19/8/12

Οι προδοσίες των φίλων, μια φέτα ψωμί, ο σκύλος και ο Φαήλος

Μια φέτα ψωμί στα δύο…
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Μπίλλυ ήταν ένας χαρωπός κούταβος. Χρώμα ανοιχτό καφέ, πεσμένα αυτιά και ουρά μονίμως σε κίνηση μόλις του μίλαγες. Σαν υαλοκαθαριστήρας. Τα μάτια του όμως ήταν όλα τα λεφτά. Έβλεπες ότι ήταν τζιμάνι. Καραβόσκυλο, μασκώτ του πληρώματος ενός γερμανικού εμπορικού ξηρού φορτίου, που ήρθε για να ξεφορτώσει και να ξαναφορτώσει στο λιμάνι του Πειραιά, το καλοκαίρι του ‘72. Ανεβοκατέβαινε τη σκάλα και χαζολόγαγε στο μουράγιο αλλά γεύμα δεν έχανε ποτέ.
Μόλις του σφύραγαν οι ναύτες, εγκατέλειπε τα κολλητηλίκια με τους πειραιώτες αλανιάρηδες συναδέλφους κι ανέβαινε τρέχοντας τη σκάλα για να φάει κι αυτός με το πλήρωμα. Κάθε φορά που πέρναγε ο πατέρας μου και τον πετύχαινε στην αποβάθρα του ‘ριχνε κι ένα χάδι κι αυτός ανταπέδιδε με σκυλίσιες μαλαγανιές, ίδιες από το Αμβούργο ως τον Άγιο Διονύση.
Την μέρα που τέλειωσε η φόρτωση και το πλοίο έπρεπε να φύγει, το κουτάβι, ακολουθώντας ενδιαφέρουσες μυρωδιές ή τίποτα πειραιώτες κόπρους, είχε χαθεί μέσα στα ντοκ και στις αχανείς αποθήκες του λιμανιού. Βγήκε όλο το πλήρωμα για ώρες και τον έψαχνε αλλά άφαντο το κουτάβι. Σκασμένοι οι ναύτες, ρωτούσαν τους λιμενεργάτες αλλά η παντομίμα, τα εσπεράντο κι η γερμανικής επιμέλειας κυκλωτική έρευνα δεν έφεραν αποτέλεσμα. Μεγάλο το λιμάνι κι ο Μπίλλυ, με τα αδέξια κουταβίσια βήματα του είχε χάσει το δρόμο. Το πλοίο σήκωσε άγκυρα κι έφυγε. Τι να έκανε ο καπετάνιος; Να έλεγε στον πλοιοκτήτη ότι θα πλήρωνε σταλίες, μέχρι να βρουν το σκύλο;
Τον βρήκε ο πατέρας μου μετά από λίγες μέρες, κοντά σε μια γεφυροπλάστιγγα του ΟΛΠ, πεινασμένο και διψασμένο, να κλαίει αναζητώντας την «αγέλη» του, που ήδη θα είχε περάσει το Γιβραλτάρ. Τα σκυλιά θυμούνται τις μυρωδιές και το χάδι κι αμέσως ο απολωλός τετράποδος μούτσος βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του πατέρα μου. Τον έβαλε στο καλάθι της  Μαρμάρως, της κατοχικής ΒΜW που ήταν το οικογενειακό μας μεταφορικό μέσο, και τον έφερε το απόγευμα στον Κορυδαλλό.
Η μάνα μου γκρίνιαξε στην αρχή αλλά γρήγορα, όσο μεγάλωνε το κουτάβι, φάνηκε ότι ένας σκύλος που δεν ήταν σαν τους άλλους. Εννοείται πως γίναμε κολλητοί κι όταν δεν μας έβλεπαν, ήμασταν μονίμως αγκαλιά. Τότε υπήρχε υστερία με τον εχινόκοκκο και μας λέγανε τρομακτικές ιστορίες. Μιλάμε για το 1972. Ποια εμβόλια και ποιος κτηνίατρος;
Μια μέρα μας «συνέλαβε» η μάνα μου επ’  αυτοφώρω στην αυλή. Κρατούσα μια τεράστια φέτα από ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα κυδώνι. Από τη μια μεριά έτρωγα εγώ κι από την άλλη ο κολλητός μου κουνώντας την ουρά του. Η μάνα μου δεν ήξερε ότι το έκανα συχνά, ότι λάθρα μοιραζόμασταν το «δεκατιανό» ή το απογευματινό κολατσιό, κι όταν οι μύτες μας συναντιόντουσαν στην τελευταία μπουκιά μας, μου τράβαγε μια γλυψιά όλο ευγνωμοσύνη.
