ΑΘΗΝΑ - ΤΕΛ ΑΒΙΒ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Οι σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ θεωρείται -και είναι- επικίνδυνο ή, πιο διπλωματικά, λεπτό θέμα, στο χώρο της Αριστεράς αλλά και σε υπολογίσιμο τμήμα της ευρύτερης κοινής γνώμης. Το θέμα περιτυλίγεται από βαθιά ριζωμένα στο χρόνο αντισιωνιστικά ανακλαστικά, ιδιαιτέρως έντονα στις δυτικές χώρες, λιγότερο στην Ελλάδα, αλλά υπαρκτά.
Φορτίζεται πολιτικά από τη στάση του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους. Επιβαρύνεται από το γεγονός ότι το αμερικανικό «εβραϊκό λόμπι» αλλά και το ίδιο το Ισραήλ είχαν, έως πρόσφατα, καλές σχέσεις με την Τουρκία και τηρούσαν δυσμενή αν όχι εχθρική στάση απέναντι στην Ελλάδα. Ακόμα και το πρόσφατο ειδύλλιο Αθήνας-Τελ Αβίβ δεν ξεκίνησε σε ιδεώδεις συνθήκες. Προηγήθηκε ο άγριος καυγάς του Ερντογάν με τον Πέρες και συνδέθηκε άμεσα με την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στην περιοχή. Το Ισραήλ στράφηκε στην Αθήνα όταν οι φίλοι του στην περιοχή του έστρεψαν την πλάτη, αλλά ουδέν το μεμπτόν, στην εξωτερική πολιτική όλοι οι γάμοι είναι συμφέροντος, πρόσκαιρου ή μονιμότερου, ανάλογα με το δελτίο καιρού των πολιτικών πραγμάτων. Η σταθερότητα της κατάστασης και των σκοπών προσδιορίζει τη σταθερότητα των συμμαχιών.
Άγκυρα και Τελ Αβίβ (αγαπημένοι της Ουάσιγκτον και οι δυο) ήταν φίλοι όσο η μεσανατολική και η ευρύτερη προς Καύκασο περιοχή ήταν λίγο-πολύ σταθερή και η Τουρκία έμενε εκτός και αμέτοχη, στα ουσιώδη. Πλην, όμως, αυτά άλλαξαν. Η Τουρκία τρέφει φιλοδοξίες περιφερειακής δύναμης αλλά ταυτόχρονα κινδυνεύει με διαμελισμό, από τους Κούρδους. Το Ισραήλ ακολουθεί φιλοκουρδική πολιτική πριν ακόμα τα χαλάσει με την Τουρκία, θεωρώντας προφανώς ότι στην Ισραηλινο-τουρκική φιλία χρήσιμο θα ήταν να υπάρχουν αντίβαρα καλού-κακού, δικαίως όπως αποδείχθηκε. Το Ιράν έχει μεγάλο βαθμό αυτονομίας αλλά η ίδια η ύπαρξη του καθεστώτος εξαρτάται εν πολλοίς από τη Μόσχα. Ο Πούτιν έχει κάθε λόγο να μη θέλει την πτώση του Ιρανικού καθεστώτος επειδή τότε η περικύκλωση της Ρωσίας θα γίνει σχεδόν τέλεια αλλά και διότι ο πλήρης έλεγχος του πετρελαίου/αερίου από τη Δύση θα είναι καταστροφικός οικονομικά και πολιτικά. Η οικονομία της Κίνας θα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις διαθέσεις της Ουάσιγκτον και των δυτικών συμμάχων τους. Αυτή είναι μια όχι πλήρης αλλά συνοπτικά πιστή εικόνα της κατάστασης στην περιοχή.
Επιβάλλονται τρεις παρατηρήσεις:
- Είναι φανερό ότι το εσωτερικό καθεστώς της κάθε χώρας δεν ενδιαφέρει καθόλου τις υπόλοιπες εκτός από ένα σημείο: τη στάση που κρατάει το καθεστώς απέναντι στους αντίπαλους. Ρωσία και Ιράν στηρίζουν τη Συρία επειδή αντιτίθεται στις ΗΠΑ, παρέχει Βάσεις κλπ.
-Είναι φανερό ότι κάθε χώρα διατηρεί στο ακέραιο το δικαίωμα να έχει επαφές με αντίπαλους των καθεστώτων που είναι σύμμαχοι πχ ο Πούτιν έχει επισκεφθεί το Ισραήλ, έχει επανειλημμένα συναντηθεί με Ισραηλινούς επισήμους.
-Είναι φανερό ότι το Παλαιστινιακό δεν επηρεάζει καθόλου (μα καθόλου) τις άλλες διακρατικές σχέσεις, φιλικές ή αντίπαλες, στην περιοχή. Θα έλεγε κανείς ότι οι χώρες είτε αγνοούν εντελώς το Παλαιστινιακό είτε το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για τη δικαιολόγηση της γενικότερης πολιτικής τους: Πχ η Τουρκία εμφανίστηκε κάποια (σύντομη) στιγμή ως ο απελευθερωτής των Παλαιστίνιων ώστε να δικαιολογηθεί η όψιμη αντι-ισραηλινή πολιτική της. Τούτο δεν είναι τυχαίο επειδή το Παλαιστινιακό μπορεί να λυθεί μόνο στο πλαίσιο μιας γενικότερης ρύθμισης του Μεσανατολικού.
