδων
και των άλλων εθνοτήτων που κατοικούν στην Τουρκία.
Ο δρόμος
που πήρα εγώ και οι σύντροφοί μου, είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης και της
ανεξαρτησίας του κουρδικού έθνους. Ο αγώνας μας είναι ο μόνος τρόπος για να
ηττηθεί ο κεμαλισμός και το βαθύ κράτος, που καταδυναστεύει τους λαούς της
Τουρκίας. Είναι ο μόνος δρόμος για τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της Τουρκίας.
Δυστυχώς λίγοι μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να
νικήσει τα στερεότυπα, να σπάσει το «μπετόν» και να οδηγήσει την Τουρκία στον
πραγματικό εκδημοκρατισμό.
Ο δρόμος
που πήραμε είναι ταυτόχρονα μια ευκαιρία και για τις γειτονικές χώρες, όπως η
Κύπρος και η Ελλάδα, που υφίστανται επί δεκαετίες την τουρκική επιθετικότητα.
Γιατί με την απελευθέρωση των Κούρδων η Τουρκία χάνει το στρατηγικό βάθος που είχε
επί χίλια περίπου χρόνια που κυριαρχεί στην Ανατολία και στην ευρύτερη περιοχή.
Η
επανάσταση του ΡΚΚ δημιουργεί νέα στρατηγικά δεδομένα και περιορίζει το ρόλο
της Τουρκίας και των Τούρκων. Γι’ αυτό μας πολεμά το τουρκικό κράτος με τόση
λύσσα. Θέλουν να συνεχίσουν να κρατούν υπόδουλους τους Κούρδους, για να
συνεχίσουν την ηγεμονική τους παρουσία στην περιοχή. Γι’ αυτό θέλουν να με
καταστρέψουν. Γιατί τους είμαι εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Και αν με
βγάλουν από τη μέση, για να αντιμετωπίσουν το ΡΚΚ και να εξουδετερώσουν την
εθνική αφύπνιση των Κούρδων, θα τονώσουν το θρησκευτικό αίσθημα του λαού μας
και θα δημιουργήσουν μια ισλαμική κοινωνία. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι απειλή
για την Ευρώπη, που δεν δέχτηκε να με στηρίξει.
Τώρα η
Ελλάδα θα κάνει θανάσιμο λάθος αν πέσει σε αυτήν την παγίδα. Είναι σαν να
σπρώχνει τους Κούρδους και πάλι στην αγκαλιά των Τούρκων και του ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Μην το κάνετε αυτό».
Στο άρθρο
μας της Κυριακής θα δούμε αν οι εξελίξεις επαληθεύουν τον Άπο. Θα δούμε τις
προοπτικές της νέας Τουρκίας.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα δημοκρατία στις 16-2-2013
Το σχήμα Ανάλυσης είναι Ελλάδα- Τουρκία-Κούρδοι.Το θεωρούσα και το θεωρώ εσφαλμένο , το Κουρδικό ζήτημα ως εξελίσσεται διαχρονικά αποτελούσε και αποτελεί πεδίο εφαρμογών των γεωστρατηγικών σχεδιασμών αποκλειστικά των ΗΠΑ και Ισραήλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Κουρδικό ζήτημα απο μόνο του δεν περιορίζει την Τουρκία.Η ένταξη του Κουρδικού ζητήματος στο γενικότερο περιβάλλον προκαλεί αναστάτωση στην Αγκυρα.Ο λόγος απλός υποχρεώνεται να συμπεριφερθεί διαφορετικά πρός τους Κούρδους της Τουρκάις και της Συρίας σε σχέση με τους Κούρδους του Ιράκ.