Πριν καλά – καλά χρονίσει είχε γίνει ένας ρωμαλέος σκύλαρος. Τα «φέρε πίσω το ξυλάκι», «κάτσε», «ξάπλωσε» και «δώσε το χέρι σου» τα ‘χε για ψωμοτύρι. Είχαμε περάσει σε άλλες σφαίρες. Τέντωνα τον δείκτη και με σηκωμένο τον αντίχειρα, σαν πιστόλι, του έλεγα «Μπίλλυ, μπαμ!», κι αυτός δεν ξάπλωνε απλώς, γκρεμιζόταν, έκλεινε τα μάτια κι ακίνητος έκανε τον ψόφιο, μέχρι να τον χαϊδέψω και να του πω να σηκωθεί!
Μερικά κωλόπαιδα του σχολείου μου τον πείραζαν και τα ‘παιρνε στο κυνήγι. Κάτι αυτό, μην δαγκώσει κανένα τσόγλανο, κάτι οι φόβοι της μάνας μου για δήθεν αρρώστιες, ένεκα του ότι, κυριολεκτικά, μοιραζόμουν το ψωμί μου μαζί του, συνεδρίασε το Έκτακτο Αρβανίτικο Στρατοδικείο κι αποφάσισε πως ο Μπίλυ θα πάει στον παππού, στο Μαυρομμάτι. Έτσι, στα μισά της σχολικής χρονιάς, παρά τα παρακάλια τα δικά μου και του αδερφού μου και τα κλάματα, ο Μπίλυ ξαναμπήκε στο καλάθι της μοτοσυκλέτας κι ο πατέρας μου τον πήγε στον συνονόματο μου. Ο παππούς τα φρόντιζε όλα τα ζώα του, παλιότερα τ’ άλογα, τότε πια τα δυο μουλάρια του, τον γάϊδαρο, κότες και μια γάτα. Έτσι φρόντισε και τον με δυσμενή μετάθεση πρώην μούτσο. Βέβαια μην φανταστείτε ξηρά τροφή και κονσέρβες. Μια φέτα ξερό ψωμί κι αποφάγια. Τις πρώτες δυο μέρες, καλομαθημένος ων, άφηνε το ξερό ψωμί να πέσει στο χώμα και δεν καταδεχόταν ούτε να το μυρίσει. Στην βδομάδα πάνω έπιανε τη φέτα στον αέρα σαν τον Νικοπολίδη! Όταν κόψει λόρδα, αλλάζεις χούγια.
Ήταν εκπληκτική η προσαρμογή του στην αγροτική ζωή. Από γερμανός καραβόσκυλος, έγινε κορυδαλλιώτης σκύλος συντροφιάς κι ύστερα Αρβανίτης βοιωτός αγροτοποιμένας!
Περίμενα με ανυπομονησία το καλοκαίρι, όταν θα πηγαίναμε με τον αδερφό μου να περάσουμε όλο το καλοκαίρι με τον παππού για να ξαναβρώ τον κολλητό μου. Βλέπετε, το γιοτ μας ήταν μονίμως για καλαφάτισμα και είχαμε κάτι πολεοδομικά προβλήματα με την βίλλα στην Μύκονο, οπότε μονίμως Μαυρομμάτι Resort κι άγιος ο Θεός.
Θυμάμαι σαν τώρα την συνάντηση στην αυλή του παππού. Ήρθε τρέχοντας κι έκανε λες κι εγώ κι ο αδερφός μου είχαμε μόλις γυρίσει από την Τροία! Νόμιζα πως θα μείνει στον τόπο από την χαρά του.
Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι. Γυρίζαμε όλη μέρα μαζί. Είχε γίνει ένας άψογος κι αεικίνητος φύλακας.
Κανείς δε ποτέ δεν έλυσε το μυστήριο του πως ξεχώριζε τις κότες του παππού από των γειτόνων και κυνηγούσε μόνον αυτές, όταν τολμούσαν να μπουν στην αυλή μας!
Πηγαίναμε στον μεγάλο ελαιώνα, στο Σεϊντί, καβάλα στα ζώα και τότε ήταν η καλύτερη του. Αυτή η διαδρομή των πέντε χιλιομέτρων μέσα από τα βουνά ήταν γι’ αυτόν μια μεγάλη περιπέτεια μαζί με την «αγέλη» του, εμάς. Δεν κώλωνε να τα βάλει με τα τσοπανόσκυλα που τολμούσαν να πλησιάσουν απειλητικά την έφιππη παρέα μας.
