Μιχάλης Ιγνατίου
Δεν ήταν έκπληξη ούτε προκάλεσαν σοκ, σε όσους καλύπτουμε καθημερινά τις δρα-στηριότητες του ΔΝΤ, οι δηλώσεις του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη στην εφημερίδα «New York Times». Ηταν πολλοί αυτοί που προέβλεπαν πως το λεγόμενο «Ελληνικό Πρόγραμμα» ήταν μη εφαρμόσιμο και θα οδηγούσε σε περιπέτειες και ο ίδιος είχε προειδοποιήσει την τότε ελληνική κυβέρνηση.
Το βασικό λάθος που έγινε από την πρώτη στιγμή ήταν ότι οι μανδαρίνοι του υπουργείου Οικονομικών απεδείχθησαν ανίκανοι να καταλήξουν σε ένα κείμενο με υλοποιήσιμες προτάσεις και αφέθηκαν στα χέρια των δανειστών, οι οποίοι -για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του ΔΝΤ- έδωσαν οι ίδιοι τις κατευθυντήριες γραμμές.
Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό λάθος ήταν η ανικανότητα υλοποίησης των άπειρων υποσχέσεων που έδωσαν ο τότε πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών. Μέχρι να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ήταν γνωστό σε όσους ασχολούνταν με το «Ελληνικό Πρόγραμμα» πως η οικονομία οδηγούνταν στην απόλυτη καταστροφή. Αλλωστε, ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς για την παντελή αποτυχία εφαρμογής, όταν χρειάστηκε δεύτερο Μνημόνιο, και σε λίγους μήνες -εάν δεν χρεοκοπήσει η Ελλάδα- θα απαιτηθεί και τρίτο. Ο κ. Ρουμελιώτης είχε συμβουλέψει σωστά τον τότε πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Οικονομικών, διότι γνώριζε όλο το παρασκήνιο -λόγω της φιλίας του με τον Ντομινίκ Στρος-Καν.
Η εισήγησή του για «κούρεμα», που έγινε τον Μάιο του 2010, και την οποία επανέλαβε και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, θα αποδεικνυόταν «λυτρωτική» για την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα θα χρειαζόταν λιγότερη βοήθεια, η αποπληρωμή των δανείων θα ήταν πιο εύκολη και σε συνδυασμό με ένα καλύτερο πρόγραμμα, που θα υλοποι-ούνταν και θα εφαρμοζόταν, σίγουρα δεν θα βρισκόταν η χώρα στη σημερινή ταπεινωτική και τραγική κατάσταση.
Δυστυχώς, όλες οι προτάσεις και εισηγήσεις -ακόμα και οι συμβουλές του Στρος-Καν, που απέδειξε ότι νοιαζόταν γνήσια, απορρίφθηκαν από το «δίδυμο της συμφοράς», το οποίο αντί να σιωπήσει και να «εξαφανιστεί» από την Ελλάδα, συνεχίζει και σήμερα να προκαλεί το λαϊκό αίσθημα...
ΕΘΝΟΣ
Το βασικό λάθος που έγινε από την πρώτη στιγμή ήταν ότι οι μανδαρίνοι του υπουργείου Οικονομικών απεδείχθησαν ανίκανοι να καταλήξουν σε ένα κείμενο με υλοποιήσιμες προτάσεις και αφέθηκαν στα χέρια των δανειστών, οι οποίοι -για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του ΔΝΤ- έδωσαν οι ίδιοι τις κατευθυντήριες γραμμές.
Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό λάθος ήταν η ανικανότητα υλοποίησης των άπειρων υποσχέσεων που έδωσαν ο τότε πρωθυπουργός και ο υπουργός των Οικονομικών. Μέχρι να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ήταν γνωστό σε όσους ασχολούνταν με το «Ελληνικό Πρόγραμμα» πως η οικονομία οδηγούνταν στην απόλυτη καταστροφή. Αλλωστε, ποια μεγαλύτερη απόδειξη χρειάζεται κανείς για την παντελή αποτυχία εφαρμογής, όταν χρειάστηκε δεύτερο Μνημόνιο, και σε λίγους μήνες -εάν δεν χρεοκοπήσει η Ελλάδα- θα απαιτηθεί και τρίτο. Ο κ. Ρουμελιώτης είχε συμβουλέψει σωστά τον τότε πρωθυπουργό και τον τότε υπουργό Οικονομικών, διότι γνώριζε όλο το παρασκήνιο -λόγω της φιλίας του με τον Ντομινίκ Στρος-Καν.
Η εισήγησή του για «κούρεμα», που έγινε τον Μάιο του 2010, και την οποία επανέλαβε και τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, θα αποδεικνυόταν «λυτρωτική» για την ελληνική οικονομία. Η Ελλάδα θα χρειαζόταν λιγότερη βοήθεια, η αποπληρωμή των δανείων θα ήταν πιο εύκολη και σε συνδυασμό με ένα καλύτερο πρόγραμμα, που θα υλοποι-ούνταν και θα εφαρμοζόταν, σίγουρα δεν θα βρισκόταν η χώρα στη σημερινή ταπεινωτική και τραγική κατάσταση.
Δυστυχώς, όλες οι προτάσεις και εισηγήσεις -ακόμα και οι συμβουλές του Στρος-Καν, που απέδειξε ότι νοιαζόταν γνήσια, απορρίφθηκαν από το «δίδυμο της συμφοράς», το οποίο αντί να σιωπήσει και να «εξαφανιστεί» από την Ελλάδα, συνεχίζει και σήμερα να προκαλεί το λαϊκό αίσθημα...
ΕΘΝΟΣ
Ο καθηγητής Παναγιώτης Ρουμελιώτης προειδοποιούσε δημόσια εδώ και πολλά χρόνια για την κρίση χρέους που ήταν σίγουρος ότι θα ερχότανε εάν δεν ελαμβάνοντο (όπως και έγινε) κάποια μέτρα. Τον είχα καθηγητή στο ΠΜΣ στο Πάντειο και τον άκουγα συνεχώς να μας προειδοποιεί και να γνωστοποιεί άμεσα ότι μετέφερε τις ανησυχίες του στην πολιτική ηγεσία του τόπου μας (ο κ. Πάγκαλος είναι ένας από τους καλύτερους φίλους του). Αλλά αυτό το πολιτικό κόστος το ρημάδι τους εμπόδιζε να πάρουν ορισμένα μέτρα έγκαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά το πρώτο Μνημόνιο σε ομιλία του στο ΙΔΙΣ (Ίδρυμα Διεθνών Σχέσεων) και ενώ ήταν ήδη αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ ήταν απαισιόδοξος και μας ενημέρωσε ότι τα μέτρα δεν αρκούν, πράγμα το οποίο τότε αποτελούσε ταμπού. Επίσης προέβλεψε τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων που πάγωσε τους περισσότερους εκ των παρευρισκομένων η πλειοψηφία των οποίων ήταν καθηγητές πανεπιστημίων.
Τι άλλο να έκανε;
Σημασία έχει ότι οι πολιτικοί μας γνώριζαν τα πάντα και παρόλα αυτά άφησαν τη χώρα εκτεθειμένη ανεπανόρθωτα. Γιατί; Μήπως ήταν σίγουροι ότι ο λαός θα τους ψηφίσει πάλι όπως κάνει πάντα; Μετά τις πρόσφατες εκλογές - δυστυχώς για μένα - δικαιώνονται πανηγυρικά.