Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα

Είναι εξωφρενικό το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα καίγεται από τις φωτιές που άναψε, τον Μάιο του 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο ίδιος περνά ευχάριστα τον χρόνο του στη Βοστόνη, χαριεντιζόμενος με φοιτητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, οι οποίοι πληρώνουν χρήματα για να ακούνε τις αμπελοφιλοσοφίες του. Και είναι ταυτόχρονα προκλητικός, αφού, ενώ πληρώνεται από το ελληνικό κράτος ως βουλευτής Αχαΐας, δεν πατά το πόδι του στη Βουλή για να υποστηρίξει τουλάχιστον τα συμφέροντα όσων (κακώς) τον ψήφισαν.

Ο κ. Παπανδρέου είναι ο κατεξοχήν υπεύθυνος για το δράμα του ελληνικού λαού. Οι κραυγές εναντίον του υπουργού Οικονομικών του Μνημονίου, αν και δίκαιες, είναι την ίδια στιγμή και υπερβολικές, διότι ξεχνάμε πως τη χώρα τη διοικούσε ο πρωθυπουργός και όχι ο κ. Παπακωνσταντίνου. Με λίγα λόγια, η χώρα είχε πρωθυπουργό, όπως συνηθίζουν να λένε οι Αμερικανοί, όταν φτάσει η ώρα της απόδοσης των ευθυνών. Σε σοβαρές χώρες, όπως η Αμερική, είναι αδιανόητο να έχει δική του ατζέντα ο κάθε υπουργός. Οι πάντες ενημερώνουν τον πρόεδρο και αυτός δίνει (ή όχι) το «πράσινο φως».

Στην τελευταία συνάντηση με τους μαθητές του, ο κ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να τοποθετηθεί για τις καταγγελίες του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη, τον οποίο ουσιαστικά δικαιώνει στο θέμα της αναδιάρθρωσης. Ο τότε πρωθυπουργός παραδέχεται ότι το ΔΝΤ προωθούσε το «κούρεμα» και επιχειρεί να πείσει τον λαό ότι αν και ο ίδιος το έθεσε, το απέρριψαν οι Ευρωπαίοι και η ΕΚΤ.
Δεν θα αμφισβητήσω ότι συνάντησε την άρνηση των Βρυξελλών για την αναδιάρθρωση, αλλά οι πραγματικοί ηγέτες διακρίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Είχε σκληρό και ανυποχώρητο σύμμαχο τον Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος τον έσωσε από μεγάλες γκάφες και έπρεπε να τον ακούσει. Δυστυχώς, έκανε το αντίθετο... Με την απόφασή του τότε να απορρίψει το «κούρεμα», ο κ. Παπανδρέου απέδειξε για μία ακόμη φορά πως είναι κατώτερος των περιστάσεων...
 ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