Η ιστορία παίρνει το μελάνι της…

Αληθινή μάλλον θα αποδειχθεί η άποψη που λέει ότι όταν τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαμε για το κυπριακό η οικονομία ήταν αυτή που ερχόταν να μας καταπλακώσει ενώ τώρα που μιλάμε για την οικονομία, αυτό που έρχεται καταπάνω μας είναι το κυπριακό. Και όσα (ξανα)μαγειρεύονται για τη λύση του. Την όποια λύση του. 

Έτσι ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο, κ. Koening δηλώνει πως «όλοι περιμένουν με ανυπομονησία το διάστημα μετά τις εκλογές. Αναμένουν να ξεκινήσει η διαδικασία των διαπραγματεύσεων εντός της άνοιξης. (…) Οι «κυπριακής ιδιοκτησίας» συνομιλίες που συνεχίζονται εδώ και τέσσερα χρόνια θα διεξαχθούν με περισσότερη επιρροή από τα ΗΕ και τους άλλους διεθνείς παράγοντες» (14.12.2012).

«Το νέο σχέδιο λύσης στο Κυπριακό προνοεί μια χαλαρή ομοσπονδία, ότι οι κυρίαρχες βρετανικές βάσεις θα μετατραπούν σε βάσεις του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, η Ελλάδα και η Βρετανία  δεν θα αποτελούν πλέον εγγυήτριες δυνάμεις του νέου κράτους που θα προκύψει, η μοναδική εγγυήτρια δύναμη θα είναι το ΝΑΤΟ και το περιουσιακό θα επιλυθεί σε μεγάλο ποσοστό με την μέθοδο της αποζημίωσης. Το εν λόγω σχέδιο, το οποίο δεν έγινε δεχτό επί διακυβέρνησης Χριστόφια,  δυνατό να γίνει αποδεχτό σε περίπτωση νίκης του Προέδρου του ΔΗΣΥ Νίκου Αναστασιάδη»  (εφημερίδα ‘Αφρίκα’ 20.11.2012).

«Ο Νίκος Αναστασιάδης υποψήφιος για την προεδρία, ουσιαστικά δεν είναι άνθρωπος που λέει ναι στο Σχέδιο Ανάν. Η θετική του πλευρά είναι ότι τάσσεται υπέρ των δύο κρατών. Και ο 'πόνος' της ΕΟΚΑ αυτός ήταν. Ας είναι μισό, αλλά ελληνοκυπριακό... Συνεπώς τώρα επιθυμούν το μισό. Κατάλαβαν ότι δεν θα μπορέσουν να άρουν την παρουσία της Τουρκίας. Αυτό μπορεί να είναι ένα πλεονέκτημα. Με την πάροδο του χρόνου ο Αναστασιάδης θα θέσει τη βούληση του προς αυτή την κατεύθυνση και δε θα μείνει κανένας που να μην βλέπει τη λύση δύο χωριστών κρατών (Χ. Όζγκιουργκιουν ψευδοϋπουργός εξωτερικών, 17.12.2012).

Και τέλος-τέλος είναι βεβαίως-βεβαίως και ο Αλ. Ντάουνερ που αμφισβητεί κατά πόσο η διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία είναι τελικά η προσφερόμενη λύση για το κυπριακό. (Αλήθεια, ο κ. Λιλλήκας πού διαφωνεί μαζί του και θέλει να τον στείλει σπίτι του;)

Όλα αυτά έρχονται να συναντήσουν –αντικειμενικά- τις θέσεις του κ. Αναστασιάδη για «χαλαρή ομοσπονδία» και «ρύθμιση» (αντί κατάργηση) των εγγυήσεων καθώς και τις θέσεις του κ. Λιλλήκα για διαγραφή της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας και επανεκκίνηση από το μηδέν. Συναντώνται επίσης με τις θέσεις του κ. Αναστασιάδη για ένταξη στο ΝΑΤΟ και του κ. Λιλλήκα για Συνεταιρισμό με το ΝΑΤΟ. Όποιος δεν βλέπει πού πάει η «κωλοσυρμαθκιά της κουφής» είτε είναι ασυγχώρητα αφελής είτε δεν θέλει να δει την αλήθεια.

Μένει λοιπόν να αναλογιστεί ο καθένας και η καθεμιά αν αυτός ο αγώνας που κρατάει 38 χρόνια με λάβαρα, τραγούδια και συνθήματα σε δρόμους και πλατείες. Με Κύπριους -επώνυμους και ανώνυμους- να μιλούν ως τα πέρατα του κόσμου για το δίκαιο της Κύπρου και να εξηγούν πως η Κύπρος είναι μία και δεν υπάρχει «ελληνικό» και «τουρκικό» κομμάτι. Με τις μανάδες να κρατούν τα καντήλια και τις φωτογραφίες. Με ανθρώπους ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος να ενώνουν τα χέρια και να ριγούν στη σκέψη ότι θα έρθει η μέρα που τα οδοφράγματα θα κατεδαφιστούν. Με τις ατέλειωτες μεταξύ μας συζητήσεις και αντιπαραθέσεις για την ουσία και τα ανούσια του κυπριακού. Με νέους στα οδοφράγματα και μεγαλύτερους σε κηδείες και μνημόσυνα... Αν όλα αυτά λοιπόν θα τελειώσουν με μια ιστορική, ατιμωτική και συνθλιπτική ήττα της Κύπρου, που πλέον δεν θα είναι μια χώρα, αλλά δύο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Βελούδινη διχοτόμηση και ΝΑΤΟποίηση, αυτά θα γράψει η ιστορία και τα σύνορα μας αντί στην Κερύνεια θα είναι στη Δερύνεια. Κι αντί «όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους» θα είναι όλοι οι έποικοι στα σπίτια μας.

Είναι δυστυχές που στο ψηφοδέλτιο των προεδρικών είναι πλέον μόνο μία η επιλογή υπέρ της ισχυρής ομοσπονδίας και της απόρριψης του ΝΑΤΟ. Υπέρ δηλαδή της ατόφιας επανένωσης και της λευτεριάς. Είναι όμως ευτυχές το ότι υπάρχει αυτή η επιλογή, είναι καθαρή, είναι δυνατή και εκφράζεται στην υποψηφιότητα και στην πολιτική πρόταση του Σταύρου Μαλά. Απ’ εκεί και πέρα ο καθένας θα κάνει την επιλογή του. 

Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς