ΑΠΟΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη

Τί εἶναι ἡ ἀπονοηματοδότηση; Ἄς δοῦμε πρῶτα μερικά στοιχεῖα ἀπό τό "ποινικό μητρώο" της:  

-α)  Ἡ ἀπονοηματοδότηση συνεπάγεται πάντα την μεταβολή τοῦ κέντρου βάρους τῆς ἐξουσίας, ἤ τήν μεταβολή τοῦ κέντρου λήψεως τῶν ἀποφάσεων. Σέ αὐτό ἄλλωστε ἀποσκοπεῖ ἡ ἀπονοηματοδότηση, ὅταν γίνεται μέ πρόθεση. Διότι νοεῖται καί ἀπονοηματοδότηση λόγῳ ἁπλῆς φυσικῆς -παρά φύσιν κατά βάθος- ραθυμίας.  

- β) Κάθε μορφή διαβρώσεως περνᾶ ὑποχρεωτικά ἀπό τό στάδιο τῆς  ἀπονοηματοδοτήσεως. 

Ἀπονοηματοδοτεῖται ἡ ζωή ἑκάστου ἀνθρώπου, ὕστερα οἱ συνιστῶσες τῆς κοινωνίας καί τέλος οἱ βάσεις τῆς συγκροτήσεως τῆς κοινωνίας εἰς Πολιτεία.  Ἀλλά, ὅπου ἡ κοινωνία συγκροτεῖται εἰς Πολιτεία, τέτοια Πολιτεία ἔχει κράτος (δηλαδή δύναμη, ἐξουσία) καί γίνεται αὐτή Κράτος, ἐνῶ ὅπου ἁπλῶς ὑπάρχει κράτος, δέν σημαίνει ὅτι ὑπάρχει καί κοινωνία συγκροτημένη εἰς Πολιτεία. Μέ τήν ἀπονοηματοδότηση, ἡ κοινωνία καθίσταται κέλυφος μέ ἀ-κοινωνικό περιεχόμενο, καί ἔτσι χρησιμοποιεῖται τό Κράτος  προκειμένου ἡ κοινωνία νά ἐλεγχθῆ εἰς τό διηνεκές καί ἡ Πολιτεία ΤΗΣ νά καταργηθῆ.    

-γ) Μέ την απονοηματοδότηση αὐτή, τόσο ἡ κοινωνία ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος γίνονται ἑτεροκαθοριζόμενα τεχνητά μορφώματα, σάν αὐτά τά σάϋμποργκ πού ἐπινοεῖ σήμερα ἡ κινηματογραφική ὑποκουλτούρα ταινιῶν ἐπιστημονικῆς φαντασίας καί λογικῆς ἀφασίας ἐνώπιον ὅσων ἀπίθανων καταστάσεων βιώνει βαθύτερα  ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος. Μία ἀπό αὐτές εἶναι τό βίωμα τοῦ σάϋμποργκ, τοῦ ἀνθρώπου πού μόνο τό κέλυφός του εἶναι πλέον "ἄνθρωπος", ἐνῶ τό ἐσώτερό του εἶναι ἕνα ρομπότ (ἤτοι αὐτόματος μηχανικός "ἐργάτης", σύμφωνα με τήν ἐτυμολογία αὐτῆς τῆς λέξεως).  

Τί εἶναι λοιπόν αὐτή ἡ ἀπονοηματοδότηση; Πῶς γίνεται νά μετατρέπεται σέ κενό κέλυφος κάτι πού ὑπάρχει, ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπο, ἡ κοινωνία, ἡ Πολιτεία, τό Κράτος; Πῶς γίνεται καί ἡ ἀνομία ἐγκαθίσταται στά ἐνδότερα τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, γίνεται ἀναρχία, ἠθικῶς διεστραμμένη ἤ ἀνεστραμμένη κρατική ἰδεολογία, ἄλογη ἤ παράλογη βία, ἤ καί ὠμή - ἤτοι ἄνευ οὐσιαστικοῦ λόγου, μέ πρόχειρη καί βραχυπρόθεσμη ἐπίφαση νομιμοφροσύνης καί μέ μακροπρόθεσμη καταστροφικότητα - κρατική καταστολή; 

