Πως (τα) πας παιδί μου στο σχολείο;

20^ο Γυμνάσιο Πάτρας

Καθηγητής: Με τι ήρθες σήμερα στο σχολείο;

Μαθήτρια: Με τα πόδια.

Καθηγητής: Τι ώρα ξεκίνησες;

Μαθήτρια: Όταν φώτισε.

Καθηγητής: Πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι το χωριό σου από το σχολείο;

Μαθητής (αδελφός της μαθήτριας): εννέα χιλιόμετρα

Καθηγητής: Και ήρθατε εννέα χιλιόμετρα με τα πόδια;

Μαθήτρια: Γιατί κύριε κακό είναι;

Καθηγητής: Όχι παιδί μου. Δεν είναι κακό για σένα και μπράβο σου που έρχεσαι στο σχολείο. Κακό είναι γι αυτούς που σ’ έφεραν σε αυτή την κατάσταση.

Ο παραπάνω διάλογος δεν έγινε σε κάποιο σχολείο επαρχίας το 60. Έγινε στην Πάτρα , στο 20^ο Γυμνάσιο στις 1/10/2012, στην εποχή του μνημονίου και των περικοπών. Πέντε παιδιά γυμνασίου, από το χωριό Άνω Σούλι, ξεκινούν με τα πόδια μέσα στα άγρια χαράματα και διανύουν απόσταση εννέα χιλιομέτρων (η μισή μέσα σε δάσος) για να πάνε σχολείο. Και το μεσημέρι μέσα στη ζέστη πρέπει να επιστρέψουν με αυτά γιατί τα πόδια σε ανηφορικό δρόμο.

 Και όλα ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η πολιτεία δεν φρόντισε να εξασφαλίσει την μεταφορά σε αυτά τα παιδιά και σε εκατοντάδες άλλα που κατοικούν στην Ανατολική πλευρά της Πάτρας και άλλα χωριά της Αχαΐας ή φοιτούν σε ειδικά σχολεία.

Κατά τα άλλα οι εμπλεκόμενοι ιθύνοντες, μπορεί να δηλώνουν ότι από την πλευρά τους έκαμαν ότι μπορούσαν, μπορεί να επικαλούνται ότι δεν είναι δική τους αρμοδιότητα, μπορεί να κάνουν δηλώσεις με περισσή ευαισθησία στο γυαλί ή να φωτογραφίζονται με τους εκπροσώπους της τοπικής ΕΛΜΕ που έθεσε έγκαιρα το πρόβλημα. Η πραγματικότητα είναι όμως μία. Αυτά τα παιδιά θα συνεχίζουν (μέχρι πότε άραγε;) να πηγαίνουν στο σχολείο και αυτό θα θυμούνται για να το διηγούνται και στα εγγόνια τους.

Όσο για τους παραπάνω από αυτούς, Υπουργείο, κυβέρνηση, τρόικα δεν έχει νόημα να πούμε κάτι. Με αυτούς δεν συζητάς. Γι αυτούς ξεσηκώνεσαι και τους διώχνεις. Πριν καταστρέψουν τα πάντα. Ανθρώπους και χώρα.

Δημόπουλος Βασίλης, Φυσικός στο 20^ο Γυμνάσιο Πάτρας, Γραμματέας Α’ ΕΛΜΕ Αχαΐας

Πηγή