Αποκαλύπτουμε γιατί κυβερνά ο Ερντογάν: Για να εφαρμόσει τις πολιτικές των ΗΠΑ στο Κουρδικό

Καλώς ήλθες Κουρδιστάν

Ένα νέο κράτος γεννιέται στην περιοχή μας

Oι Κουρδικοί πληθυσμοί εκτείνονται σε μια ευρύτατη περιοχή, από την Άγκυρα μέχρι τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία και τη Βασόρα. Να γιατί οι Κούρδοι αναδεικνύονται στον πιο σημαντικό ρυθμιστικό παράγοντα στην περιοχή!

Στετικά άρθρα: 
Ένα άγνωστο casus belli της Τουρκίας, που σκόνταψε στην αποφασιστικότητα των Κούρδων και πάει να γίνει "φιλία"
Οι ΗΠΑ ιδρύουν ανεξάρτητο Κουρδιστάν, με τη βοήθεια της Άγκυρας και του Νταβούτογλου!!!
Του Σάββα Καλεντερίδη

Αν και το έχουμε αναφέρει και πάλι σε άλλο μας άρθρο, είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ότι ο κύριος λόγος της υποστήριξης που παρείχε και συνεχίζει να παρέχει η Ουάσιγκτον στο νεοϊσλαμιστικό καθεστώς της Τουρκίας, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και στον ίδιο τον Ερντογάν, απέναντι στους κεμαλιστές και τους στρατιωτικούς, είναι η στήριξη της νέας κάστας εξουσίας της Άγκυρας στην πολιτική της Ουάσιγκτον που οδηγεί στην ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ-Νότιο Κουρδιστάν.

Η στρατηγική των ΗΠΑ από τη δεκαετία του ’80 προέβλεπε την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στην περιοχή που θα συμπεριλαμβάνει και τη ‘χρυσοφόρο’ περιφέρεια του Κιρκούκ, το οποίο για να καταστεί βιώσιμο, θα πρέπει απαραιτήτως να έχει την ενεργό στήριξη της Άγκυρας και του τουρκικού κράτους.

Όταν τα τέλη του 1990, παραμονής της Επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου», ο Τουργκούτ Οζάλ, που ήθελε των ένωση της Τουρκίας με το Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), πίεσε τον τότε αρχηγό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, Νετζίπ Τορουμτάι, να προετοιμάσει τα απαραίτητα σχέδια για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στο Βόρειο Ιράκ, εκείνος παραιτήθηκε, τονίζοντας ότι μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσει στην ίδρυση κουρδικού κράτους και στη συνέχεια στο διαμελισμό της Τουρκίας.

Τότε, παρά την παραίτηση του αρχηγού των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, υπερίσχυσε η άποψη του στρατού, που είναι ο κύριος φορέας που παράγει πολιτική και στρατηγική σκέψη στην Τουρκία, οι μηχανισμοί του οποίου θεωρούνται υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Οζάλ, το 1993, όταν αποπειράθηκε και πάλι να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική της Ουάσιγκτον, αποπειρώμενος την έναρξη διαπραγματεύσεων με το ΡΚΚ, με σκοπό την εξεύρεση πολιτικής λύσης για το Κουρδικό.

Η άποψη αυτή ήταν κυρίαρχη στις δομές του τουρκικού κράτους και σε όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις μέχρι τις αρχές του 21^ου αιώνα, όταν η κυβέρνηση Ετζεβίτ, βλέποντας τις προετοιμασίες των ΗΠΑ για ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ και ισχυροποίηση του αυτόνομου κουρδικού κράτους που λειτουργούσε από τότε που ολοκληρώθηκε η επιχείρηση "Καταιγίδα της Ερήμου", δήλωσε με κάθε επισημότητα ότι «η Τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί ποτέ την ίδρυση κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ και αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα αποτελέσει αιτία πολέμου».