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντικαταστήσει στήν ψυχή του καί στήν ἀναφορά τῆς συμπεριφορᾶς του, τόν ἀληθινό Θεό ἀπό ψεύτικο "Θεό"  ἤ ἀπό ψεύτικους θεούς, τότε ἀρχίζει ἡ ἀπονοηματοδότηση ὅσων πράττει καί τοῦ ὅ,τι εἶναι. Ἡ προσοχή του στρέφεται εἰς "μάταια καί ψευδῆ", ἑρμηνεύει μέ ψευδῆ τρόπο ὅσα συμβαίνουν, πλάθει εἴδωλα τοῦ νοός του καί λατρεύει ὑποκειμενικές του ἰδέες ἤ ὑλικά ἀντικείμενα, ἐλπίζει σέ ἐπικράτηση τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν εἰδώλων του ἐπί της γῆς -ἐν  ὅσῳ ἀκόμη δέν ἔχει ἀποδιοργανωθῆ - περαιτέρω παθαίνει σύγχυση, σκοτισμό ὅπως λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καί  ἐπιθυμεῖ πράγματα στρεβλά καί πού δέν στέκουν. Ἀκόμη καί ὅλως παράλογα. Ἡ ἐπιθυμία του αὐτή γίνεται σχέδιο προσωπικό ἤ καί πολιτικό, ἐνίοτε δε, ἀκόμη χειρότερα γιά τόν ἴδιο καί γιά ὅλους, σχέδιο θρησκευτικῆς τάξεως.

Συμβαίνει τότε, ὅλη του ἡ ὕπαρξη νά δονεῖται  ἀπό ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα,  νά ψάχνῃ συνενόχους-συντρόφους σέ ἐγκλήματα πού θά δώσουν θύματα γιά θυσίες στίς τάχατες ἀγαθές του προθέσεις. Αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά βάψει μέ αἷμα τήν ὁδό ἀπό τήν ὁποία θά ἀνέλθῃ στό βάθρο τῆς ἰδεολογικῆς του τελείωσης... μιά ἐπανάσταση λόγου χάριν! Ἕνα αἱματοβαμμένο νέο ξεκίνημα γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἤ μία μανία γιά πρόκληση ἐθνικῆς καταστροφῆς ... Προδίδει ἔτσι τήν πατρίδα του, τήν  πολιτισμική της κληρονομιά, τήν παράδοση τῶν προγόνων του σέ ὅ,τι αὐτή ἔχει πράγματι τίμιο καί πολύτιμο. Προδοσία!

Ἀλλά ἀκόμη χειρότερη εἶναι ἡ ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα πού ἀναζητεῖ θύματα γιά θυσίες στίς ἀνομολόγητες προθέσεις γιά ἀπόκτηση ἰσχύος, θρησκευτικῆς ἤ πολιτικῆς ἤ  οἰκονομικῆς. Τότε, ἡ ἀνομία μετατρέπεται σέ νόμο καί τάξη, ἀλλά ἀπό τήν ἀνάποδη:  Ἄδικοι νόμοι, ἀνελέητες συμπεριφορές, ἐλεγχόμενη πληροφόρηση ἤ  παραπληροφόρηση σέ συνεχή ροή γιά τόν λαό, ἐξόντωση ἀντιπάλων  - ἀνθρώπων, ἐθνῶν, λαῶν, ἱστορικῆς κληρονομίας, ἐλπίδων...-  καί σχέδια πού κάποιοι προωθοῦν γιά ἐξόντωση μέρους τῆς ἀνθρωπότητας!  (γιά να χορτάσουν τήν παραθρησκευτικῆς τάξεως δίψα τους γιά θύματα).