Τρείς παράμετροι 1) Το ενεργειακό άνοιγμα του Νοτίου Κουρδιστάν προς την Τουρκία και αν αυτό παραμείνει ως έχει
2)Το "νέο σύνδρομο Habur" η στάση της Τουρκίας έναντι του Ιράν και ότι αυτή προκαλεί
3)Η γεωστρατηγική περικύκλωση του Ιράν και ο ενεργειακός αποκλεισμός του
Σε ότι αφορά την Ελλάδα , η προσέγγιση των Εθνικών ζητημάτων πρέπει να γίνεται υπο το πρίσμα της συνολικής τουρκικής πολιτικής τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.Οποια άλλη προσέγγιση, αποσπασματική θα παράγει πλάνες είναι νομοτελειακά αποδεδειγμένο
Αναφορικά με την Παράδοση Οτζαλάν , η δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη μέ όσα επακολουθησαν και όσα προηγήθηκαν αρκούσαν για ένα κοινό νού ώστε να γίνει αντιληπτό το τί θα συνεπαγόταν της παρουσίας του Κούρδου Ηγέτη στην Ελλάδα
Και κάτι τελευταίο Η κρίση στα ΙΜΙΑ και Παράδοση Οτζαλάν αποτέλεσαν ΚΑΙ απόρροια εσωτερικής κομματικής αντιπαλότητας και πολιτικής αντιπαλότητας
Ας το έχουν υπόψιν όσοι κινούνται ως σαλτιμπάγκοι στην Ελληνική Πολιτική σκηνή, οι αυτοσχεδιασμοί και πειραματισμοί σε ζητήματα που άπτονται ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ παράγουν ΕΘΝΙΚΕΣ Τραγωδίες
Κουτσό άλογο είχες διαλέξει Άπο μου. Πώς την πάτησες έτσι. Εδώ ούτε εμείς δεν εμπιστευόμαστε, από τότε ακόμα, του Έλληνες πολιτικούς, κι εσύ έφαγες παραμύθι. Μπράβο (μας).
ΑπάντησηΔιαγραφή'' οι επιλογές μιας ομάδας ανεύθυνων (;) πολιτικών''
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ΄΄καραμέλα΄΄ περί ανικάνων,ανεύθυνων,ανεπαρκών κλπ πολιτικών, είναι μία διαρκής κάλυψη των ΄΄ΕΦΙΑΛΤΩΝ-ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ-ΠΡΟΔΟΤΩΝ΄΄ που δυστυχώς τους συναντάμε σε όλη την Ιστορική διαδρομή μας.
Όσον αφορά το 1071 που αναφέρεται στο κείμενο, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι και εκεί κρύβεται μια μεγάλη προδοσία.
Είναι η καθοριστική μάχη του ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ μετά την οποία εγκαταστάθηκαν οι Τουρκομογγόλοι στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η μεγάλη προδοσία εναντίον του Αυτοκράτορα που ο διοικητής της εφεδρείας(και γιός του αντιπάλου του) αντί να επέμβει στην μάχη και να διαλύσει τους Μογγόλους προτίμησε να τον εγκαταλύψει για να πάρει την εξουσία.
Μήπως μας θυμίζει τίποτα αυτό στην μετέπειτα Ιστορική διαδρομή μας;
Η υπόθεση Οτσαλάν, δύο χρόνια μετά τα Ιμια, φωτογραφίζει πολύ χαρακτηριστικά την στάση της Ελλάδας που τα δίνει όλα για να μην δυσαρεστηθεί η Τουρκία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλίνα
Αρίσταρχε, στο Ματζικερτ ο Δούκας δεν χρειαζόταν καν να επέμβει. Οι Σελτζούκοι απέφευγαν την μάχη με την εμπροσθοφυλακή του Ρωμανού. Απλά έπρεπε να κρατήσει την θέση του, τόσο απλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης το Μαντζικέρτ ανήχθη αργότερα σε μοιραία μάχη του μεσαιωνικού ελληνισμού. Οι εξελίξεις την ανήγαγαν ως τέτοια αρκετά αργότερα. Το Βυζάντιο είχε επιβιώσει από απείρως καταστροφικότερες ήττες από Άραβες και Βούλγαρους όπου η ήττα στο Ματζικερτ φάνταζε ήττα σε αψιμαχία με νομάδες. Δυστυχώς η ανικανότητα των αυτοκρατόρων της δεκαετίας που ακολούθησε και κυρίως η εγγενής ροπή της φυλής μας για εμφύλια φαγωμάρα ακόμα και σε κρίσιμες περιόδους καθόρισαν την ιστορία όπως την γνωρίζουμε!!