Η τέταρτη παρατήρηση περιλαμβάνει το εξής ερώτημα: οι απανταχού ανένδοτοι υποστηρικτές των Παλαιστινίων έχουν προσδιορίσει επακριβώς ποιον υποστηρίζουν; Τη φιλοδυτική Φατάχ ή την ισλαμική Χαμάς; Είναι προφανές ότι η όποια απάντηση είναι πολιτικού/ιδεολογικού χαρακτήρα και δεν αφορά στο Παλαιστινιακό, στους Παλαιστίνιους εν γένει. Αλλά το ίδιο ερώτημα τίθεται διαφορετικά και γενικότερα: Όσοι είναι αντίθετοι στην προσέγγιση της Ελλάδας με το Ισραήλ, επικαλούμενοι τους Παλαιστίνιους, και κόπτονται για τις σχέσεις μας με τους Άραβες θα όφειλαν να θυμούνται τη σφαγή των Παλαιστίνιων από τους Ιορδανούς υπό τον βασιλιά Χουσεϊν, (όχι περασμένα- ξεχασμένα!) και να εξηγήσουν γιατί πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην προσέγγιση με το Ισραήλ αλλά όχι με τις ΗΠΑ ή πχ τη Σαουδική Αραβία, είναι, μήπως, αθώες; Εννοείται ότι όλα αυτά ισχύουν και για τη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες.
 Είναι εντελώς άλλο θέμα ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν πρέπει να γίνει σε βάρος των συμφερόντων της χώρας μας ούτε να μας εμπλέξει σε πολεμικές επιχειρήσεις. Αλλά οφείλει (η προσέγγιση) να συνυπολογίζει το ενδεχόμενο να εμπλακεί έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα στην κυοφορούμενη σύγκρουση, παρά τη θέλησή της, οπότε πρέπει να έχει φροντίσει από τώρα για συμμάχους…
Είναι, επίσης, σαφές ότι ο ιμπεριαλισμός λειτουργεί με τη μορφή συγκεκριμένων χωρών (πχ η Τουρκία, ως ταυτισμένη με τα αμερικανικά συμφέροντα) και ότι, συνεπώς και αναγκαστικά, η Ελλάδα με χώρες, φίλες ή αντίπαλες, έχει να κάνει. Όχι αορίστως με τον ιμπεριαλισμό. Αυτά για να μη φλυαρούμε ακόπως, ασκόπως αλλά με πολύ κόστος ως «ανέτοιμοι από καιρό». Ακόμα και ένα κόμμα νοοτροπίας του 4% θα όφειλε (τα στελέχη του) να σκέπτεται λίγο πριν να μιλήσει για εξωτερική πολιτική (δηλαδή για την ύπαρξή μας) σηκώνοντας την κουρτίνα του ιδεολογικού του μικρόκοσμου ώστε να μπει λίγο φως στο δωμάτιο.
Για να μη μακρηγορούμε: Η Αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει τι της ταιριάζει: Να είναι (να ξαναγίνει) ένα μικρό κόμμα με κάποια επιρροή ή να κολυμπήσει στα βαθιά, θολά και ταραγμένα νερά του αβυσσαλέου ωκεανού της διακυβέρνησης της χώρας και ειδικότερα της εξωτερικής πολιτικής όπου δεν υπάρχει ίχνος συναισθηματισμού αλλά περισσεύει ο κυνισμός και δεν λείπει η δολιότητα.
Το δίλημμα είναι σκληρό, ωμό, αλλά δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Αν απαντηθεί έγκαιρα, δηλαδή εκ των προτέρων, δηλαδή τώρα, υπάρχει η δυνατότητα να διατηρηθεί ο πυρήνας της ελπίδας, ότι η σωτηρία όλων, της χώρας και των κατοίκων της, είναι ο  υπέρτατος άμεσος αγαθός σκοπός. Όλοι θα ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αλλιώς, αν στο ξεκίνημα υπάρχουν αυταπάτες, τότε αργά ή γρήγορα, μπροστά στις οδυνηρές αποφάσεις, κάποιοι θα παρασυρθούν από το «ρεαλισμό» και θα λησμονήσουν τον αρχικό σκοπό και κάποιοι θα εγκαταλείψουν στο δρόμο, ελεεινολογώντας τους παλιούς συντρόφους. Ο «ρεαλισμός» (μαζί με αυταπάτες μερικών) έχει ήδη κάνει το θαύμα του δίνοντας το παρών στην τριμερή κυβέρνηση. Των φρονίμων τα παιδιά…