27/2/10

27 Φεβρουαρίου 1943. Η κηδεία του Κωστή Παλαμά.Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!

«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου…
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Άγγελος Σικελιανός

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ(13 Ιανουαρίου του 1859-9 Φεβρουαρίου του 1943)
Ο Κωστής Παλαμάς αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πνευματικές φυσιογνωμίες της νεώτερης Ελλάδας και έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του Ελληνισμού. Είναι ένας στοχαστής διαχρονικός και επίκαιρος. Το τεράστιο ποιητικό του έργο υμνεί την ιστορία, τον Ελληνισμό και τον οραματισμό της "μεγάλης ιδέας" για την πατρίδα, αλλά παράλληλα ασχολείται με τον άνθρωπο και τα συναισθήματά του. Η λυρικότητα και η γλωσσοπλαστκή του δεινότητα είναι μοναδικές. Πέρα όμως από την ποιητική του οντότητα ο Κωστής Παλαμάς διακρίθηκε και για την κριτική, φιλολογική αλλά και διηγματογραφική του εργασία.

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, η καταγωγή του όμως ήταν από το Μεσολόγγι. Το 1864 πεθαίνει η μητέρα του Πηνελόπη από πρόωρο τοκετό, ενώ λίγο αργότερα, το 1865 πεθαίνει και ο πατέρας του Μιχαήλ Παλαμάς. Τον επτάχρονο Κωστή ανέλαβε τότε, ο θείος του Δημήτριος Παλαμάς και τον πήρε στο σπίτι του στο Μεσολόγγι. Εκεί ο ποιητής έμεινε από το 1867 ως το 1875. Ήδη αρχίζει ν' ασχολείται στα γυμνασιακά του χρόνια με την λογοτεχνία. Μόλις τελείωσε το γυμνάσιο, το 1876, ήρθε στην Αθήνα, όπου εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική σχολή. Οι σπουδές του όμως δεν κράτησαν πολύ, γιατί η ποίηση και η λογοτεχνία από νωρίς τον κέρδισαν. Το 1879 διαμένει σ' ένα μικρό σπίτι στην οδό Ιπποκράτους, όπου συγκατοικεί με το Νίκο Καμπά, για περίπου ένα χρόνο. Αργότερα θα μείνει στην οδό Ασκληπιού για πολλά χρόνια. Την ίδια εποχή ο Κωστής Παλαμάς ασχολείται και με τη δημοσιογραφία και συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά, χρησιμοποιώντας κατά καιρούς τα ψευδώνυμα "Κώστας", "Διαγόρας", "Ονολουλού", "Φλόρα Μιράμπιλης", "W". Πολύ γρήγορα ξεχωρίζει από τους συναδέλφους του και γίνεται ο ιδρυτής της επονομαζόμενης "Νέας Αθηναϊκής Σχολής". Το 1886 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή "Τα τραγούδια της Πατρίδος μου" και το 1887 παντρεύεται (κουμπάρος ο Βλάσης Γαβριηλίδης) με την Μαρία Βάλβη με την οποία και θα αποκτήσει τρία παιδιά - τη Ναυσικά, το Λέανδρο και τον Άλκη. Ο θάνατος βρίσκει τον Άλκη σε ηλικία 5 χρόνων στις 24 Φεβρουαρίου του 1898 και ο Κωστής Παλαμάς βυθίζεται σε άφατη οδύνη. Για το χαμό του μικρού του γιού γράφει το αριστουργηματικό ελεγείο "Ο Τάφος" (1898). Το 1879 διορίζεται γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από τη θέση αυτή θ' αποχωρήσει το 1928 με το βαθμό του Γενικού Γραμματέα και με πολλές τιμητικές διακρίσεις, η σπουδαιότερη εκ των οποίων είναι ο τίτλος του ακαδημαϊκού το 1926. Νωρίτερα, το 1924 η Γαλλική κυβέρνηση τον τιμά με το παράσημο της "Λεγεώνος της Τιμής". Το 1929 αναλαμβάνει καθήκοντα ως Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Στις αρχές του 1933 τιμάται με το μετάλλιο "Γκαίτε" από τον Γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα. Ανακηρύσσεται Επίτιμος Πρόεδρος του νεοϊδρυθέντος τμήματος της Διεθνούς Ενώσεως Συγγραφέων και λίγο αργότερα του απονέμεται το "Οικονόμειο Βραβείο". Το 1934 η Ισπανική κυβέρνηση τον τιμά με το μετάλλιο "Del la plaque del l' Ordre de la Republique" και ένα χρόνο μετά του απονέμεται το Μετάλλιο της Αμβροσιανής Βιβλιοθήκης του Μιλάνου. Το ίδιο έτος μετακομίζει από το σπίτι του της οδού Ασκληπιού 3, στην οδό Περιάνδρου 3, στην Πλάκα. Το 1936 εορτάζεται η πενηντάχρονη προσφορά του ποιητή στα πνευματικά δρώμενα και του απονέμονται τα διάσημα του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Βασιλικού Τάγματος και το βραβείο "Γραμμάτων και Τεχνών" του Υπουργείου Παιδείας. Την ίδια εποχή τον επισκέπτεται στο σπίτι του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος και του μεταφέρει τα συγχαρητήρια και τις ευχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το 1937 αποκαλύπτεται προτομή του Κωστή Παλαμά στο Μεσολόγγι.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του θα τα ζήσει αποτραβηγμένος και θ' ασχοληθεί με τη συγγραφή νέων έργων, τη διευθέτηση των παλαιοτέρων του και την απλή συναναστροφή γνωστών, φίλων και θαυμαστών του. Στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, πεθαίνει η σύντροφός του Μαρία. Δεκαοχτώ μέρες αργότερα, βαριά άρρωστος ο Κωστής Παλαμάς πεθαίνει στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, στις 3 π. μ. Η κηδεία του έμεινε μνημειώδης στα χρονικά της πατρίδας μας. Χιλιάδες λαός πλημμύρισε το Α' Νεκροταφείο Αθηνών και συνόδευσε τον μεγάλο μας ποιητή μέχρι την τελευταία του κατοικία, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων Γερμανών κατακτητών. Λίγο νωρίτερα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός είχε απαγγείλει το περίφημο νεκρώσιμο ποίημα στη μνήμη του Κωστή Παλαμά.

27 Φεβρουαρίου 1943. Η κηδεία του Κωστή Παλαμά. Σε αυτό το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα.
Διανύοντας την όγδοη δεκαετία της ζωής του, λίγες μέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης συζύγου του, μέσα στην καταχνιά τη γερμανικής κατοχής, θ’ αφήσει την τελευταία του πνοή στις 2 Φεβρουαρίου 1943. Την επόμενη μέρα θα γίνει η κηδεία του στο Α ́ Νεκροταφείο.

«Ο Γερο – Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως είναι θνητός»,
παρατηρεί η Ιωάννα Τσάτσου. Πώς η είδηση μαθεύτηκε και ολόκληρη η Αθήνα κατέκλυσε το νεκροταφείο; Ποια ήταν εκείνη η σιωπηρή συμφωνία που μετέτρεψε την κηδεία του μεγάλου βάρδου σε παλλαϊκό αντικατοχικό συλλαλητήριο; Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που μια κηδεία μετατρέπεται σε διαδήλωση διαμαρτυρίας σε δύσκολους καιρούς. Κάτι παρόμοιο έγινε τα μετέπειτα χρόνια και με την κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου και του Γεωργίου Σεφέρη.

Οι κατοχικές αρχές και η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου, καταλαβαίνοντας βέβαια τι θα επακολουθούσε, είχαν λάβει τα μέτρα τους. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ωστόσο παρέστη, καθώς επίσης και εκπρόσωποι των Γερμανών και Ιταλών. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς την αθρόα συρροή των κατοίκων της πρωτεύουσας. Ο κόσμος πνιγόταν. Αναζητούσε ένα ξέσπασμα, καθώς οι αντοχές του έφταναν πια στα όρια τους.

Πράγματι, η υπερφίαλη Γερμανία, καταλαβαίνοντας ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, σκληραίνει ολοένα και περισσότερο τη στάση της με συλλήψεις ομήρων και εκτελέσεις. Οι φήμες για πολιτική επιστράτευση πληθαίνουν, οι απεργίες ξεσπούν η μία μετά την άλλη, οι άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα και η σβάστικα εξακολουθεί να βεβηλώνει την Ακρόπολη.

Οι κατακτητές, οπλισμένοι και επιφυλακτικοί, παρατηρούν το
σιωπηλό πλήθος, όμως δεν επεμβαίνουν. Και ξαφνικά εκεί, μέσα στην
συνωστισμένη εκκλησία με τις χιλιάδες κόσμου απ’ έξω, μια φωνή
τράνταξε την παγερή σιωπή κι έφτασε θαρρείς σε κάθε γωνιά της
ελληνικής γης:


«Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»


Ήταν η στεντόρια φωνή του Άγγελου Σικελιανού. Ο επικήδειος, που συμπύκνωσε μέσα σε λίγους στίχους τη φωνή ολόκληρης της Ελλάδας. Γιατί, πράγματι, σ’ εκείνο το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα. Νέα παιδιά σήκωσαν το μικρό φέρετρο, ο Σικελιανός πρώτος. Το
έβγαλαν έξω στον κόσμο κι από εκεί η λαοθάλασσα κατευθύνθηκε στην τελευταία κατοικία του ποιητή για να τον αποχαιρετήσει. Κι όταν το πρώτο χώμα ακούστηκε πάνω στο ξύλο, μέσα στη σιωπή και τη συγκίνηση, μια δεύτερη φωνή ακούστηκε και πάλι δυνατή και τολμηρή:

Αυτή τη φορά ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης ο Γιώργος Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά, με όση φωνή είχε μαζέψει δυο χρόνια μέσα του:

«Σε γνωρίζω από την κόψη...».
Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Εθνικός Ύμνος δονούσε ολόκληρη την πρωτεύουσα, ολόκληρη τη χώρα. Ένας Εθνικός Ύμνος, που έβγαινε από χιλιάδες στόματα, από τα τρίσβαθα χιλιάδων ψυχών.

Οι κατακτητές κοιτούσαν σιωπηλοί. Κι όμως, κανείς τους δεν κουνήθηκε, κανείς τους δεν αντέδρασε. Ο Κωστής Παλαμάς είχε γίνει ένα σύμβολο. Με το θάνατό του ένωσε το λαό, τον εμψύχωσε. Ακόμα και οι βάρβαροι σεβάστηκαν την ιερή στιγμή και προσκύνησαν το μεγαλείο της ψυχής και της πέννας του.

lalei-kairia.blogspot.com
,sarantakos.com

8 σχόλια:

  1. http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2010/02/blog-post_7424.html

    προς το παρόν καίγεται από άλλο φερετρο. Εκτεταμένα επεισόδια στον Βυρωνα σήμερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΛΕΙΝΩ ΤΟ ΓΟΝΥ!

    ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελάτε ρε παιδιά που μας ζαλίζετε τέτοιες ώρες με τον ΠΑΛΑΜΑ και το ΣΥΚΕΛΙΑΝΟ, αλήθεια τι δουλειά έκαναν αυτοί, αν κατάλαβα καλά έγραφαν στοίχους, σαν το μεγάλο το ΦΟΙΒΟ το δικό μας ας πούμε.
    Εμένα προσωπικά τούτη την ώρα με καίει το θέμα της ΜΕΝΕΓΑΚΗ, έχω σκάσει πραγματικά, πείτε μου ειλικρινά δεν είναι κρίμα και άδικο να χωρίζει τέτοιο ζευγάρι; τι θα απογίνουν τόσα ακίνητα; θα ρημάξουν.
    Αμ το άλλο με το ΜΙΚΡΟΎΤΣΙΚΟ και τη ΔΗΜΗΤΡΑ, όλα μαζί μου ήρθανε ρε παιδιά δεν αντέχω σας λέω και έχεις εκείνο τον κρεμανταλά στη ΝΕΤ πως τον λένε ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ νομίζω, να σε πρήζει με αυτά που λέει ότι τράβηξε , αμ δεν καθόσουνα στ' αυγά σου ανθρωπέ μου όπως εγώ που περνάω ζωή και κότα, αυτά τα τελευταία να μην μου είχανε τύχει μόνο, τι θές και λές και λές και γράφεις επιστολές στη ΔΡΑΓΩΝΑ για ιδανικά-πατρίδες-αγώνες και άλλα τέτοια περίεργα, κοίτα κανένα γκομενάκι στην τηλεόραση να δείς και λίγο μπουτάκι-βυζάκι-βρακάκι(αν φοράνε) να σου ανέβει το ηθικό, πήγαινε και στην εκπομπή του ΘΕΜΟΥ καμιά φορά άντε όλο ΝΕΤ-ΝΕΤ-ΝΕΤ.
    Aυτά που λέτε παιδιά, αφήστε τον ΠΑΛΑΜΑ και το ΣΥΚΕΛΙΑΝΟ στην πάντα, εγώ σήμερα ακουμπάω στα στήθη της ΠΕΤΖΕΤΑΚΟΥ και της ΣΑΣΑ ΜΠΑΣΤΑ(ντεκολτέ μέχρι το γόνατο οι κοριτσάρες) και δεν με νοιάζει τίποτε.
    Ευτυχώς ρε παιδιά νίκησε προχθές και η ομάδα μου ο παναθηναικός τη Ρόμα, την ξέσκισε μιλάμε έ; με ανέβασε σας λέω.

    Αλήθεια τι καιρό κάνει έξω ρε παιδιά;

    Ο ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν μπορείς παρα να συγκινείσαι και να ανατριχιάζεις διαβάζοντας αυτό το άρθρο...αλλα και να προβληματίζεσαι.
    Αλήθεια ποιάς μεγάλης προσωπικότητας του Ελληνισμού ο χαμός θα ένωνε σήμερα τον λαό;
    Γιατι σαν κατοχή θυμίζει και ο λαός ταπεινωμένος νοιώθει.
    Ποιόν θα μπορούσαν να σεβαστούν εχθροί εξωτερικοί και εσωτερικοί;Αλλα τί λέω τώρα; Σε μια εποχή πνευματικόύ αυνανισμού, ποιά σύμβολα και ποιός λαός;
    Τότε με τόσες κακουχίες, πείνα,ταπεινώσεις, ο λαός είχε ακόμα ένστικτο. Σήμερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. MEGALOS ANTHROPOS MEGALOS POIHTIS MEGALO ERGO GNISIA ELLINIKO...
    Christos Voulgaris apo Londino

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Χρωστάμε σε όσους πέρασαν
    θα΄ρθούνε θα περάσουν,
    κριτές θα μας δικάσουν,
    αγέννητοι, νεκροί..." Κ. Παλαμάς
    Αυτούς τους στίχους δεν πρέπει να τους ξεχάσει κανείς γιατί παραπέμπουν σε μια αλήθεια πανανθρώπινη, δυνατή για όλες τις εποχές. Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Parakalo poly na anaferete to onoma mou ws syggrafea tou arthrou: "27 Φεβρουαρίου 1943. Η κηδεία του Κωστή Παλαμά. Σε αυτό το φέρετρο ακουμπούσε η Ελλάδα", apospasma tou opoiou dimosieysate.
    Efharisto.
    Christianna Loupa

    christiannaloupa.wordpress.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως και τότε έτσι και σήμερα έχουμε ανάγκη απο Παλαμάδες
    Αγαπητέ Σάββα η οργάνωση του Ελληνικού λαού και σήμερα στην σύγχρονη Γερμανική κατοχή που γίνεται με το ΔΝΤ και την ΤΡΟΙΚΑ δίνει και αυτός την αντίσταση του
    Όπως λέει ο μεγάλος Παλαμάς
    Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
    Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

    Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
    και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
    κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
    και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

    Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
    ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
    και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

    Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

    Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
    πέσουν καιροί οργισμένοι,
    κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
    για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
    μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
    ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
    και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
    για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

    Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
    κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

    Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
    κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα

    Καιρός για αγώνες συνΈλληνες και μην ΧΑΜΗΛΩΝΕΤΑΙ το κεφάλι οι δοσίλλογοι θα το πληρώσουν για το κακό που έκαναν στον Έλληνα πολίτη

    John Doctor
    http://neosgiatros.wordpress.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.