Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μπορεί να πέφτουν στη Λιβύη οι βόμβες, κύριο θύμα τους όμως, προς το παρόν, είναι το … ΝΑΤΟ (και η ΕΕ), που αντιμετωπίζει μια από τις σοβαρότερες κρίσεις της ιστορίας του, ανήμπορο να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και υπό ποίου την ηγεσία! Γεγονός που ανάγκασε τον Ομπάμα να επιστρέψει εσπευσμένως από τη Λατινική Αμερική στην Ουάσιγκτον.
Κύριο αποτέλεσμα της σύρραξης είναι οι πρωτοφανείς διαμάχες που διατρέχουν τους επιτιθέμενους, Δύση, ΝΑΤΟ, ΕΕ, το αμερικανικό κατεστημένο, αλλά και το Κρεμλίνο! ‘Οσο για τον ίδιο τον Καντάφι, ο εναντίον του πόλεμος τον ενίσχυσε πολιτικά, συσπειρώνοντας δυνάμεις γύρω του, εσωτερικά και διεθνώς, αφού τείνει να τον μετατρέψει από απομονωμένο «δικτάτορα που σφάζει το λαό του» σε «’Αραβα ηγέτη που υπερασπίζεται τη χώρα του» απέναντι στη «δυτική αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό». Δεν βοηθάει την κατάσταση το ότι, τη στιγμή που οι Δυτικοί επεμβαίνουν στρατιωτικά στη Λιβύη, παρακολουθούν αδιάφορα την σαουδαραβική εισβολή στο Μπαχρέιν, την αιματηρή καταστολή στην Υεμένη και τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Γάζας!
Η σκιά των Σταυροφόρων
Εκ των πραγμάτων, ο βομβαρδισμός της Λιβύης μετατοπίζει σταδιακά την προσοχή της κοινής γνώμης από την κανταφική καταστολή στις νωπές και τραγικές αναμνήσεις των στρατιωτικών επεμβάσεων και των αποτελεσμάτων τους σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και, ιδίως, Ιράκ, με τουλάχιστον ένα εκατομμύριο νεκρούς αμάχους, βασανιστήρια και σφαγές, την καταστροφή μιας ιστορικής χώρας. Μια εμπειρία που αποδίδει με συγκλονιστικο τρόπο η τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς «Ο ιρλανδικός δρόμος» που, κατά τραγική σύμπτωση, προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους της Αθήνας. Κι αυτά χωρίς να λογαριάσουμε την ανάμνηση πέντε ή δέκα (αν ξεκινήσουμε από τους Σταυροφόρους) αιώνων ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και ενός αιώνα αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που παραμένει παρούσα στη συλλογική μνήμη, έτοιμη να ξεπηδήσει στην πρώτη αφορμή. ‘Όπως συνέβη με τον «Ρισελιέ» του Σαρκοζί, τον σημαίνοντα σύμβουλό του Κλωντ Γκεάν, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών χρησιμοποιώντας τον όρο «σταυροφορία», προσπαθώντας να εξάρει τον γαλλικό ρόλο υπέρ της Βεγγάζης. ‘Η με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που χρησιμοποίησε τον ίδιο όρο, για να επικρίνει όμως τη δυτική επέμβαση.
Προς διαμελισμό της Λιβύης;
Βεβαίως, πόλεμος πατήρ πάντων, έλεγε ο Ηράκλειτος και κάθε πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. Αν όντως ο Καντάφι είναι ένας δικτάτορας που απώλεσε κάθε εσωτερική/φυλετική υποστήριξη, όπως λένε οι αντίπαλοί του και πολλά ΜΜΕ, το καθεστώς θα καταρρεύσει εντός ημερών. Πολύ πιθανότερο όμως μοιάζει να έχουν δίκηο οι νονοί της επέμβασης «Αυγή της Οδύσσειας». Η «Οδύσσεια» κράτησε πολύ καιρό. Και δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει τώρα Ιθάκη. Μια ματιά σε Κόσοβο, Καμπούλ και Βαγδάτη υπερεπαρκεί για να έχει κανείς σοβαρότατες αμφιβολίες για το αν και πότε θα τελειώσει η νέα περιπέτεια κι αν δεν εξελιχθεί σε νέο μεγάλο πόλεμο σε Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, με ενδεχόμενη συμμετοχή και χερσαίων δυνάμεων. ‘Ηδη, στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν πρακτικά βέβαιη τη συμμετοχή χερσαίων ομάδων καταδρομέων, παρά την απαγόρευση του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τη Wall Street Journal, o αιγυπτιακός στρατός εφοδίαζε, με αμερικανική ανοχή ή ενθάρρυνση, τη Βεγγάζη με όπλα, πολύ πριν πάρει απόφαση ο ΟΗΕ.
Όπως εμφανίζονται πάντως σήμερα τα πράγματα, το πιθανότερο αποτέλεσμα της επέμβασης θα είναι η «ντε φάκτο» διχοτόμηση της Λιβύης, η διατήρηση πιθανόν ενός απομονωμένου, υπό διαρκή πίεση, Καντάφι, κατά το πρότυπο Σαντάμ, η ευρύτερη περαιτέρω αποσταθεροποίηση του αραβομοσουλμανικού κόσμου, η ενθάρρυνση των δυνάμεων που επιδιώκουν την αναζωπύρωση του «πολέμου των πολιτισμών» μεταξύ Δύσης και Ισλάμ και η επιβάρυνση μιας ήδη βαθειάς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενός σοβαρού προσφυγικού προβλήματος. Οι πιθανότητες να οδηγήσουν οι επαναστάσεις της Αιγύπτου και της Τυνησίας στην εμφάνιση ενός αναγεννημένου, διεθνώς αξιόπιστου αραβικού πόλου, αν δεν εξαφανίζονται, πάντως μειώνονται.
Θουκυδίδης, Νετανιάχου και το ιρακινό προηγούμενο
Ο Θουκυδίδης περιγράφει έξοχα πως μια, αρχικά μάλλον εχθρική προς την ιδέα της Σικελικής Εκστρατείας, συνέλευση των Αθηναίων αποφάσισε τελικά τον μοιραίο πόλεμο, κάτω από την επιρροή μιας αποφασισμένης μειοψηφίας περί τον Αλκιβιάδη, και με δεδομένο ότι οι αντίπαλοι της ιδέας δεν ήταν αρκούντως αποφασιστικοί και σαφείς, αλλά περιορίζονταν σε επιφυλάξεις, μουρμουρητά και γκρίνιες, αντί στη διατύπωση σαφούς εναλλακτικής.
Στην περίπτωση του Ιράκ, τον ρόλο του Αλκιβιάδη έπαιξαν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, μια ομάδα επιφανών Αμερικανών στελεχών και διανοουμένων γύρω από τους Περλ και Βούλφοβιτς, που επεξεργάστηκαν επτά χρόνια πριν από την έκρηξη του πολέμου το σχέδιό του, και το εισηγήθηκαν το 1996 στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που το αποδέχθηκε ασμένως. Μετά τη δολοφονία του Ράμπιν, κύριου φορέα της αναζήτησης ειρηνικής εναλλακτικής, ο Νετανιάχου έγινε ο κύριος εισηγητής της «επιστροφής» του Ισραήλ στην παραδοσιακή, «σκληρή» στρατηγική που αναπτύσσει από τη δεκαετία του 1950, κατάτμησης του αραβομουσουλμανικού κόσμου, αποτροπής εμφάνισης ισχυρών και σταθερών καθεστώτων, υποστήριξης των μειονοτήτων, αλλά και των εξτρεμιστικών και ισλαμιστικών δυνάμεων, η εμφάνιση των οποίων θα οδηγούσε τη δυτική κοινή γνώμη σε μεγαλύτερη υποστήριξη προς το Ισραήλ, αν όχι τους δυτικούς στρατούς στην Αραβία. ‘Όταν οι ίδιοι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί που συνέταξαν την έκθεση του 1996 πήραν την εξουσία στις ΗΠΑ, μπόρεσαν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους εξαπολύοντας τον πόλεμο.
Από την άποψη των αμερικανικών συμφερόντων, το αποτέλεσμα του πολέμου στο Ιράκ ήταν μια σοβαρότατη ήττα και μια μεγάλη απώλεια. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο από την άποψη του Ισραήλ, με τον τρόπο που σκέφτονται τα «γεράκια». Αυτό ακριβώς εξηγεί τη μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό του αμερικανικού κατεστημένου για το ενδεχόμενο πολέμου στο Ιράν και για την επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, της οποίας είχαμε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις τα τελευταία χρόνια, με τους Ομπάμα. Γκέιτς, Μπρεζίνσκι, Σόρος και τις μυστικές υπηρεσίες στο ένα «στρατόπεδο», τους Κλίντον, Μπάϊντεν και Νετανιάχου στο άλλο.
Ο Σαρκοζί σε ρόλο Μπους
Στην περίπτωση της λιβυκής «εκστρατείας», τον ρόλο των Αμερικανών νεοσυντηρητικών έπαιξαν οι Γάλλοι μιμητές τους, καθώς οι αμερικανικές τάσεις έρχονται στην Ευρώπη με καθυστέρηση. ‘Όταν κορυφώθηκε από τα γαλλικά ΜΜΕ η αγωνία για την τύχη των εξεγερμένων της Βεγγάζης, ο Γάλλος «νέος φιλόσοφος» Μπερνάρ Ανρί-Λεβί εισηγήθηκε στον εσωτερικά πολύ στριμωγμένο Σαρκοζί την επέμβαση στη Λιβύη. Πασίγνωστος από παληά (εξέγερση των προαστίων κλπ.) για τα «τυχοδιωκτικά» του «ένστικτα», ο Γάλλος Πρόεδρος εμφανίστηκε δημόσια ζητώντας επιδρομές στη Λιβύη και καταλαμβάνοντας εξ απίνης τον κάπως «γκωλικό» Υπουργό Εξωτερικών Αλάν Ζιπέ. Πίσω από τον Σαρκοζί και την ιδέα της δια βομβαρδισμού σωτηρίας της Βεγγάζης συντάχθηκε και η «αυτοκρατορική» και η «δημοκρατική» Γαλλία της παρακμής. Σε κάποιο βαθμό συνέβαλε και ο Καντάφι με τη στάση του, είτε μην αντιλαμβανόμενος το παιχνίδι, είτε θέλοντας μια ηρωϊκή έξοδο ή τέλος. Αν και δεν του άφησαν, για να είμαστε ειλικρινείς και πολλά περιθώρια, από τη στιγμή που η μεν εξέγερση πήρε ένοπλο χαρακτήρα, η δε απομάκρυνσή του όρος οποιασδήποτε λύσης.
Η κίνηση Σαρκοζί και η απουσία αποφασισμένων αντιπάλων δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα διεθνώς που επέτρεψε στην Χίλλαρυ να κάμψει τις αντιρρήσεις του στρατού και των υπηρεσιών, αλλά και στον Μεντβιέντεφ να επιβάλλει τη δική του γραμμή. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε την επιχείρηση και ο νέος πόλεμος άρχισε.
Αλλά η αντιπαράθεση των «γραμμών» δεν έχει τελειώσει ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στη Μόσχα, όπου έχουμε τη σοβαρότερη κρίση στο Κρεμλίνο μετά την παραίτηση Γέλτσιν, ούτε μια ακόμα, σοβαρότατη ρήξη Γαλλίας και Γερμανίας. Η Μέρκελ, φορέας μιας τάσης «στρατηγικής ενηλικίωσης» του Βερολίνου, «τάψαλλε» εξάλλου απερίφραστα στον Νετανιάχου κατά την τελευταία επίσκεψή της στο Ισραήλ. ‘Οσο για την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, αγωνίζεται να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις, ισορροπώντας ανάμεσα στη ΝΑΤΟϊκή προσήλωσή της και τον ρόλο που διεκδικεί, εκφραστή των δικαίων του αραβομουσουλμανικού κόσμου, ζητώντας ιδιαίτερα να μπει η όλη επιχείρηση υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ.
konstantakopoulos.blogspot.com
Μπορεί να πέφτουν στη Λιβύη οι βόμβες, κύριο θύμα τους όμως, προς το παρόν, είναι το … ΝΑΤΟ (και η ΕΕ), που αντιμετωπίζει μια από τις σοβαρότερες κρίσεις της ιστορίας του, ανήμπορο να αποφασίσει τι θέλει να κάνει και υπό ποίου την ηγεσία! Γεγονός που ανάγκασε τον Ομπάμα να επιστρέψει εσπευσμένως από τη Λατινική Αμερική στην Ουάσιγκτον.
Κύριο αποτέλεσμα της σύρραξης είναι οι πρωτοφανείς διαμάχες που διατρέχουν τους επιτιθέμενους, Δύση, ΝΑΤΟ, ΕΕ, το αμερικανικό κατεστημένο, αλλά και το Κρεμλίνο! ‘Οσο για τον ίδιο τον Καντάφι, ο εναντίον του πόλεμος τον ενίσχυσε πολιτικά, συσπειρώνοντας δυνάμεις γύρω του, εσωτερικά και διεθνώς, αφού τείνει να τον μετατρέψει από απομονωμένο «δικτάτορα που σφάζει το λαό του» σε «’Αραβα ηγέτη που υπερασπίζεται τη χώρα του» απέναντι στη «δυτική αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό». Δεν βοηθάει την κατάσταση το ότι, τη στιγμή που οι Δυτικοί επεμβαίνουν στρατιωτικά στη Λιβύη, παρακολουθούν αδιάφορα την σαουδαραβική εισβολή στο Μπαχρέιν, την αιματηρή καταστολή στην Υεμένη και τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Γάζας!
Η σκιά των Σταυροφόρων
Εκ των πραγμάτων, ο βομβαρδισμός της Λιβύης μετατοπίζει σταδιακά την προσοχή της κοινής γνώμης από την κανταφική καταστολή στις νωπές και τραγικές αναμνήσεις των στρατιωτικών επεμβάσεων και των αποτελεσμάτων τους σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και, ιδίως, Ιράκ, με τουλάχιστον ένα εκατομμύριο νεκρούς αμάχους, βασανιστήρια και σφαγές, την καταστροφή μιας ιστορικής χώρας. Μια εμπειρία που αποδίδει με συγκλονιστικο τρόπο η τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς «Ο ιρλανδικός δρόμος» που, κατά τραγική σύμπτωση, προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους της Αθήνας. Κι αυτά χωρίς να λογαριάσουμε την ανάμνηση πέντε ή δέκα (αν ξεκινήσουμε από τους Σταυροφόρους) αιώνων ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και ενός αιώνα αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που παραμένει παρούσα στη συλλογική μνήμη, έτοιμη να ξεπηδήσει στην πρώτη αφορμή. ‘Όπως συνέβη με τον «Ρισελιέ» του Σαρκοζί, τον σημαίνοντα σύμβουλό του Κλωντ Γκεάν, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών χρησιμοποιώντας τον όρο «σταυροφορία», προσπαθώντας να εξάρει τον γαλλικό ρόλο υπέρ της Βεγγάζης. ‘Η με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που χρησιμοποίησε τον ίδιο όρο, για να επικρίνει όμως τη δυτική επέμβαση.
Προς διαμελισμό της Λιβύης;
Βεβαίως, πόλεμος πατήρ πάντων, έλεγε ο Ηράκλειτος και κάθε πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. Αν όντως ο Καντάφι είναι ένας δικτάτορας που απώλεσε κάθε εσωτερική/φυλετική υποστήριξη, όπως λένε οι αντίπαλοί του και πολλά ΜΜΕ, το καθεστώς θα καταρρεύσει εντός ημερών. Πολύ πιθανότερο όμως μοιάζει να έχουν δίκηο οι νονοί της επέμβασης «Αυγή της Οδύσσειας». Η «Οδύσσεια» κράτησε πολύ καιρό. Και δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει τώρα Ιθάκη. Μια ματιά σε Κόσοβο, Καμπούλ και Βαγδάτη υπερεπαρκεί για να έχει κανείς σοβαρότατες αμφιβολίες για το αν και πότε θα τελειώσει η νέα περιπέτεια κι αν δεν εξελιχθεί σε νέο μεγάλο πόλεμο σε Μέση Ανατολή και Μεσόγειο, με ενδεχόμενη συμμετοχή και χερσαίων δυνάμεων. ‘Ηδη, στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν πρακτικά βέβαιη τη συμμετοχή χερσαίων ομάδων καταδρομέων, παρά την απαγόρευση του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τη Wall Street Journal, o αιγυπτιακός στρατός εφοδίαζε, με αμερικανική ανοχή ή ενθάρρυνση, τη Βεγγάζη με όπλα, πολύ πριν πάρει απόφαση ο ΟΗΕ.
Όπως εμφανίζονται πάντως σήμερα τα πράγματα, το πιθανότερο αποτέλεσμα της επέμβασης θα είναι η «ντε φάκτο» διχοτόμηση της Λιβύης, η διατήρηση πιθανόν ενός απομονωμένου, υπό διαρκή πίεση, Καντάφι, κατά το πρότυπο Σαντάμ, η ευρύτερη περαιτέρω αποσταθεροποίηση του αραβομοσουλμανικού κόσμου, η ενθάρρυνση των δυνάμεων που επιδιώκουν την αναζωπύρωση του «πολέμου των πολιτισμών» μεταξύ Δύσης και Ισλάμ και η επιβάρυνση μιας ήδη βαθειάς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενός σοβαρού προσφυγικού προβλήματος. Οι πιθανότητες να οδηγήσουν οι επαναστάσεις της Αιγύπτου και της Τυνησίας στην εμφάνιση ενός αναγεννημένου, διεθνώς αξιόπιστου αραβικού πόλου, αν δεν εξαφανίζονται, πάντως μειώνονται.
Θουκυδίδης, Νετανιάχου και το ιρακινό προηγούμενο
Ο Θουκυδίδης περιγράφει έξοχα πως μια, αρχικά μάλλον εχθρική προς την ιδέα της Σικελικής Εκστρατείας, συνέλευση των Αθηναίων αποφάσισε τελικά τον μοιραίο πόλεμο, κάτω από την επιρροή μιας αποφασισμένης μειοψηφίας περί τον Αλκιβιάδη, και με δεδομένο ότι οι αντίπαλοι της ιδέας δεν ήταν αρκούντως αποφασιστικοί και σαφείς, αλλά περιορίζονταν σε επιφυλάξεις, μουρμουρητά και γκρίνιες, αντί στη διατύπωση σαφούς εναλλακτικής.
Στην περίπτωση του Ιράκ, τον ρόλο του Αλκιβιάδη έπαιξαν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, μια ομάδα επιφανών Αμερικανών στελεχών και διανοουμένων γύρω από τους Περλ και Βούλφοβιτς, που επεξεργάστηκαν επτά χρόνια πριν από την έκρηξη του πολέμου το σχέδιό του, και το εισηγήθηκαν το 1996 στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που το αποδέχθηκε ασμένως. Μετά τη δολοφονία του Ράμπιν, κύριου φορέα της αναζήτησης ειρηνικής εναλλακτικής, ο Νετανιάχου έγινε ο κύριος εισηγητής της «επιστροφής» του Ισραήλ στην παραδοσιακή, «σκληρή» στρατηγική που αναπτύσσει από τη δεκαετία του 1950, κατάτμησης του αραβομουσουλμανικού κόσμου, αποτροπής εμφάνισης ισχυρών και σταθερών καθεστώτων, υποστήριξης των μειονοτήτων, αλλά και των εξτρεμιστικών και ισλαμιστικών δυνάμεων, η εμφάνιση των οποίων θα οδηγούσε τη δυτική κοινή γνώμη σε μεγαλύτερη υποστήριξη προς το Ισραήλ, αν όχι τους δυτικούς στρατούς στην Αραβία. ‘Όταν οι ίδιοι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί που συνέταξαν την έκθεση του 1996 πήραν την εξουσία στις ΗΠΑ, μπόρεσαν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους εξαπολύοντας τον πόλεμο.
Από την άποψη των αμερικανικών συμφερόντων, το αποτέλεσμα του πολέμου στο Ιράκ ήταν μια σοβαρότατη ήττα και μια μεγάλη απώλεια. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο από την άποψη του Ισραήλ, με τον τρόπο που σκέφτονται τα «γεράκια». Αυτό ακριβώς εξηγεί τη μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό του αμερικανικού κατεστημένου για το ενδεχόμενο πολέμου στο Ιράν και για την επιρροή του Ισραήλ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, της οποίας είχαμε πολλές δημόσιες εκδηλώσεις τα τελευταία χρόνια, με τους Ομπάμα. Γκέιτς, Μπρεζίνσκι, Σόρος και τις μυστικές υπηρεσίες στο ένα «στρατόπεδο», τους Κλίντον, Μπάϊντεν και Νετανιάχου στο άλλο.
Ο Σαρκοζί σε ρόλο Μπους
Στην περίπτωση της λιβυκής «εκστρατείας», τον ρόλο των Αμερικανών νεοσυντηρητικών έπαιξαν οι Γάλλοι μιμητές τους, καθώς οι αμερικανικές τάσεις έρχονται στην Ευρώπη με καθυστέρηση. ‘Όταν κορυφώθηκε από τα γαλλικά ΜΜΕ η αγωνία για την τύχη των εξεγερμένων της Βεγγάζης, ο Γάλλος «νέος φιλόσοφος» Μπερνάρ Ανρί-Λεβί εισηγήθηκε στον εσωτερικά πολύ στριμωγμένο Σαρκοζί την επέμβαση στη Λιβύη. Πασίγνωστος από παληά (εξέγερση των προαστίων κλπ.) για τα «τυχοδιωκτικά» του «ένστικτα», ο Γάλλος Πρόεδρος εμφανίστηκε δημόσια ζητώντας επιδρομές στη Λιβύη και καταλαμβάνοντας εξ απίνης τον κάπως «γκωλικό» Υπουργό Εξωτερικών Αλάν Ζιπέ. Πίσω από τον Σαρκοζί και την ιδέα της δια βομβαρδισμού σωτηρίας της Βεγγάζης συντάχθηκε και η «αυτοκρατορική» και η «δημοκρατική» Γαλλία της παρακμής. Σε κάποιο βαθμό συνέβαλε και ο Καντάφι με τη στάση του, είτε μην αντιλαμβανόμενος το παιχνίδι, είτε θέλοντας μια ηρωϊκή έξοδο ή τέλος. Αν και δεν του άφησαν, για να είμαστε ειλικρινείς και πολλά περιθώρια, από τη στιγμή που η μεν εξέγερση πήρε ένοπλο χαρακτήρα, η δε απομάκρυνσή του όρος οποιασδήποτε λύσης.
Η κίνηση Σαρκοζί και η απουσία αποφασισμένων αντιπάλων δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα διεθνώς που επέτρεψε στην Χίλλαρυ να κάμψει τις αντιρρήσεις του στρατού και των υπηρεσιών, αλλά και στον Μεντβιέντεφ να επιβάλλει τη δική του γραμμή. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε την επιχείρηση και ο νέος πόλεμος άρχισε.
Αλλά η αντιπαράθεση των «γραμμών» δεν έχει τελειώσει ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στη Μόσχα, όπου έχουμε τη σοβαρότερη κρίση στο Κρεμλίνο μετά την παραίτηση Γέλτσιν, ούτε μια ακόμα, σοβαρότατη ρήξη Γαλλίας και Γερμανίας. Η Μέρκελ, φορέας μιας τάσης «στρατηγικής ενηλικίωσης» του Βερολίνου, «τάψαλλε» εξάλλου απερίφραστα στον Νετανιάχου κατά την τελευταία επίσκεψή της στο Ισραήλ. ‘Οσο για την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, αγωνίζεται να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις, ισορροπώντας ανάμεσα στη ΝΑΤΟϊκή προσήλωσή της και τον ρόλο που διεκδικεί, εκφραστή των δικαίων του αραβομουσουλμανικού κόσμου, ζητώντας ιδιαίτερα να μπει η όλη επιχείρηση υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ.
konstantakopoulos.blogspot.com
1.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτη, 29 Μαρτίου 2011
US / Israeli governments behind Libyan crisis -
The CIA/Mossad mercenaries and US special forces have been on the ground in Libya since Feb. 24th 2011
The United States government has been working since February 2011 to create so much strife in Libya that the UN would be forced into sanctioning a US backed military intervention. Both the US and Israel were fermenting a fake revolution with well armed foreign mercenaries. The CIA/Mossad mercenaries and US special forces have been on the ground in Libya since Feb. 24th 2011. The mercenaries that the US claims have been ordered by Gaddafi to attack and murder Libyan protesters and civilians are actually Israeli paid mercenaries taking their orders from the Israeli Mossad security firm CST Global. The people the US claims are Libyan rebels are actually CIA mercenaries. It is for this reason that US president went to the UN to get immunity for war crimes for the CIA/Mossad financed mercenaries.
UN Resolution 1970 states the US requests to protect all mercenaries from indictment for war crimes:
“Recalling article 16 of the Rome Statute under which no investigation or prosecution may be commenced or proceeded with by the International Criminal Court for a period of 12 months after a Security Council request to that effect“. Once the UN gave the CIA and Israeli mercenaries immunity Obama made his intentions be known – military invasion and occupation of Libya.
US plans for invasion of Libya
On Feb. 24th 2011, hundreds of US, British and French military advisers arrived in Cyrenaica, Libya’s eastern breakaway province. The military advisers, including intelligence officers, were dropped from warships and missile boats at the coastal towns of Benghazi and Tobruk on Feb. 24, 2011 to discuss and plan for a threefold mission:
1. To help the revolutionary committees controlling eastern Libyan establish government frameworks for supplying two million inhabitants with basic services and commodities;
2. To organize them into paramilitary units, teach them how to use the weapons they captured from Libyan army facilities, help them restore law and order on the streets and train them to fight Muammar Qaddafi’s combat units coming to retake Cyrenaica.
3. To prepare infrastructure for the intake of additional foreign troops.
US, UK and French special forces have been in Libya ever since. They are commanding both the Israeli paid mercenaries (50,000) and the CIA paid mercenaries.
2.-
ΑπάντησηΔιαγραφήBy controlling both sides the US was able to create the illusion that a bloody civil war has taken hold of Libya. Once the illusion was firmly established by the US media the US began to falsely claim that the Libyan leader was ordering his army of mercenaries to attack and kill Libyan civilians. Video and still images provides concrete evidence that the so called Gaddafi mercenaries and the rebels are not Libyans citizens at all. The images reveal that the US protected and supported rebels are mostly from the Arab terrorist and torture states of Egypt and Saudi Arabia. The mercenaries that the US claim are Gaddafi mercenaries were financed and brought in by Israel from neighboring African states.
US Special forces rides with CIA financed foreign mercenaries in Libya Illusional effect
All of the mercenaries and rebels in Libya have one thing in common. They were hired by outside forces and are being used to create the ILLUSION of a revolution so that the U.S. and France and Britain can force yet another regime change – another oil war.
Immediately after the UN unlawfully voted in favor of imposing a no-fly zone over Libyan, at the behest of the United States, France, Britain, and Italy, the United States froze the assets of the nationalized oil company and their state-run central bank system.
Reacting to this unlawful assets freeze by the United States Libya announced that they were halting all military activity. They did this so the U.S. and its imperialistic allies wouldn’t have any justification for attacking Libyan forces at will like they intended to do anyway. The US and French began their war of aggression against Libya while a truce flag was raised and publicly declared by Libya. According to International law, war crimes includes attacking those displaying a truce flag.
Question put to US Secretary of Defense: Do you see any evidence that he actually has fired on his own people from the air? There were reports of it, but do you have independent confirmation? If so, to what extent?
Gates: We’ve seen the press reports, but we have no confirmation of that.
Admiral Mullen: That’s correct. We’ve seen no confirmation whatsoever
presscore