Κάποια στιγμή έπρεπε να γυρίσουμε στο χωριό, αφήνοντας το γάϊδαρο να βόσκει στον ελαιώνα και το σαμάρι του κάτω από μια ελιά. Λέει ήρεμα ο παππούς στο σκύλο, δείχνοντας του το σαμάρι: «Εμείς πάμε. Εσύ θα φυλάς το σαμάρι και το γαϊδούρι ώσπου να γυρίσουμε». Ο σκύλος πήγε και ξάπλωσε ο μισός κάτω από το σαμάρι, έβαλε τη μουσούδα του ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια και μας κοίταζε να φεύγουμε. Ήμασταν σίγουροι ότι σε λίγο θα ερχόταν τρέχοντας πίσω μας στο μονοπάτι. Φτάσαμε στο χωριό. Νύχτωσε. Τίποτα. Ξημέρωσε. Τίποτα. Μεσημέριασε. Άφαντο το σκυλί. Το άλλο απόγευμα σαμαρώσαμε τα μουλάρια και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στον ελαιώνα. Μετά την μιας ώρας διαδρομή, μόλις στρίψαμε στην πλαγιά, πρώτα τον ακούσαμε κι ύστερα τον είδαμε. Δεν είχε κουνήσει ρούπι. Ήταν όπως τον αφήσαμε, ο μισός κάτω από το σαμάρι! Είχε μόνο ανασηκώσει το κεφάλι του και γαύγιζε χαρούμενος. Με δυσκολία κρατιόταν αλλά μόνο όταν τον φώναξε ο παππούς εγκατέλειψε την «σκοπιά» του κι ήρθε τρέχοντας να πανηγυρίσει την επιστροφή μας. Είχε δε γκανιάξει στην πείνα αλλά και στην δίψα. Το καταλάβαμε από το πώς έπινε το νερό που του βάλαμε. Κι αυτό, ενώ ο κουβάς με το νερό του αρειμάνιου γάϊδαρου ήταν στα δέκα μέτρα! Ούτε σπαρτιατική ασπίδα να ήταν το σαμάρι…
Το επόμενο Καλοκαίρι, το καλοκαίρι του «Αττίλα», ο Μπίλυ δεν ήταν εκεί. Μπήκα στην αυλή ανυπόμονος και σε λίγο άκουγα με δάκρυα στα μάτια τον παππού, να μου λέει ότι τον βρήκε ψόφιο κάπου κοντά στις αμυγδαλιές. Κάποιος του έριξε φόλα. Και τώρα αν μάθαινα ποιος ήταν και ζει, σίγουρα μετά θα πήγαινα μια βόλτα στον ανακριτή με τα γνωστά βραχιόλια, χωρίς να παίξω βλέφαρο….
Γιατί σας έγραψα αυτή την ασήμαντη ιστορία εν καιρώ Μνημονίου; Γιατί για μένα δεν είναι ασήμαντη. Είναι μια ιστορία αφοσίωσης. Μια ιστορία αλληλοεκπαίδευσης ανάμεσα σ’ ένα παιδί κι ένα σκύλο. Μου έμαθε, εκεί στα επτά με οκτώ μου, τι πάει να πει θάνατος και απώλεια αλλά προπαντός τι πάει να πει άδολη κι αδιαπραγμάτευτη φιλία.
Μια εικόνα έχω κρατήσει. Καθισμένοι στην πλαγιά δίπλα – δίπλα, είχα περασμένο το χέρι μου στους ώμους του κι ένοιωθα την σκυλίσια καρδιά του να χτυπάει δυνατά μετά το τρέξιμο μας. Έγλειφε το μάγουλο μου και κοιτούσαμε την Κωπαΐδα. Ονειρευόμουν άλλες εποχές κι ότι μαζί εξερευνούσαμε άγνωστα κι άγρια μέρη. Αυτός ήταν απλά ήρεμος και χαρούμενος που ήταν μαζί μου κι εξακολουθούσαμε στα κρυφά να τρώμε την ίδια φέτα ψωμί, εγώ από τη μια κι αυτός από την άλλη κι εγώ να γελάω όταν συναντιόντουσαν πια οι μύτες μας στην τελευταία μπουκιά και μου ΄δινε την ευχαριστήρια γλειψιά.
Πάντως πολιτικός δεν θα μπορούσε να γίνει. Ήταν πιστός στους φίλους του, ευθύς, άδολος κι αφοσιωμένος στην αποστολή του. Δεν είχε επομένως τα προσόντα…