εγω,αυτο ,που ξερω ειναι,ο τουρκος,θα ειναι παντα εχθρος.τον εξισλαμισμενο,ομως,πως πρεπει να τον αφυπνισουμε.να επανελθει στην αγκαλια της κανονικης πατριδας του. οι κουρδοι ειναι θυματα των επιλογων τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ προοπτική τοῦ Ὀτσαλάν, εἶναι διαχρονική καί πολύτιμη. Ὑπεισέρχονται πλέον βεβαίως καί ἄλλες παράμετροι, ὅπως ἡ πολιτική τῶν Η.Π.Α. καί τοῦ Ἰσραήλ στήν περιοχή, ἡ ἀντιπαλότητα ἕως λυκοφιλία τῶν Η.Π.Α. μέ τό Ἰράν, τά τελευταῖα γεγονότα στό Ἰράκ καί στήν Συρία. Ἀλλά ἡ ἀνάλυση τοῦ Ὀρσαλάν, ἐπικεντρώνεται στό γιατί στήν περιοχή μας ἐπιτυγχἀνει μἔχρι σήμερα ἡ Τουρκία, ἐπί 1000 χρόνια, νά κυριαρχῆ σέ βάρος ἰδίως ἡμῶν, χωρίς κίνδυνο ἀπό τά νῶτα της, καί ἐπεκτεινόμενη σταδιακά ἐπί αιῶνες καί προξενώντας γενοκτονίες, νά ἀντικαθιστᾶ σταδιακά ἐμᾶς στα Βαλκάνια, ὡς Ρωμηούς καί ὡς κεντρική αὐτοκρατορία στήν ὅλη περιοχή. Μέ τά σημερινά βεβαίως μεγέθη, πρόκειται γιά μικρή αὐτοκρατορία ἄν καί μέ σημαίνουσα γεωπολιτκή θέση, καί στά χέρια τῆς κεμαλικῆς Τουρκίας ἔγινε ἁπλῶς "Τουρκία". Σωστά λοιπόν ἐπισημαίνει ὁ Ὀτσαλάν ὅτι μέ τόν ἰσλαμισμό ἡ Τουρκία, στοχεύει α) καί τούς Κούρδους νά ἐνσωματώσῃ, β) καί κίνδυνο ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ νά ἀποτελέσῃ γιά την Εὐρώπη. Ἐκεῖ έντάσσεται καί ἡ στόχευση τοῦ Νταβούτογλου νά ἐλέγξῃ ἡ Τουρκία τούς φανατικούς Ἰσλαμιστές τρομοκράτες τῆς Συρίας, ἀντί ἄλλων πού τούς χρηματοδοτοῦν. Ὥστε στήν συνέχεια νά τούς ἔχῃ γιά φόβητρο σέ ὅποιον δέν κάνει τά θελήματά της στήν δυτική Ευρώπη, κάτι σάν διεθνεῖς γκρίζους λύκους.
ΑπάντησηΔιαγραφή_ Τό εἶναι τῆς δυτικῆς Εὐρώπης ὡς τμήματος ἁπλῶς τῆς ἀμερικανικῆς (τῆς ἤδη και "φιλο-ἰσλαμιστικῆς") παγκοσμιοποίησης, καί ὡς καταστροφικῆς γιά τούς λαούς της πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς ζώνης, ἀλλα καί τό ποιόν τῆς Ἑλλάδος ὡς κράτους ἄνευ πραγματικά ἐθνικῆς ἡγεσίας, φυσικά καί δέν περιλαμβάνονται στίς τότε σκέψεις τοῦ Ὀτσαλάν.
_Κανονικά, θά ἔπρεπε νά τόν εἴχαμε σώσει ἀπό τούς Τούρκους, καί αὐτόν καί τό Κουρδικό ζήτημα, χρησιμοποιώντας τά δύο πόδια μας καί τοῦ ἀνήκειν στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, καί τοῦ εἶναι μας (ὡς Ἑλλήνων καί ὡς λαοῦ ὀρθοδόξου) πού ἐπιβάλλει τήν προστασία τῶν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδας τους καί τοῦ λαοῦ τους ἀδίκως διωκομένων, ὅπως ὁ Ὀτσαλάν.