Εἶναι χαρακτηριστικό δε, ὅτι τότε οἱ λέξεις χάνουν τό ἀληθινό νόημά τους, ἐνῶ συγχρόνως ἀπολυτοποιεῖται ἡ μαγική τους διάσταση, δηλαδή: Τό μέν ὄνομα  προσλαμβάνει ἰδιότητες πηγῆς δυνάμεως καί ὑπάρξεως, ἠ δέ ἕννοια ἀπονοηματοδοτεῖται !  Συγκεκριμένα, γιά τούς μουσουλμάνους, δέν ἀρκεῖ νά ὁμολογήσῃ κάποιος ὅτι πιστεύει στόν Θεό, γιά νά θεωρηθῆ πιστός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πρέπει νά ὁμολογήσῃ τόν "Άλλάχ", τό ὄνομα τῆς ἀρχαίας θεότητας-εἰδώλου τῶν εἰδωλολατρῶν Ἀράβων, ὡς τόν μόνο Θεό! Τότε παύει ἀκόμη καί ἡ δυνατότητα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων:  Ἄν τό ὄνομα  " Ἀλλάχ" ἴσον Θεός, τότε ἡ λέξη Θεός δέν σημαίνει τίποτα γιά τόν μουσουλμάνο ἄν δέν ὁρίζεται ἀπό τό ὄνομα "Ἀλλάχ", ὁπότε γιά τόν μουσουλμάνο, ὅποιος δέν πιστεύει στόν Ἀλλάχ δέν πιστεύει στόν Θεό! Πρόκειται ὄχι πλέον γιά θρησκευτικό βίωμα ἤ πίστη ἀλλά γιά πρόβλημα λειτουργίας τῆς λογικῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Συνέπεια; Ἄν κάποιος πῆ ὅτι πιστεύει ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, πού ὑπέδειξε τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς τόν Μεσσία, εἶναι ὁ μεγαλύτερος τῶν προφητῶν ὅπως εἶπε γι' αὐτόν καί ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί ὅτι ὡς ἐκ τούτου ἄν καί πιστεύει ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ "μόνος προφήτης τοῦ Ἀλλάχ", ἐν τούτοις, δέν πιστεύει ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ μεγαλύτερος προφήτης, ἤ ὁ μόνος προφήτης, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλά μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὡς "προφήτης" τῶν Ἀράβων μέ τήν ἔννοια ὅτι ἤθελε νά  τούς ὁδηγήσῃ ἀπό τήν εἰδωλολατρεία στήν πίστη στόν ἕνα Θεό καί σέ πολιτική ἑνότητα, καί τίποτα πέραν αὐτοῦ,  τότε λογικό καί σύμφωνο μέ τήν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, θά ἦταν, νά ἐρευνήσῃ ὁ μουσουλμάνος πῶς καί γιατί ἀκριβῶς ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ (ὑποτιθέμενη αὐθεντία γιά τόν μουσουλμάνο) θεώρησε ὡς προηγούμενό του "προφήτη" τόν Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή να ἐρευνήσῃ καί τό ἄν γνώριζε ὁ Μωάμεθ ὅσα λέγει  ἡ  Καινή Διαθήκη περί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί περί τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, κ.λ.π., οὕτως ὥστε νά μπορέσῃ νά σκεφθῆ ὁ μουσουλμάνος γιατί ὁ χριστιανός δέν δέχεται ὅτι ὁ Θεός ταυτίζεται μέ τόν Ἀλλάχ τοῦ Μωάμεθ, γιατί δέχεται τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς μεσσία καί Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὡς ἁπλό προφήτη, ἄν ἀληθεύει ὅτι ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ προπεριγράφεται μαζί με τήν σταύρωση καί τήν ἀνάστασή του στήν Παλαιά Διαθήκη ὅπως λέγουν οἱ Χριστιανοί καί ὅπως ἐκθέτει ἀναλυτικῶς ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἰεροσολήμων στίς Κατηχήσεις του,  καί τέλος πάντων τί θά ἔκανε καί ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ ὁ προφήτης του, ἐάν εὑρίσκετο ἐνώπιον τέτοιων συγκλονιστικῶν ἀποκαλύψεων περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Ὡστόσο, ἡ προδοσία τῆς σχέσεως τοῦ μουσουλμάνου μέ τόν ἀληθινό Θεό καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἐκφράζεται μέ τήν εἰδωλολατρική-μαγική προσήλωσή του στίς λέξεις  "Ἀλλάχ" καί Μωάμεθ, " καί μέ τήν συνακόλουθη  ὑποχρεώσή του (τοῦ μουσουλμάνου) νά θεωρήσῃ πάραυτα ὡς βλάσφημο τόν χριστιανό πού διαφοροποίησε τόν ἀληθινό Θεό ἀπό τόν "Ἀλλάχ",  τόν μεγαλύτερο προφήτη ἀπό τόν "Μωάμεθ", καί  τήν Ἁγία Γραφή ἀπό τό "ἱερό κείμενο τοῦ Κορανίου", καί εἰ δυνατόν νά τόν σφάξῃ! 