8 σχόλια:

  1. Ναι, αγαπητέ Φαήλο. Προφανώς, ο φίλος σου ο σκύλος, δεν θα μπορούσε να γίνει πολιτικός.

    Εσύ, όμως, έγινες πολιτικός - ή, τουλάχιστον, αποπειράθηκες να γίνεις.

    Είσαι, μάλιστα και φίλος του γνωστού πολιτικού, ο οποίος ξεγέλασε και πρόδωσε όλους τους φίλους του, που τον στήριξαν και το εκλογικό σώμα που τον ανέδειξε, πριν από τρία σχεδόν χρόνια, με αποτέλεσμα να αποτελέσει την επιτομή του ορισμού του απατεώνα πολιτικού, ορκιζόμενος την απόλυτη πιστη του στο Μνημόνιο, που προηγουμένως ξόρκιζε.

    Δυστυχώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φαηλο, Εξακολουθεις να εισαι φιλος και (προπαντος) συνεργατης του σαμαρα; Αν ναι τοτε πες μας την αναλογη ιστορια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Ήταν πιστός στους φίλους του, ευθύς, άδολος κι αφοσιωμένος στην αποστολή του. Δεν είχε επομένως τα προσόντα…"

    Μπράβο στο σκύλο!
    Ας τα βλέπουν αυτά όποιοι κατάντησαν σκυλάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ότι αφορά το πολιτικό σκέλος Καθρέφτης του καθενός μας είναι η συνέπεια και η συνέχεια λόγου και έργου στο διάβα του χρόνου.

    Σε οτι αφορά την σχέση σκύλου-ανθρώπου πρέπει να πώ πως είναι πολύ πιο πολύπλοκη.