Και επειδή το κεμαλικό κράτος είχε αντιληφθεί ότι η Ουάσιγκτον ετοίμαζε την εναλλακτική πολιτική λύση στην Τουρκία, η οποία θα ευθυγραμμιζόταν με την πολιτική της Ουάσιγκτον και θα αποδεχόταν την ίδρυση κουρδικού κράτους, προχώρησε στην εθνικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση των μηχανισμών της Γκλάντιο, δημιουργώντας την πανίσχυρη ένοπλη τρομοκρατική οργάνωση «Εργενεκόν», η οποία θα εξουδετέρωνε με τη δράση της την απειλή ανατροπής του κεμαλικού καθεστώτος.

Όμως, παρά τη συντονισμένη δράση του κεμαλικού βαθέος κράτους και των παρακρατικών και παραστρατιωτικών μηχανισμών της Εργενεκόν, στις εκλογές, το 2002 οι νέοι εκλεκτοί της Ουάσιγκτον, ήγουν, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και ο Ερντογάν, κατέλαβαν την εξουσία και παρά το «ΟΧΙ» στο νομοσχέδιο της 1^ης Μαρτίου 2003, που προέβλεπε τη χρησιμοποίηση των λιμανιών και του εδάφους της Τουρκίας, για την εισβολή του αμερικάνικού στρατού από Βορρά στο Ιράκ, βήμα προς βήμα έβαλαν ως στόχο το ξήλωμα της Εργενεκόν και των άλλων μηχανισμών του κεμαλικού βαθέως κράτους, για να εξουδετερωθούν οι αντιστάσεις.

Το 2009, όταν η διαδικασία αυτή έφθασε σε ικανοποιητικό επίπεδο, όταν δηλαδή ξηλώθηκαν οι μηχανισμοί της Εργενεκόν και αποδυναμώθηκε σημαντικά ο κεμαλικός παράγοντας, η κυβέρνηση Ερντογάν άρχισε να προσαρμόζει την πολιτική της Τουρκίας στο ζήτημα του Βορείου Ιράκ σε εκείνη της Ουάσιγκτον, για να φθάσουμε σήμερα να μιλούμε για απόλυτη σύμπλευση, αφού η Τουρκία, όπως κατήγγειλε πρόσφατα ο πρωθυπουργός του Ιράκ, Νουρί αλ Μαλίκι, έδωσε εντολή στους Τουρκομάνους του Κιρκούκ να στηρίξουν τον Μπαρζανί και το κουρδικό κράτος στο δρόμο για την ανεξαρτησία.

Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε πρωτοχρονιάτικα ο επικεφαλής του κουρδικού λόμπι στην Ουάσιγκτον, Peter Galbraith, βουλευτής Βερμόντ, πρώην πρέσβης και στενός συνεργάτης του νέου υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρρυ, που δήλωσε στην εφημερίδα Χουρριέτ ότι «Έφθασε η στιγμή να αποκτήσουν οι Κούρδοι ένα ανεξάρτητο κράτος και ότι αυτό θα γίνει με συναινετικό διαζύγιο, κατά τα πρότυπα του Σουδάν, όπου το Νότιο Σουδάν αποσχίσθηκε από το Βόρειο και κέρδισε την ανεξαρτησία του.»

Και ο Αμερικανός πρώην διπλωμάτης και βουλευτής συνεχίζει: «Η εξέλιξη αυτή δεν σημαίνει ότι θα οδηγήσει στο διαμελισμό της Τουρκίας, η οποία μπορεί να παίξει έναν θετικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ερμπίλ-Βαγδάτης.... όσον αφορά το ΡΚΚ, αυτό πρέπει να το λύσει μόνη της η Τουρκία. Το ΡΚΚ τι ζητάει; Γενική Αμνηστία, συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα, πολιτικά δικαιώματα στους Κούρδους. Αυτά είναι πράγματα που μπορεί να κάνει η Τουρκία....»

Όσο για το τι μπορεί να κάνει η Τουρκία για την πολιτική επίλυση του Κουρδικού και τη συνεννόηση με το ΡΚΚ, θα το δούμε στο άρθρο μας στην «κυριακάτικη δημοκρατία».

Εφημερίδα "δημοκρατία"