Η εξόντωση των μικρομεσαίων

της Ελίνας Γαληνού

Ενα παράδοξο που εμφανίζεται σταθερά στην πολιτική μας εδώ και πολλά χρόνια, είναι η αντιμετώπιση της μεσαίας τάξης από τις κυβερνήσεις. Ενώ όλες οι κυβερνήσεις επικαλούνται τα δίκαια της μεσαίας τάξης-της πολύπαθης, οι πολιτικές που εφαρμόζουν, είναι εντελώς ανάδρομες προς τα συμφέροντά της. Αυτό το φαινόμενο, υπήρχε και προ κρίσης, αλλά κορυφώθηκε επικίνδυνα κατά την διάρκειά της. Απόδειξη, ότι τα περισσότερα μέτρα που επιλέγονται από τις κυβερνήσεις ως προς τους όρους του Μνημονίου, χτύπησαν και χτυπούν με πρωτοφανή λύσσα τη μεσαία τάξη.
Η μεσαία τάξη, απαρτίζεται όπως γνωρίζουμε από μικρομεσαίους εισοδηματίες διαφόρων επαγγελματικών κατηγοριών. Ανάμεσά τους, βρίσκονται ελεύθεροι επαγγελματιές (επιστήμονες ή τεχνικοί), ιδιοκτήτες ακινήτων και δημόσιοι υπάλληλοι. Η τελευταία αυτή κατηγορία ωστόσο, καταφέρνει να μένει περισσότερο αλώβητη απ΄ότι οι άλλες, επειδή περνάει ακόμα η δύναμη του κρατικού λειτουργού ως "κράτος εν κράτει". Γι΄αυτό, οποτεδήποτε πλησιάζει κάποιος στο επίμαχο σημείο να αγγίξει συμφέροντα δημοσίων υπαλλήλων, αισθάνεται το φυτίλι έτοιμο να εκραγεί και...διστάζει.
Για τον λόγο αυτό μάλλον, οι κυβερνώντες προκειμένου να αποφύγουν τα δύσκολα, ξεσπούν με τα μέτρα πάνω στους υπόλοιπους της μεσαίας τάξης, την οποία κοντεύουν κυριολεκτικά να ρημάξουν. Οι περικοπές και φορολογικές επιβαρύνσεις που τους επιβάλουν, τείνουν να εξασθενήσουν μέχρις εξόντωσης τους μικρομεσαίους οικονομικούς πόρους. Για παράδειγμα, η σκέψη περί φορολόγησης του ετήσιου εισοδήματός τους με συντελεστή 30%, είτε πρόκειται για περίπτερο, είτε για ένα αξιοπρεπές κατάστημα, ή δικηγορικό γραφείο, τα λέει όλα από μόνη της. Διότι βάσει αυτής της λογικής, το κράτος είναι σαν να αντιμετωπίζει όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, σαν φοροφυγάδες εκ των ουκ άνευ...Και επειδή υπήρξαν κάποια κρούσματα φοροδιαφυγής (τα οποία το κράτος όποτε θέλει μπορεί να εντοπίσει...), πρέπει να τιμωρηθούν όλοι πριν ακόμα βγάλουν και ένα ευρώ από τη δουλειά τους..
Φανταστείτε έναν μικρομεσαίο που παρουσιάζει τζίρο περί τα 30.000 ευρώ από το κατάστημά του. Τζίρος, κατ΄αρχήν δεν σημαίνει κέρδος, αλλά σύνολο εισπράξεων που δείχνει μια εικόνα κύκλου εργασιών. Απ΄αυτές τις εισπράξεις, πόσες μπαίνουν στην τσέπη του επιχειρηματία αυτού; Είναι ζήτημα αν καθαρίζει τα μισά, εάν αφαιρέσει κανείς τις πάμπολλες υποχρεώσεις ΔΕΚΟ, εξόδων κίνησης, αγοράς υλικών, αμοιβές προσωπικού, συν τις έξτρα δαπάνες που συνεχώς προκύπτουν αν θέλει κανείς να διατηρεί μια οποιαδήποτε επιχείρηση με αξιοπρεπή και σύγχρονη παρουσία...
Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, συζητά το κράτος σήμερα να φορολογήσει με συντελεστή 30%, αντί να τον επιβραβεύσει που είχε το κουράγιο να ανοίξει ένα κατάστημα ή να διατηρεί ένα γραφείο μόνος του, μέσα σε τέτοια κρίση; Αντί να εκτιμήσει το κράτος ότι ο εν λόγω, δημιουργεί με τον κόπο του έναν οικονομικό πόρο που επιφέρει κάποια φορολογητέα ύλη και αιμοδοτεί την αγορά μέσα σ΄αυτόν τον ορυμαγδό των λουκέτων, σκέφτεται να τον αποκεφαλίσει;  Ανάλογες απορίες θα έχουν ασφαλώς και όλοι οι μικρομεσαίοι εισοδηματίες, που προσπαθούν με τα πενιχρά τους πλέον έσοδα να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, καθώς το βασικό χαρακτηριστικό της μεσαίας τάξης, είναι να μη χρωστάει και να μην έχει μπλεξίματα με παρανομίες...
Δεν ξέρω με ποιά κριτήρια έχουν θεωρήσει τους μικρομεσαίους σαν τις κόττες με τα χρυσά αβγά, και τους βάζουν να πληρώνουν τα σπασμένα κάθε εποχής, κάθε ανωμαλίας και κάθε κρίσης. Πάντως είναι μεγάλη αδικία να φορτώνονται τα βάρη στους ίδιους ώμους των νοικοκυραίων, ενώ αμνηστεύονται (έστω και με λίγο κοινωνικό θόρυβο) ξανά και ξανά τα ίδια αρπακτικά που δεν πιάνονται από πουθενά. Πάντως, η περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ με τα ονόματα των υπό διερεύνηση μεγαλοκαταθετών που ...παράπεσε στα χέρια της Παπανδρεικής κυβέρνησης, επιβεβαιώνει μια πικρή αλήθεια. Στην Ελλάδα, αν κλέψει κανείς ένα πακέτο τσιγάρα, μπορεί να μη γλιτώσει τη φυλακή, ενώ αν κλέψει ολόκληρο εργοστάσιο, μπορεί να κυβερνήσει ακόμα και τη χώρα...
Παρ΄όλο όμως που οι κυβερνήσεις αλλάζουν, το μήνυμα προς τη μεσαία τάξη παραμένει το ίδιο. "Είναι νοικοκύρης; Κρεμάστε τον!"