    Εκπαιδευμενος σκύλος δεν είναι αυτός που υπακούει σε παραγγέλματα αλλα αυτός που διαβάζει σκέψη, συναισθηματική κατάσταση και που αποκωδικοποιεί τον τόνο της φωνής

    Σε έναν σκύλο με τον οποίο έχεις συντροφική σχέση δεν χρειάζεται να κάνεις το παραμικρό παρά να μιλάς όπως μιλάς στην καθημερινότητα σου σε όλες τις εκφάνσεις της

    Είναι στιγμές που 'σύ είσαι ο αρχηγός και δείχνεις το τι πρεέπι να πράξει μα είναι και στιγμές που κείνος σου δείχνει το τι θα πρέπει να πράξεις

    Η εναλλαγή των ρόλων αυτών αποτελεί την βάση της συντροφικής σχέσης

    Το απόλυτο της είναι το μοιρασμα της φέτας ψωμιού που περιγράφει ο Κος Κρανιδιώτης

    Ο σκύλος θα σε ανταμείψει με την έγνοια για το μοίρασμα σου και η έγνοια του θα φανεί στον κίνδυνο πιότερο εκεί που η ματιά του λέγει μπροστά είναι ο θάνατος ή κάτι επικίνδυνο

    Η φύση και τα όντα της, μας εκπαιδεύουν πιότερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Φαήλος είναι ένα γερό σκαρί ανθρώπου-πολίτη και μια οξυδερκής διάνοια. Καλά κάνει να μιλήσει πιο ξεκάθαρα. Οφείλω επίσης να πω ότι εκτιμώ πως είναι ακέραιος και αδιάφθορος παρά την κάθετη διαφωνία μας για τον τρόπο διαχείρισης των εκβιασμών που οδήγησαν στην μοιραία υπογραφή του δεύτερου μνημονίου. Τώρα, πιο συγκεκριμένα:

    Πρώτον, όταν με αφορμή ένα τόσο καλογραμμένο και ζωντανό κείμενο με αφορμή την απότιση φήμης σε ένα καταπληκτικό και πιστό «ζώο» γίνονται τόσο φοβερές (καταληκτικές) δηλώσεις και αφήνονται τόσο φοβερά υπονοούμενα για πολιτικούς, καλό είναι –από κάποιο καλοπροαίρετο πολίτη που καλώς ή κακώς αναμίχθηκε με αυτό που σήμερα ονομάζεται κομματική «πολιτική»– να μάθουμε ποιος είναι ο πολιτικός ή ποιοι είναι οι πολιτικοί. Δεν είναι σημαντικό; Εγώ λέω είναι ζωτικά σημαντικό!
    Δεύτερον, η εξυπνάδα του καταπληκτικού αυτού του πιστού σκύλου μας κάνει να υποψιαστούμε ότι αν ζούσε σήμερα θα είχε μυριστεί το πόσο βρώμικο και καταστροφικό ήταν το μνημόνιο και πως κάθε πιστός (στο εθνικό συμφέρον) πολιτικός και κάθε σύμβουλός του θα είχαν συμβουλεύσει (τον πολιτικό ή τους πολιτικούς) την υιοθέτηση μιας διαφορετικής διαπραγματευτικής προσέγγισης. Το τραγικό ήταν ότι υπήρχε μια διαφορετική πολιτική και διαπραγματευτική προσέγγιση που τη αντιλαμβάνονταν ακόμη και «δεκαεξάχρονοι»: βλ. http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm, και 19-27.5.2012 και «Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου» στο http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm.
    Τρίτον, τι θα μυριζόταν ο σκύλος για τις επόμενες εβδομάδες; Κάπου στο μέσον του μοιραίου Φθινοπώρου 2012 όταν πλέον η μνημονιακή παράκρουση, το πλήθος των τρομαγμένων ροκανισμένων οπαδών του και πολλά όψιμα επιπόλαια ή μωροφιλόδοξα εξαπτέρυγά του (μνημονίου) λειτούργησαν με τρόπο που μας έθεσε μια όπως φαίνεται ανεπίστροφη θανατηφόρα τροχιά. Το τέλος αυτής της τροχιάς πλησιάζει!. Φθάνουμε στο θανατηφόρο τέρμα την στιγμή που το επίπλαστο ευρώ (το είχαμε περιγράψει έγκαιρα http://www.ifestosedu.gr/111ONEGreeceWarning.htm) και ίσως η ίδια η ΕΕ καταρρέουν (το ζήτημα είναι αν η κατεδάφιση θα είναι «ελεγχόμενη» ή άτακτη και το ποιοι θα μείνουν κατάκοιτοι ενώ άλλοι θα είναι τουλάχιστον όρθιοι).