Ἡ διαχωριστική γραμμή μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἐν τέλει πιστῶν μαθητῶν του ἀφ' ἑνός, καί τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη ἀφ'ἑτέρου, χαράχθηκε μέ τό προδοτικό φίλημα. Ἔτσι καί κάθε προδότης. Προδίδει μέ ἐπιφανειακή καί επίπλαστη συμπεριφορά κάθε δυνατότητά του γιά ἀληθινή σχέση του μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Περιβάλλεται τό ἔνδυμα τῆς ψυχρῆς λογικῆς συνέπειας μέ τόν ἑαυτό του καί τίς ἀρχές του, ἀκόμη καί θρησκευτικής τάξεως, ἤ τό ἔνδυμα τῆς κοινωνικῆς ἤ τῆς θείας δικαιοσύνης, ἤ ἐκεῖνο τῆς πολιτικῆς σκολιότητας καί εὐκαμψίας αὐχένος, τάχατες ὡς τέχνης τοῦ ἐφικτοῦ. Καί προδίδει στήν πραγματική ζωή καί τόν ἀληθινό Θεό καί τούς συνανθρώπους του.

Ὁ προδότης δέν χαίρεται τήν προδοσία του. Διότι έχει προδώσει πρῶτα τόν ἑαυτό του.  Ἔχει γίνει νόμος τοῦ ἑαυτοῦ του χάνοντας ἔτσι  μία –μία τίς εὐκαιρίες γιά κάθε μορφή ἀληθινῆς κοινωνίας.  Γι' αὐτό, οἱ δολοφονίες καί οἱ αὐτοκτονίες πού ὁ ἴδιος προκαλεῖ, ἤ πού ὁ ἴδιος δέν προσπάθησε μέ κάθε τρόπο νά ἀποτρέψῃ, δέν τόν ἀγγίζουν! 

Δεῖτε πῶς ἐκφράζουν τήν λύπη τους γιά τά ὅποια θύματα σχεδόν ὅλοι οἱ πολιτικοί... καί ἐν γένει οἱ ἄθεοι  "ἀνθρωπιστές" .... Δεῖτε, ἀκόμη, τό ἄδειο βλέμμα τῶν τραπεζιτῶν, ἤ τό σκληρό πρόσωπο τῶν ἐπαγγελματιῶν ἰδεολόγων, πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν,  ἤ τό ἐπίπλαστο καί ὀνειρικό προσωπεῖο τῶν ἐρασιτεχνῶν ἰδεολόγων, πολιτικῶν ἤ θρησκευτικῶν, ἤ  τό φευγαλέο φάλτσο βλέμμα τῶν ἐντολοδόχων πρακτόρων τῆς παρακμιακῆς πολιτικῆς ἀτζέντας τοῦ  ΔΝΤ,  καί τέλος δεῖτε τά πτώματα-θύματα πού ὅλοι αὐτοί προκαλοῦν ἄμεσα ἤ ἔμμεσα... Θά ἔχετε τότε μπροστά στά μάτια σας, πῶς εἶναι δυστυχῶς τό κενό κέλυφος στό ὁποῖο καταντᾶ ἐνίοτε αὐτό τό χαρίεν ὄν πού λέγεται ἄνθρωπος, ἄν καί πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό "ὅς ἀγάπη ἐστιν", γιά νά ἔχῃ καί νά δείχνῃ, μέ καρδιά, νού, λόγους καί πράξεις, μέ κάθε πτυχή τῆς ὑπάρξεώς του, ἐμπιστοσύνη (δηλαδή πίστη) σέ αὐτόν τόν ἀληθινό Θεό -  ἀπό τόν Ὁποῖον ἀρχίζει καί στόν Ὁποῖον τελειώνει (εἴτε τελειοποιούμενη, εἴτε καιόμενη) κάθε νοηματοδότηση.