Οἱ πολιτικοί μας πού τον παρέδωσαν ἤ δέν τόν προστάτευσαν ἐνῶ μποροῦσαν, δέν ἦσαν ἁπλῶς ἀνεύθυνοι, ἀλλά ἦσαν καί εἶναι ἀνάξιοι νά ἐκπροσωποῦν τόν Ἑλληνικο λαό. Καί μήν πεῖ κανείς ὅτι δέν μποροῦσαν νά κάνουν ἀλλιῶς, διότι οἱ Η.Π.Α. ἔλεγαν τότε ὅτι ἡ ὀργάνωση τοῦ Ὀτσαλάν εἶναι τρομοκρατική ὀργάνωση. Διότι, οἱ Η.Π.Α. ἔλεγαν τότε αὐτό πού τούς ὑπαγόρευσαν οἱ Τοῦρκοι νά ποῦν, ὡς τάχα σύμφωνο μέ τά άμερικανικά συμφέροντα (διέλευση πετρελαιαγωγῶν). Ἑπομένως, μέ τόν Ὀτσαλάν στήν Ἑλλάδα, ὄχι μόνο δέν θά ἔπρεπε νά "συμμορφωθοῦν"οἱ πολιτικοί "μας" πρός τάς ὑποδείξεις, ἀλλά θά ἔπρεπε νά πρωτοστατήσουμε ἐμεῖς στήν προστασία τοῦ κούρδου ἡγέτη ὡς μελλοντικοῦ συνομιλητοῦ τῶν τούρκων γιά τό Κουρδικό, ὥστε νά ἐξυπηρετήσουμε ἐμεῖς καί τά ὅποια συμφέροντα τῶν Ἀμερικανῶν γιά πετρελαιαγωγούς, μέ τήν ἐπίλυση καί ὄχι μέ τήν μή ἐπίλυση τοῦ Κουρδικοῦ. Δηλαδή πολύ καλλίτερα ἀπό τούς Τούρκους. Μόνο πού οἱ ἀνθέλληνες "πολιτικοί μας", δέν τό κατάλαβαν! Μάλιστα ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶχε δηλώσει ὅτι θά ἔπρεπε νά συλλάβουμε τόν Ὀτσαλάν ὡς τρομοκράτη (!!!) καί νά ...θέσουμε τό θέμα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση! Τό πόσο ρεαλιστικό ἦταν τό νά πρωτοστατήσουμε ἐμεῖς στήν προστασία τοῦ Ὀτσαλάν ὡς μελλοντικοῦ συνομιλητοῦ τῶν τούρκων γιά τό Κουρδικό, φαινόταν ἤδη τότε ὡς αὐτονόητο γιά ὅποιον δέν εἶχε φρόνημα γραικύλου, ἀλλά φάνηκε καί ἀμέσως στήν συνέχεια, ὅταν οἱ ἴδιες οἱ Η.Π.Α. ἀπαίτησαν ἀπό τούς τούρκους ὅταν τούς παρεδίδετο ὁ Ὀτσαλάν, νά τόν φυλακίσουν μόνον. Φαίνεται δέ, καί ἀπό τίς σημερινές ἐξελίξεις στήν περιοχή. _Χρεωστοῦμε ὡς Ἑλληνικός λαός, ἕνα μεγάλο συγνώμη ἀπό τόν Ὀτσαλάν καί τούς Κούρδους γιά τούς ἀνάξιους ἡγέτες μας πού τόν παρέδωσαν στούς Τούρκους, καί γιά τό ὅτι δέν καταφέραμε, ἤ δέν μπορούσαμε ἀντικειμενικά, νά τούς παρακάμψουμε ὅπως ὀφείλαμε. Ἐδῶ αὐτοί δέν διστάζουν νά προδίδουν τόν ἴδιο τόν Ἑλληνικό λαό χάριν τοῦ δικοῦ τους ὀφέλους, γιά τόν Κουρδικό θά νιάζονταν; Ὅταν καί οἱ Κούρδοι ἀποκτήσουν κράτος, ἄν ἡ ἡγεσία του θά ἐλέγχεται ἀπό ἔξω , πού δέν τό εὐχόμαστε, τότε θά καταλάβουνε τί φρόνημα προδοσίας τῶν πάντων, χαρακτηρίζει ἡγέτες-μαριοννέτες, ὅπως αὐτούς πού προέβησαν στήν παράδοση τοῦ Ὀτσαλάν.