    Το τελευταίο καλεί για μια νέα παρέμβαση. Η διαλεκτική σχέση μνημονίου – εξελίξεων στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο αλλάζει.

    Π. Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν θα μπω στην διαδικασία πιθανολόγησης του τι εννοεί και του τι δεν εννοεί ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης, γράφοντας όσα έγραψε για τον ίδιο και τον φίλο του τον σκύλο. Θα αναφερθώ στον ίδιο τον κ. Φαήλο, τον οποίον, έως πρόσφατα, εκτιμούσα, έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του εδώ και πολλά χρόνια - τουλάχιστον από την εποχή που η πανάθλια συμμορία των Κώστα Σημίτη και του "μεγάλου τραγουδιστή" προέβη στην επονείδιστη παράδοση του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν στην CIA και μέσω αυτής στην τουρκική ΜΙΤ.

    Ο κ. Κρανιδιώτης, με τον οποίον διαφωνούσα σε αρκετά άλλα θέματα, είναι αλήθεια ότι εξέφρασε όλον αυτόν τον καιρό ένα γνήσιο πατριωτικό αίσθημα και μια πολιτική στάση, η οποία υπήρξε συνεπής με όσα εξέφρασε. Γεγονός είναι ότι η οξυδέρκεια του ανδρός του επέτρεπε να συμπεριφερθεί, με τον συνήθη οπορτουνισμό, τον οποίο επιδεικνύει η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της πολιτικής τάξης της χώρας μας, προκειμένου να βρει τρόπο να εισέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου και να σταδιοδρομήσει, κατά το πως ήθελε.

    Ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης δεν το έπραξε. Παρέμεινε προσκολλημένος στις αντιλήψεις του και δίπλα στον Αντώνη Σαμαρά, σε εποχές, κατά τις οποίες η διάβαση της μακράς πολιτικής ερήμου του αβερωφικού πολιτικού και η πείσμων άρνηση της οικογένειας Μητσοτάκη, για επάνοδό του Σαμαρά στην Ν.Δ., ύστερα από το αδιέξοδο πολιτικό εγχείρημα της "Πολιτικής Άνοιξης", δεν προδίκαζε το come back του ανδρός, ένα come back, το οποίο προέκυψε από την, επίσης, πείσμονα άρνηση της καραμανλικής πτέρυγας της Ν.Δ. να μην αφήσει το κόμμα στα χέρια της οικογένειας Μητσοτάκη και της κ. Ντόρας.

    Όμως, η έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης του 2008 και η απότομη κοινωνικοπολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, που υπήρξε προϊόν της ανικανότητάς της να διαχειριστεί την ύφεση και τις επιπτώσεις της στην ελληνική οικονομία, καθώς και η προσφυγή στις καταστροφικές, για τον τόπο βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, έφεραν στην επιφάνεια τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος, με την βοήθεια των παλαιών καραμανλικών και με μια πατριωτική ατζέντα κέρδισε στις εσωκομματικές εκλογές, άνετα την Ντόρα Μητσοτάκη, συσπειρώνοντας την παραδοσιακή δεξιά βάση της Ν.Δ. για να γίνει αρχηγός της.

    Μαζί με τον Αντώνη Σαμαρά, το κύμα έφερε στην επιφάνεια, ως στενό συνεργάτη του νέου προέδρου της Ν.Δ. και τον Φαήλο Κρανιδιώτη, ο οποίος, προφανώς και συνέβαλε στην διαμόρφωση της πατριωτικής γραμμής την οποία επέβαλε ο πρόεδρος της Ν.Δ., με την αντίθεσή του στο προδοτικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010, που υπέγραψε, με τους εκπροσώπους των δανειστών η κυβέρνηση του ΓΑΠ, ύστερα από την εσκεμμένη και προσυμφωνημένη ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

    Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η συνεπής πατριωτική πολιτική, κατά του Μνημονίου και των ολέθριων συνεπειών του, που αυτό έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία και στα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα του έθνους, ξαφνικά, ενώ η κυβέρνηση του κωμικοτραγικού κοσμοπολίτη και με ασθενείς εθνικές ρίζες ΓΑΠ, είχε καταρρεύσει και ενώ η Ν.Δ. μπορούσε να επιβάλει την προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές, στις οποίες θα θριάμβευε, τον Νοέμβριο του 2011, ο πρόεδρος της Ν.Δ., παρά την περίφημη νυκτερινή του ρήση "Οι μάσκες έπεσαν. Μόνη λύση οι εκλογές", προέβη σε μια σκοτεινή παρασκηνιακή και ουσιαστικά προδοτική συμφωνία, με την Αγκέλα Μέρκελ και την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ένα αλισβερίσι, στο οποίο του προσέφεραν την πρωθυπουργία, προκειμένου να στηρίξει μια κυβέρνηση, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, προκειμένου να γίνει το καταστροφικό για την χώρα PSI και να υπογραφεί το απολύτως ολέθριο 2ο Μνημόνιο, των οποίων τα αποτελέσματα, ήδη, ζούμε.

    Η ουσία της όλης υπόθεσης είναι ότι η συμφωνία τηρήθηκε και από τα δύο συμβληθέντα μέρη. Ο Αντώνης Σαμαράς συμμετέσχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία ολοκλήρωσε το καταστροφικό της έργο και οι Γερμανοί τον έκαναν πρωθυπουργό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Βέβαια, ουσιαστικά έγινε ένας δοτός πρωθυπουργός, με τα χίλια ζόρια, αφού κατάφερε, με την προδοτική πολιτική του, να διαλύσει εκλογικά την Ν.Δ., να χρειασθούν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, στις οποίες ο πατριωτικός συντηρητικός χώρος τριχοτομήθηκε και αφού κατεπρόδωσε και έδιωξε, κακήν κακώς, όλους εκείνους, στους οποίους στηρίχθηκε και οι οποίοι τον ανέδειξαν στην αρχηγία της Ν.Δ., στηριζόμενος, πλέον (και επιδεικνύοντας έναν απίστευτης έκτασης πολιτικό αμοραλισμό, σε μια τέτοια έκταση, την οποία είχαμε να δούμε από την εποχή που ακολούθησε τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965), στην κοσμοπολιτική και ουσιωδώς, αντιπατριωτική πολιτική ελίτ των νεοφιλελεύθερων (Κωστής Χατζηδάκης, Κυριάκος Μητσοτάκης κλπ).

    Αλλά, ό,τι και να λέμε εμείς, ο Αντώνης Σαμαράς, μ' αυτά και μ' αυτά, έγινε πρωθυπουργός. Πρωθυπουργός, με δεκανίκια - και τι δεκανίκια, με αυτά του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη -, αλλά πρωθυπουργός.

    Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Μπορεί να είναι πικρή (για κάποιους άλλους μπορεί να είναι και ... γλυκειά). Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

    Λέει ο κ. Παναγιώτης Ήφαιστος ότι εκτιμά πως ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι ακέραιος και αδιάφθορος παρά την κάθετη διαφωνία μας για τον τρόπο διαχείρισης των εκβιασμών που οδήγησαν στην μοιραία υπογραφή του δεύτερου μνημονίου.

    Ειλικρινά, θα ήθελα να συμφωνήσω και εγώ μαζί με τον κ. Ήφαιστο. Όμως, το ερώτημα, που, εκ των πραγμάτων, γεννάται έχει να κάνει με το που βρισκόταν ο αγαπητός Φαήλος όταν οι Γερμανοί και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έκλειναν την συμφωνία, που προανέφερα, με τον Αντώνη Σαμαρά;

    (Θα με ρωτήσει - ίσως - κάποιος το που γνωρίζω εγώ την ύπαρξη αυτής της συμφωνίας. Δεν την γνωρίζω. Και όταν λέω ότι δεν την γνωρίζω, εννοώ ότι δεν ήμουν παρών σε αυτήν. Αλλά η ύπαρξή της προκύπτει, εκ του αποτελέσματος και από την τεράστια και απρόσμενη πολιτική μεταστροφή του αρχηγού της Ν.Δ. και από το γεγονός ότι, η γερμανική ελίτ τον στήριξε να γίνει πρωθυπουργός αποδεχόμενη ένα σενάριο το οποίο η ίδια, φρονίμως ποιούσα, ήθελε να αποφύγει. Δηλαδή το σενάριο της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε και η λοιπή γερμανική ελίτ έβλεπαν, αυτό που ο Αντώνης Σαμαράς και το επιτελείο του αρνούνταν, ως στρουθοκάμηλοι, να δουν και το οποίο συνίστατο στο απλούστατο γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σκηνικό θα ρευστοποιείτο, σε βαθμό βρασμού. Και φυσικά, μπορεί οι γερμανικές επιφυλάξεις να κάμφθηκαν, χάριν των φιλοδοξιών του Αντώνη Σαμαρά, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί είχαν δίκιο, όπως απέδειξαν οι βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012. Και εξακολουθούν να έχουν δίκιο και μετά τις βουλευτικές εκλογές της 17/6/2012, διότι η κυβέρνηση Σαμαρά, που, κακήν, κακώς, σχηματίστηκε, είναι ουσιαστικά θνησιγενής και ετοιμόρροπη και χωρίς εναλλακτική λύση).

    Ο κ. Φαήλος Κρανιδίωτης ουδέν εξ αυτών πήρε είδηση; Είχε αποκλειστεί από την σχετική πληροφόρηση, την οποία του αρνήθηκε ο νυν πρωθυπουργός; Και αν, όντως, είχε αποκλειστεί από κάθε σχετική πληροφόρηση, δεν μπόρεσε, αυτοδύναμα, να αντιληφθεί το που πάει το πράγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κάτι που ώφειλε και έπρεπε να αντιληφθεί, ακριβώς επειδή είναι μια οξυδερκής διάνοια, ιδιαίτερα όταν ο Σαμαράς αποδέχτηκε την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου (παίζοντας και εκείνο το κωμικό παιχνίδι του ... αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην κυβέρνηση στην οποία ... συμμετείχε -!!! -, το οποίο παιχνίδι υπήρξε ένα ακόμα - από τα πολλά - κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, το οποίο πραξικόπημα, μάλιστα, απεδέχθη, για άγνωστους και αυτοκτονικούς λόγους και το Κ.Κ.Ε. της Αλέκας Παπαρρήγα, το οποίο πλήρωσε ακριβά την άρνησή του να αναλάβει τον ρόλο που του έδινε η συγκυρία και ο οποίος ήταν ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως) και ακόμα περισσότερο, όταν ο Σαμαράς δέχτηκε την υπογραφή του δεύτερου και πλέον ολέθριου Μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2012 και όταν όλοι όσοι τον στήριξαν - ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους - του κούνησαν το μαντήλι, αφού πλέον, ο φίλος του κ. Κρανιδιώτη εντασσόταν, με την ακραιφνή φιλομνημονιακή πολιτική που υποστήριζε, στην κατηγορία των πολιτικών, στην οποία είχαν ενταχθεί ο ΓΑΠ και οι περί αυτόν.

    Από αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να ξεφύγει ο αγαπητός Φαήλος. Και σε αυτά οφείλει να απαντήσει. Αυτά είναι τα κύρια, που αφορούν την χώρα, τον τόπο, τον λαό που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο και το έθνος στην ευρύτερη και μακροπρόθεσμη προοπτική του. Και όχι το ποιόν πολιτικό εννοεί και ποιόν πολιτικό δεν εννοεί. Ή το εάν εννοεί τον Αντώνη Σαμαρά, ή κάποιον άλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.