29/10/09

Το "όχι" του Μεταξά

Ο Μεταξάς τον Οκτώβριο του 1940 είναι, λοιπόν, ένας σταθερός υποστηρικτής της Αγγλίας και όχι μια προσωπικότητα διχασμένη ανάμεσα στα φιλογερμανικά της αισθήματα και την αναγκαστική της σύμπλευση με την Αγγλία. Η τοποθέτησή του αυτή δεν ήταν πρόσφατη. Ο Μεταξάς δεν αναγκάσθηκε να κάνει στροφή στους εξωτερικούς του προσανατολισμούς μετά την 4η Αυγούστου, αλλά η 4η Αυγούστου έγινε δυνατή, μεταξύ άλλων λόγων, και γιατί από χρόνια ο Μεταξάς είχε ευθυγραμμίσει τις απόψεις του για την εξωτερική πολιτική με τις επιλογές των κυρίαρχων αγγλικών κύκλων. (...)



Από το βιβλίο "Η Ελλάδα του '40" της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΙΩΣΗΦ

Στις 10 Απριλίου 1938 ο πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Αθήνα απηύθυνε στον πρωθυπουργό της Ελλάδας μία προσωπική επιστολή στα γαλλικά, της οποίας η ελληνική μετάφραση, όπως τη συνέταξαν οι υπάλληλοι της Προεδρίας της Κυβέρνησης, έχει ως εξής:

Αγαπητέ μου κ. Πρόεδρε της Κυβερνήσεως,

Ανέγνωσα μετ' ενδιαφέροντος εις τας εφημερίδας ότι η Εξοχότης Σας επεσκέφθη τας εγκαταστάσεις του αερολιμένος Φαλήρου, και διερωτήθην εάν, επί τη ευκαιρία ταύτη, οδήγησαν υμάς εις επιθεώρησιν των αποχωρητηρίων του αερολιμένος; Υποθέτω ότι όχι, διότι υπό την έποψιν ταύτην, τα υπάρχοντα διά τους αφικνουμένους εις Φάληρον ταξιδιώτας ιδρύματα είναι εις αρχέγονον κατάστασιν, είναι μάλιστα αίσχος διά τον πολιτισμόν.

Δεν γνωρίζω εάν η Δ/νσις της Πολιτικής Αέροπορίας είναι υπεύθυνος διά την αταξίαν και την βρωμερότητα αυτών, λαμβάνω όμως το θάρρος να εφελκύσω την προσοχήν υμών επί της λεπτομέρειας ταύτης, εκ της όποιας πολλοί διακεκριμένοι ταξιδιώται δύνανται νʼ αποκομίσουν μίαν πρώτην, κακήν περί της Ελλάδος εντύπωσιν. Αι πρώται εντυπώσεις έχουν σημασίαν δι' ο και ελπίζω ότι θα συγχωρήσετε την αδιάκριτον τόλμην μου εάν φέρω ενώπιον της Υμετέρας Εξοχότητος το ήκιστα νόστιμον τούτο ζήτημα. Ως φίλος της Χώρας σας ετόλμησα τούτο.
Πιστός και αφοσιωμένος φίλος σας,
Σ. Ούατερλοου

Κανένα, ίσως, κείμενο της περιόδου δεν αντικατοπτρίζει καλύτερα από αυτή την επιστολή την ισχύ του Άγγλου πρεσβευτή στην Αθήνα και την εξάρτηση του πρωθυπουργού της 4ης Αυγούστου από τη Μεγάλη Βρετανία. Νομιμοποιούμεθα, όμως, στηριζόμενοι στη γνώση αυτής της πραγματικής εξάρτησης, να ισχυρισθούμε ότι «στις 28 Οκτωβρίου, ο Μεταξάς δεν είχε άλλη επιλογή από το να πει το "Όχι"...»; Ναι, γιατί σε τελευταία ανάλυση, ναι, θα μπορούσε να διευκρινίσει κανένας, ο Μεταξάς δεν είχε άλλη επιλογή. Πολύ φοβούμαι ότι, σε αυτή την περίπτωση, η πολύ βολική για τον ιστορικό αίρεση της τελευταίας ανάλυσης καλύπτει αδυναμίες ερμηνευτικών σχημάτων και ανεπαρκή τεκμηρίωση, που, αν υπήρχαν, θα εξηγούσαν ακριβώς τους λόγους για τους οποίους η τελευταία ανάλυση είναι αυτή και όχι κάποια άλλη.

Η ακύρωση της ελεύθερης βούλησης του Ι. Μεταξά οφείλεται στην προσπάθεια των ιστοριογράφων να ξεπεράσουν την αντίφαση ανάμεσα στη θεωρούμενη ως αναμφισβήτητη γερμανοφιλία του και την αντίστασή του στους αντιπάλους της Μ. Βρετανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα στον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και στη συμπαράταξή του με τις Δυτικές Δημοκρατίες εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Στην πραγματικότητα, η αντίφαση αυτή δεν υπάρχει, γιατί από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι κληρονόμοι των «βασιλικών» του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν ευθυγραμμισθεί με την εξωτερική πολιτική των Δυτικών Δυνάμεων στα Βαλκάνια, την οποία αυτή τη φορά θεωρούσαν αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα οι «βενιζελικοί», οι παλιοί σύμμαχοι της Αντάντ στην Ελλάδα. Από την πλευρά της, η θεωρία της αυτόματης ευθυγράμμισης των απανταχού δικτατοριών με τις μητροπόλεις του φασισμού και του ναζισμού παραβλέπει τα βασικά αίτια της επιβολής των δικτατοριών στις καπιταλιστικές χώρες του Μεσοπολέμου και την ανοχή που επέδειξαν οι Δυτικές Δημοκρατίες απέναντι στις δικτατορίες και τα φασιστικά καθεστώτα, όταν δεν τα υποστήριξαν ανοικτά, όπως, μεταξύ άλλων, συνέβη και με την περίπτωση της δικτατορίας στην Ελλάδα. Για τη Μ. Βρετανία η δικτατορία της 4ης Αυγούστου δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζε ευμενώς μια συνταγματική εκτροπή στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, γιατί είχαν προηγηθεί άλλες περιστάσεις, με χαρακτηριστικότερη την πρόσκαιρη υποστήριξή της στη δικτατορία του Πάγκαλου. Την κήρυξη της δικτατορίας του Μεταξά δεν παρέλειψε να τη χαιρετήσει και η μεγάλη υπερατλαντική δημοκρατία των ΗΠΑ διά του στόματος του πρεσβευτή της στην Αθήνα Λ. Μακβή. Απευθυνόμενοι στην κοινή γνώμη των χωρών τους και προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις συνταγματικές εκτροπές στην Ελλάδα, οι ιθύνοντες της δημοκρατικής Δύσης χρησιμοποιούσαν κατά κανόνα τα ίδια επιχειρήματα με τους Έλληνες δικτάτορες: την κυβερνητική αστάθεια και την ύπαρξη κομουνιστικού κινδύνου.

Η διαμάχη για το "Όχι"

Η διπλή άγνοια, από τη μια μεριά, των μεταβολών στην ελληνική πολιτική ζωή του Μεσοπολέμου σε σχέση με την εποχή του εθνικού διχασμού και, από την άλλη μεριά, των αιτιών της δικτατορίας και της πραγματικής φύσης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου οδήγησε, επί δεκαετίες, στα πλαίσια αυτού που επικράτησε να ονομάζεται ιδεολογική χρήση της ιστορίας, σε μια περιοδικά αναφυόμενη, σε κάθε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, διαμάχη από τις στήλες του Τύπου για το «ποιος είπε το όχι;» Από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ο αριστερός Τύπος και, σχεδόν αμέσως μετά, οι κεντρώες, παλιές δημοκρατικές εφημερίδες, αμφισβήτησαν το «όχι του Μεταξά». Η εκδοχή των «γεγονότων» που υποστήριζαν μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: «Ήταν ο ελληνικός λαός [που έδωσε] την απάντησή του στο ιταλικό τηλεσίγραφο. Κι αυτός που είπε το "ΟΧΙ", αυτός τον ενίκησε. Την νίκην της 28ης Οκτωβρίου την εκέρδισεν ο ελληνικός Λαός - μόνον αυτός! Και την επέβαλε στην ηττοπαθή Κυβέρνησίν του, στην άτολμη στρατιωτικήν ηγεσία του».

Πρόθεσή μου δεν είναι να εξετάσω τη διαδικασία διαμόρφωσης αυτής της άποψης, η οποία, μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974, επικράτησε καθολικά. Απλώς, θα προσπαθήσω να διευρύνω τον χρονικό ορίζοντα των γεγονότων του Οκτωβρίου του 1940 εντοπίζοντας ορισμένα από τα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα δεδομένα καθώς και τις παραστάσεις που συνέβαλαν στη συγκρότηση του πλαισίου αναφοράς, με βάση το οποίο πήραν τις αποφάσεις τους οι Έλληνες ιθύνοντες εκείνης της εποχής.

Από την "ουδετερότητα" στον πόλεμο

Προκειμένου για τα βραχυπρόθεσμα δεδομένα, που θα τα εξετάσω πρώτα, υπενθυμίζω ότι η Ελλάδα δεν μπήκε αυτόματα στον πόλεμο με την κήρυξή του τον Σεπτέμβριο του 1939, αλλά γνώρισε 14 μήνες ανήσυχης ουδετερότητας. Είναι πιθανόν σωστό, αυτό που έχει ήδη επισημανθεί, ότι στη φάση εκείνη της παγκόσμιας σύρραξης η παραμονή της Ελλάδας έξω από τον πόλεμο συνέφερε και τις δύο εμπόλεμες παρατάξεις, πράγμα που μειώνει τη σημασία της ουδετερότητας ως εκδήλωσης αυτόνομης ελληνικής πολιτικής. Αλλά και μετά την 28η Οκτωβρίου, όταν λειτούργησαν οι παράγοντες της «τελευταίας ανάλυσης», ο Μεταξάς αντιτάχθηκε σε πολλές από τις εισηγήσεις των Άγγλων επιτελών και αρνήθηκε να υιοθετήσει τις επιλογές τους. Είναι αλήθεια ότι, ιδίως μετά την 28η Οκτωβρίου και την αγγλική βοήθεια προς τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις εναντίον της Ιταλίας, είχε δημιουργηθεί μία πραγματική κατάσταση, η οποία δεν άφηνε στην ελληνική κυβέρνηση τα περιθώρια να αποφασίσει αν και με ποιον θα συμπαραταχθεί, αλλά μόνο, ενδεχομένως, τη δυνατότητα επιλογής των τεχνικών λεπτομερειών της συστράτευσης με τη Μ. Βρετανία. Στα πλαίσια και αυτής της κατάστασης, όμως, υπήρχαν στοιχεία που ενίσχυαν την άποψη των κυβερνώντων στην Ελλάδα ότι οι επιλογές τους δεν ήταν απλώς οι μόνες δυνατές, αλλά και οι μόνες ορθές. Συγκεκριμένα, η ουδετερότητα δεν υπήρξε για την ελληνική κυβέρνηση αποκλειστικά μια περίοδος αγωνιώδους αναμονής, αλλά και μια φάση συλλογής πληροφοριών για την εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, την οικονομική και πολιτική κατάσταση των ευρωπαϊκών χωρών, με βάση τις οποίες μπορούσε να κάνει και έκανε, πραγματικά, τις δικές της εκτιμήσεις για την έκβαση του πολέμου. Μέσα στις συνθήκες που προέκυψαν από τη διακοπή των επικοινωνιών, οι πληροφορίες που συνέλεγαν οι ουδέτεροι ήταν πολύτιμες για τους εμπολέμους. Στην Αθήνα, ο Βρετανός πρεσβευτής φαίνεται ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα τα στοιχεία από τις εκθέσεις Ελλήνων διπλωματών στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη που του διαβίβαζε το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών.

Φαντάζομαι ότι ο κύριος όγκος αυτών των πληροφοριών θα βρίσκεται στα αρχεία του Υπουργείου των Εξωτερικών και της Ιστορικής Υπηρεσίας του Στρατού. Ένα τμήμα τους, όμως, έχει διασωθεί στο Αρχείο Μεταξά, που φυλάσσεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Πρόκειται για προσωπικές επιστολές προς τον Μεταξά, μεταξύ άλλων του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο Χαράλαμπου Σιμόπουλου, του πρεσβευτή στη Μαδρίτη Περικλή Ι. Αργυρόπουλου και των διευθυντών των γραφείων Τύπου στο Λονδίνο και το Παρίσι Δημητρίου Λάμπρου και Σπύρου Φωκά-Κοσμετάτου. Οι δύο τελευταίοι φαίνεται ότι αποτελούσαν ένα παράλληλο δίκτυο πληροφόρησης, με το οποίο ο Μεταξάς συμπλήρωνε και έλεγχε τις πληροφορίες που έφθαναν από τη συνηθισμένη διπλωματική οδό. Ιδού εν περιλήψει η εικόνα της Ευρώπης που παρείχαν στον Μεταξά οι επιστολογράφοι του: Οι γερμανικοί βομβαρδισμοί της Αγγλίας δεν μπόρεσαν να κάμψουν το ηθικό του αγγλικού λαού και έχουν προκαλέσει μικρές ζημιές στην πολεμική βιομηχανία, της οποίας η απόδοση αυξάνει. Ο αγγλικός στρατός αναδιοργανώνεται και προσαρμόζεται στην ευέλικτη τακτική του νέου πολέμου. Η αγγλική νίκη το 1942 δεν είναι απίθανος ισχυρισμός. Από τη Γαλλία έρχεται η εκτίμηση ότι το καθεστώς του Βισύ δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει για πολύ την υποταγή των Γάλλων και διατυπώνεται η πρόβλεψη πολιτικής κρίσης, ο όρος Αντίσταση δεν χρησιμοποιείται ακόμα. Τέλος, από την Ισπανία περιγράφεται η διαμάχη αγγλόφιλων και γερμανόφιλων στους κόλπους της κυβέρνησης του Φράνκο και πολύ πριν από τη συνάντηση Φράνκο-Χίτλερ στην Hendaye προεξοφλείται ότι η Ισπανία θα παραμείνει ουδέτερη για λόγους, που ορισμένοι από αυτούς ισχύουν και για την Ελλάδα, όπως η εξάρτηση της από υπερπόντιες πηγές τροφίμων, που σε περίπτωση συμμαχίας με τη Γερμανία θα μπορούσαν να απομονωθούν από τον αγγλικό στόλο, με αποτέλεσμα τον λιμό σε μία χώρα ήδη αφαιμαγμένη από τον εμφύλιο πόλεμο. Τις παραμονές της 28ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς διέθετε λοιπόν μια σειρά από πρόσφατες πληροφορίες που τον έκαναν να πιστεύει ότι η πλάστιγγα του πολέμου θα έκλινε τελικά υπέρ της Αγγλίας.

Σχετικά με τον τόνο αυτών των επιστολών, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ψυχρές εκθέσεις της διεθνούς συγκυρίας, όπως την αντιλαμβάνονταν οι συντάκτες τους. Πιθανόν από το Βερολίνο ή από άλλες ελληνικές διπλωματικές αποστολές να έφθαναν στον Μεταξά διαφορετικά μηνύματα, αλλά οι επιστολογράφοι του στο Παρίσι, το Βισύ, το Λονδίνο και τη Μαδρίτη τοποθετούνταν υπέρ της Αγγλίας, και τα μηνύματά τους ήταν εμφανώς προορισμένα για κάποιον που ήταν ήδη διατεθειμένος να πεισθεί για την αγγλική νίκη. Πουθενά δεν φαίνεται ότι στόχος των επιστολών είναι να πεισθεί κάποιος «γερμανόφιλος». Είναι σαφές από τον τόνο της αλληλογραφίας ότι οι διαλεγόμενοι είναι σύμφωνοι μεταξύ τους ως προς την προτίμηση στη Μ. Βρετανία σε βάρος της Γερμανίας. Ο Μεταξάς τον Οκτώβριο του 1940 είναι, λοιπόν, ένας σταθερός υποστηρικτής της Αγγλίας και όχι μια προσωπικότητα διχασμένη ανάμεσα στα φιλογερμανικά της αισθήματα και την αναγκαστική της σύμπλευση με την Αγγλία. Η τοποθέτησή του αυτή δεν ήταν πρόσφατη.

Ο Μεταξάς δεν αναγκάσθηκε να κάνει στροφή στους εξωτερικούς του προσανατολισμούς μετά την 4η Αυγούστου, αλλά η 4η Αυγούστου έγινε δυνατή, μεταξύ άλλων λόγων, και γιατί από χρόνια ο Μεταξάς είχε ευθυγραμμίσει τις απόψεις του για την εξωτερική πολιτική με τις επιλογές των κυρίαρχων αγγλικών κύκλων. (...)

ΑΥΓΗ

16 σχόλια:

  1. ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧ....!!!!

    Ας είμεθα τίμιοι απέναντι της Ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ι. Μεταξά...

    Η ανάλυση της "ΑΥΓΗΣ" δεν με εκφράζει. Υπάρχουν πράγματα που δεν εξηγούνται μόνο με τον ορθολογισμό.
    Ανάλυση βαθυστόχαστη, μαυραγορίτικη.

    ΑΥΓΗ,.... σκοτάδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα.

    Ο Μεταξάς ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ, όχι γιατί ήταν φιλο....και κάτι.

    Ούτε φιλογερμανός, ούτε φιλοάγγλος και δεν ξέρω τι άλλο.

    ΜΟΝΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ. ΚΑΙ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΗΤΑΝ.

    Και κάτι ακόμη, αν ο Μεταξάς δεν ήταν δικτάτορας και είχε υπερψηφιστεί από τον Ελληνικό λαό, θα είχε μείνει στην ιστορία όχι μόνο για το ΟΧΙ του, αλλά και για την κοινωνική πολιτική που άσκεισε και ευεργετήθηκαν οι Έλληνες.

    Και για να μην σας κουράζω. Αν ήταν να μου έρθει ένας δικτάτορας σήμερα σαν το Μεταξά, ναι, θέλω δικτατορία τότε. Αν ήταν σαν τους γνωστούς άστο έχω τούτους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατά τον ιστορικό Δημήτρη Κιτσίκη.

    "Για την Αγγλική Κυβέρνηση, η άνευ όρων αφοσίωση του Μταξά στον Γεώργιο Β΄ήταν αρκετή για να τον δεχθεί.

    Για τους Άγγλους, ένας σχεδόν Άγγλος βασιλεύς κυβερνούσε με τηνυποστήριξη του στρατού, ου μετά την αποβολή των βενιζελικών απο τις τάξεις του, του ήταν στην μεγάλη του πλειονότητα προσωπικά αφοσιωμένος.

    Ο Γεώργιος Β΄ είχε εκλέξει τον Μεταξά, παρά την γερμανοφιλία του, διότι γνώριζε ότι θα τον είχε υποχείριο. Μπορούσε να τον αντικαταστήσει σε οιαδήποτε στιγμή.

    Συνεπώς είναι λάθος να μιλάμε για Μεταξική δικτατορία. Από το 1936 έως το 1941 η εξουσία στην Ελλάδα δεν ανήκε στον Μεταξά αλλά στον Βασιλέα Γεώργιο Β΄. Επρόκειτο αναμφισβήτητα για μια βασιλική δικτατορία.

    Ο Μεταξάς προσπάθησε να ελιχθή για να χαράξει μέσα σε πολύ στενά περιθώρια, όσον ήταν δυνατόν, μια ουδετερίστκη στάση στην ελληνκή πολιτική. Σ' αυτή του την στάση εμπνεύστηκε από την βενιζελική προσπάθεια της περιόδου 1928-1932. Αλλά αφού δεν ήταν ο πραγματικός ηγέτης δεν μπορούσε να επιτύχει πολλά πράγματα!"

    Ευμένης ο Καρδιανός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Ιστορία θα κρίνει τον Ιωάννη Μεταξά, ίσως όχι μόνο για το ΟΧΙ αλλά και για την ανασυγκρότηση του Ελληνικού κράτους, την ανασυγκρότηση της Οικονομίας, την οργάνωση του Στρατού, την επίτευξη της σιτάρκιας (για πρώτη φορά στην ιστορία της η νεώτερη Ελλάδα είχε επάρκεια σίτου!), την εισδοχή στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων Ελλήνων από τον Πόντο, την Θράκη και την Μακεδονία ....!

    Οπωσδήποτε, έγιναν πολλά σφάλματα κατά την διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνησή του, αλλά χωρίς τον Ι. Μεταξά δεν θα υπήρχε το έπος της Βορείου Ηπείρου και της Γραμμής Μεταξά, η οποία σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από Έλληνες, για να αντιμετωπίσει την Βουλγαρική απειλή και όχι τον τότε καλλίτερο στρατό του κόσμου, την Βέρμαχτ!

    Τρέμω με την ιδέα ενός ..... Σημίτη πρωθυπουργού την 28η Οκτωβρίου 1940.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καὶ ἡ ἄποψις τοῦ Κιτσίκη (καὶ ἄλλων) ὑπερβολική. Κάθε ἄλλο παρὰ μαριονέτα ἦταν ὁ Μεταξᾶς. Ὁ βασιλεὺς Γεώργιος, κατὰ τὴν πρώτη ἐπέτειο τῆς 4ης Αὐγούστου, τὸ 1937, συνεχάρη τὸν Μεταξᾶ γιὰ τὸ ἔργο του καὶ τοῦ εἶπε, περίπου, κύριε πρωθυπουργέ, τώρα ποὺ χάρη στὴν κυβέρνησί σας ὁμαλοποιήθηκε ἡ κατάστασις καὶ ἡ χώρα εἶναι πλέον ἐν τάξει καὶ ἀσφαλής, καὶ στὸν δρόμο τῆς προόδου κ.λπ. κ.λπ., εἶναι καιρὸς πλέον νὰ ἐπιστρέψουμε σιγὰ-σιγὰ στὸ κοινοβουλευτικὸ καθεστώς. Ὁ Μεταξᾶς ἀπήντησε, μεγαλειότατε, τὸ ἀναμορφωτικόν μας ἔργον μόλις ἄρχισε! Καὶ στὸ ἡμερολόγιό του σημείωσε, εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ὅλα.

    Αὐτὸ εἶναι γεγονός. Ἀλλὰ οὔτε ὁ Μεταξᾶς ἤθελε νὰ συγκρουσθῇ μὲ τὸν βασιλέα Γεώργιο (ἴσως ὁ πλέον σώφρων καὶ ἄξιος βασιλεύς, καίτοι ὄχι τόσο δημοφιλής, σὲ χτυπητὴ ἀντίθεσι μὲ τὸν δημοφιλέστατο ἀλλὰ παρορμητικὸ συχνὰ στρατηλάτη πατέρα του - ἡ σοβαρή, αὐστηρή καὶ ἀσκητικὴ ἰδιοσυγκρασία τοῦ Γεωργίου δὲν συνήγειρε τὰ λαϊκὰ πλήθη, ὑπῆρξε ὅμως ἐγγύησις σὲ δύσκολες στιγμές), οὔτε τὸ ἀντίστροφον. Ἡ κρίσις ἦταν στιγμιαία καὶ δὲν ἐτέθη ξανὰ τὸ θέμα. Εὐτυχῶς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να το πω καθαρά η 4 Αυγουστου δεν θα είχε γίνει χωρίς τον Βασιλιά και ο Βασιλιάς δεν θα υπήρχε χωρίς την 4 Αυγούστου και πίσω και απο τους δύο η Αγγλία ως προστάτιδα δύναμη.Κανείς δεν παραγνωρίζει τα όποια θετικά της δικτατορίας του.Μα κανείς δεν πρέπει να μην ονοματίζει και τα αρνητικά.Οσο για την περίφημη γραμμή Μεταξά ας την κρίνει κάποιος με βάση την αρχή της οικονομίας πόρων και της απόκτησης βέλτιστης στρατιωτικής ισχύος. Οσοι ξέρουν τι σημαίνει στατική αμυνα και ξέρουν οτι ήταν αποτυχημένη πράξη.Μακριά απο γενικολογίες λοιπόν ήταν ντόπιος εκφραστής της Αγγλίας και της πολιτικής της (μιας Αγγλίας που ενδιαφέρθηκε μόνο για τα συμφεροντα της αγνοωντας επιδεικτικά την Ελλάδα) και όταν αυτός έλεγε η Ελλάδα δεν παλευει για την Νικη Ενας Κατσιμητρος και Ενας Δαβάκης, Μια Μεραρχία,Ενα Απόσπασμα ανέτρεπαν το σχέδιο επίθεσης των Ιταλών(την ωρα που το Γενικό Επιτελείο Στρατού ετοιμαζε την τελετή παράδοσης).Ως επίσης την ώρα που αυτός ελεγε ο κίνδυνος είναι εκ Βουλγαρίας το 1936 ΕΝΑΣ είχε εκπονήσει και υποβάλει σχέδιο επίθεσης απο την πλευρά της Αλβανίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μάλλον υποτιμάμε τον Μεταξά.Δεν ήταν τυχαίος.Το έπος του 1940 ήταν αποτέλεσμα μιας σκληρής και επίπονης προετοιμασίας 4 χρόνων.Ας δούμε ποιά ήταν η κατάσταση του Ελληνικού Στρατού το 1935 και ας κάνουμε σύγκριση μ΄αυτήν του 1940.Έγινε πράγματι σημαντικό-γιγάντιο θα έλεγα-έργο.
    Μην μας τυφλώνουν οι ιδεολογίες-ιδεοληψίες.Ας προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι.
    Και χωρίς να θέλω να αδικήσω τον γενναίο πράγματι Στρατηγό Κατσιμήτρο, που συνέβαλε τα μέγιστα στον ένδοξο αυτό αγώνα, βλέπω ότι ξεχνάμε πως ο ίδιος αυτός άνθρωπος διετέλεσε Υπουργός Εργασίας στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Τσολάκογλου και το 1945 καταδικάστηκε «εις ειρκτήν» (κάθειρξη) 5,5 ετών «διά διευκολύνσεις» που παρείχε στις δυνάμεις Κατοχής.
    Ο Τσολάκογλου προδότης, ο Κατσιμήτρος ήρωας.Τα έχει αυτά η ιστορία.
    Να είμαστε δίκαιοι.Τίποτε δεν είναι ασπρο-μαύρο.
    Ας μην κρίνουμε εκ των υστέρων καθισμένοι στη ζεστασιά του σπιτιού μας, τα γεγονότα χωρίς να λαμβάνουμε όλες τις παραμέτρους που επικρατούν τη δεδομένη χρονική περίοδο.
    Μερικοί δε σχολιαστές χωρίς να έχουν το υπόβαθρο σχολιάζουν και θέματα στρατιωτικής τακτικής.Ας τα αφήσουμε αυτά στους ειδικούς.
    Ζήτω το έπος του 1940!
    Ζήτω οι αθάνατοι νεκροί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 11:00 δεν φτασαμε ακόμα στην κατοχή και μην βιαζεσαι θα τα πουμε για τις κατοχικές κυβερνησεις.

    ...Το έπος του 1940 ήταν αποτέλεσμα μιας σκληρής και επίπονης προετοιμασίας 4 χρόνων....

    Αλλα λέει ο Μεταξάς στο Ημερολόγιο του και συμφωνούν με προηγουμενη παράθεση. Το ΕΠΟΣ του 40 ήταν συνισταμένη πολλών παραγόντων και χωρίς οργάνωση και προετοιμασία αυτή είναι η αλήθεια.Σαν λαός ζούμε με Μύθους πάντα μα η αλήθεια απέχει, δεν έχω να πώ τίποτα άλλο.Ηθελα να δοκιμάσω στην κριτική τα όσα βρήκα σε βιβλία και σε δημοσιεύσεις και πίστευα ότι αποτελούν την ισορική αλήθεια.Είδα ότι δεν υπάρχει αντίλογος απέναντι σε αυτά με επιχειρηματα αλλα γενικότητες.Οποτε είχαν δίκιο οι γράφοντες Κατσιμήτρος,Βερνάρδος,Γιαννόπουλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. sub

    >Να το πω καθαρά η 4 Αυγουστου δεν θα είχε γίνει χωρίς τον Βασιλιά και ο Βασιλιάς δεν θα υπήρχε χωρίς την 4 Αυγούστου <

    Έχω και αλλού απαντήσει για τον ρόλο του βασιλέα και του Μεταξά. Τ μεν πρώτο είναι σωστό: "η 4 Αυγουστου δεν θα είχε γίνει χωρίς τον Βασιλιά", διότι αυτός είχε την στρατιωτική δύναμη να την στηρίξει. Το δεύτερο είναι λάθος. Ο Γεώργιος Β' επέστρεψε στην Ελλάδα το 1935, μετά το πραξικόπημα Κονδύλη.


    Επ' ευκαιρία, θα ήθελα να μάθω πού βασίζονται όσοι ελαφρά τη καρδία αποκαλούν τον μεταξά "γερμανόφιλο". Τι πάει να πει "γερμανόφιλος"; Αν κανείς αναγνωρίζει σ' έναν λαό κάποια αναμφισβήτητα προτερήματα, τα οποία προσπαθεί να φέρει στην χώρα του, σημαίνει αυτό ότι είναι αδιακρίτως προσκείμενος στον λαό αυτόν; Για παράδειγμα, ο Μεταξάς εκτιμούσε πάντα την τάξη και πειθαρχία των Γερμανών, την ικανότητά των να εργάζονται ομαδικά και τα αδιαφιλονίκητα στρατιωτικά προτερήματά των. Στην Ανωτάτη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου είχε μετεκπαιδευτεί. Αυτό τον καθιστά ... "γερμανόφιλο";
    Η πολιτική του στον Α' και τον Β' ΠΠ ήταν αυτή της ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ. Όταν δέχτηκε την επίθεση από τους Ιταλούς, ασφαλώς συμμάχησε με τους αντιπάλους του Άξονα. Όμως και πριν την επίθεση, είχε προβλέψει ήττα του Άξονα.

    Καλύτερα να αποφεύγονται αυτές οι φτηνές κλεισαρισμένες ταμπέλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο Μεταξάς δεν υπήρξε μόνο πολιτικός νους, αλλά και στρατιωτική ιδιοφυία. Στίς 26 Οκτωβρίου του 1912, ο Ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την Θεσσαλονίκη, μετά από επιτυχημένη προέλαση τριών εβδομάδων, που συνεχιζόταν απρόσκοπτη από τις 5 Οκτωβρίου,1912 όταν ο Ελληνικός στρατός με αιχμή του δόρατος το θρυλικό 9ον Σύνταγμα Καλαμών, το 8ον Σπάρτης και το 11ον Τριπόλεως, διέσχισε τα σύνορα της «Ελλάδας της Μελούνας» εισερχόμενο στην Μακεδονία. Το άρτιο επιθετικό σχέδιο του στρατού μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια , εκπονήθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά, μέλος του επιτελείου των επιχειρήσεων του Βασιλέως Κωνσταντίνου.

    Στις 6 Ιανουαρίου του 1913, ο Κωνσταντίνος και το επιτελείο του έφτασαν στο πεδίο των επιχειρήσεων του οχυρού «Μπιζάνι», το οποίο υπήρξε ένα φυσικό απόρθητο φρούριο με οχυρωματικά έργα σε περίμετρο 50 χιλιομέτρων, με χιλιάδες πολυβολεία και εκατοντάδες σταθερές θέσεις πυροβολικού, που υπερασπίζοντο 60000 Τούρκοι. Αμέσως, ο Ιωάννης Μεταξάς συνέταξε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το σχέδιο της εκπόρθησης του οχυρού [1]. Βάσει αυτού του σχεδίου, το φοβερό οχυρό Μπιζάνι, που είχε στοιχίσει την ζωή χιλιάδων Ευζόνων μέχρι τότε, έπεσε σε λίγες ώρες μετά την γενική επίθεση του στρατού μας, που άρχισε στις 21 Φεβρουαρίου 1913, με αποτέλεσμα ο Ελληνικός στρατός να απελευθερώσει τα Γιάννενα στις 22 Φεβρουαρίου 1913. Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ο οξύτερος νους του Γενικού Επιτελείου Στρατού μέχρι το 1919 που παραιτήθηκε. Όχι μόνο συνέταξε τα σχέδια εκπόρθησης του Μπιζανίου και αργότερα των Βουλγαρικών οχυρών του Κιλκίς και Λαχανά), αλλά προσωπικά συνέταζε τις εκατοντάδες των διαταγών προς τα σώματα, μέχρι το επίπεδο διμοιρίας, μέχρι την παραμικρότερη λεπτομέρεια μη αφήνων τίποτα στην τύχη.

    Το 1916 με λεπτομερή αιτιολόγηση, απέτρεψε τον Βενιζέλο από το να αποβιβάσει τον Ελληνικό Στρατό στην Καλλίπολη. Τα αποτελέσματα της εκστρατείας στην Καλλίπολη των στρατευμάτων της Κοινοπολιτείας το 1918, με εισήγηση του Τζώρτζιλ υπουργού του Βρετανικού ναυτικού τότε, και πατέρα της συμμαχικής νίκης αργότερα στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, τα γνωρίζουμε…. Ολοκληρωτική καθήλωση, σφαγή και καταστροφή του εκστρατευτικού σώματος από τα τουρκικά πολυβόλα στο σημείο της απόβασης . Προέβλεψε επίσης το ανέφικτο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και την επερχόμενη καταστροφή τασσόμενος ανεπιφύλακτα εναντίον της. Μόλις έγινε πρωθυπουργός το 1936, σχεδίασε άμεσα και εκτέλεσε ένα αρτιο σχέδιο ανασυγκρότησης του στρατού, προβλέποντας τον επερχόμενο πόλεμο με την Ιταλία, ούτως ώστε να είναι πανέτοιμος και να μην αιφνιδιασθεί την 28 ην Οκτωβρίου 1940.

    Τα γεγονότα των δικαίωσαν, όπως κάποτε θα τον δικαιώσει και η ιστορία!

    Και κάτι άλλο. Η γραμμή Μεταξά εσχεδιάσθει δια να αντιμετωπίσει επίθεση του Βουλγαρικού στρατού σε κατά μέτωπόν επίθεση, και όχι Γερμανικές Μηχανοκίνητες Μεραρχίες οι οποίες την παρέκαμψαν. Η αντίσταση της γραμμής Μεταξά στοίχισε στους Γερμανούς πάνω από 3000 νεκρους.

    [1] Σπύρου Μελά, «Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913»,ΤΟ ΒΗΜΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Τόμος 3ος, Αθήναι 2009.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Στις 28 Οκτωβρίου 2006 η Εφημερίδα Καθημερινή δημοσίευσε τις γνώμες γνωστών Κομμουνιστών για τον Μεταξα:

    Μίκης Θεοδωράκης

    Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά

    «...Οταν έπεφτε μια πόλη, “έπεφτε” όλη η Ελλάδα: έβγαινε όλος ο κόσμος έξω, χτυπάγανε οι καμπάνες κι ο κόσμος τραγουδούσε, χόρευε, φίλαγε ο ένας τον άλλο... Κι αυτό γινότανε κάθε βδομάδα, διότι κάθε βδομάδα έπεφτε η μία αλβανική πόλη μετά την άλλη. Τέτοια έξαρση πατριωτισμού δεν νομίζω να την ξανάζησαν οι Ελληνες...

    ...Ο θάνατος του Μεταξά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Μεταξάς ήταν πολύ τυχερός διότι συνέδεσε το όνομά του με το “Οχι”, συνέδεσε το όνομά του με τη νίκη και πέθανε σε μια κορύφωση νίκης. Στην Τρίπολη, πρέπει να σου πω ότι έγιναν μνημόσυνα σε διάφορες εκκλησίες. Κι εμείς πήγαμε σε μια εκκλησία, όχι στη μητρόπολη, σε μια άλλη, πιο μικρή. Την ώρα λοιπόν του μνημοσύνου, ο κόσμος έκλαιγε τόσο γοερά, ώστε από τη μία εκκλησία στην άλλη άκουγες τα κλάματα. Εκλαιγε όλη η πόλη για τον Μεταξά. Τόσο τυχερός ήταν δηλαδή, έτυχε η κατάλληλη στιγμή να πει το “Οχι” και μετά να πεθάνει... Και πίσω από το “Οχι” αυτό, δείχνει ότι ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε παράλογο. Και, βεβαίως, ταίριαζε πολύ και με τη νοοτροπία του θρόνου, που ήταν αγγλόφιλος...».

    Γρηγόρης Φαράκος*

    Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα

    «...Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου το περίμενα γιατί θα είχα το πρώτο μου μάθημα στο πρώτο έτος του Πολυτεχνείου... Εκείνο που αισθάνομαι μέχρι τώρα –και πιστεύω το αισθάνεται και ο περισσότερος κόσμος από τότε– ήταν ότι η ζωή, γενικά η ζωή και της χώρας και του κάθε ατόμου, χωρίστηκε στα δύο. Στο πριν και το μετά. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου καθόρισε και την εξέλιξη όλης της χώρας στα κατοπινά.

    ...Η στάση της Σοβιετικής Ενωσης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ήταν διφορούμενη. Επιπλέον, το σοβιετογερμανικό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερντοφ δημιούργησε προβλήματα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης που είχαν ταχθεί κατά του Αξονα...

    ...Είναι γνωστό ότι κατοπινά έχει γίνει μια κριτική στο γράμμα του Ζαχαριάδη από τη φυλακή, ότι ήταν υπερπατριωτικό, ότι είχε και άλλες άστοχες εκφράσεις. Αν το προσέξεις δεν έχει ούτε άστοχες εκφράσεις ούτε τίποτα. Μακάρι τη γραμμή αυτή (την ακολούθησε βέβαια το ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής), μακάρι να την ακολουθούσε ακόμα πιο σταθερά και μόνιμα. Οποια άλλη γνώμη κι αν έχει και ό,τι κι αν σκέφτεται κανείς για τον Ζαχαριάδη, οφείλει να του αναγνωρίσει αυτή τη μεγάλη υποθήκη που άφησε εκείνη τη στιγμή προς τον ελληνικό λαό και προς το κόμμα του...

    ...Ο,τι και να πεις για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το λαϊκό αίσθημα. Και βεβαίως, επειδή και το ΚΚΕ αυτή είχε ως μοναδική κατεύθυνση, με αυτή την έννοια ταυτίζονται... Βεβαίως, αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το “Οχι”, αλλά και από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να δεχθώ αυτή τη συνεχή κριτική των αριστερών, οι οποίοι δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο ελληνικός λαός. Και θα πω και κάτι ακόμα: Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παρευρέθηκα. Ημουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παρευρέθηκα. Και παρευρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος...».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο Μεταξάς υιοθέτησε και στους δύο παγκοσμίους πολέμους πολιτική ΑΥΣΤΗΡΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ.

    Η Γερμανία από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1933, προσπάθησε να αποφύγουν αναταραχή στα Βαλκάνια με την διατήρηση του status-quo, ενώ ταυτόχρονα επεδίωκε να αυξήσει την επιρροή της στις Βαλκανικές πρωτεύουσες. Για την Ελλάδα εδέχετο ότι ανήκε στην Αγγλική σφαίρα επιρροής, γεγονός το οποίο δεν της δημιουργούσε προβλήματα, εφόσον στην Ελλάδα δεν θα υπήρχε παρουσία Αγγλικών στρατευμάτων, τα οποία θα έθεταν σε κίνδυνο την ασφάλεια των Ρουμανικών Πετρελαιοπηγών. Εξάλλου το πρωτόκολλο εμπορικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας εξασφάλιζε την απρόσκοπτο ροή του Ελληνικού χρωμίου και αλουμινίου, καθώς κι άλλων πρώτων υλών απαραιτήτων για την διατήρηση της πολεμικής ισχύος της Βέρμαχτ. Ο Ιωάννης Μεταξάς παρά τις Βρετανικές πιέσεις, δεν επέτρεψε στις ελάχιστες μοίρες των Βρετανικών αεροπορικών δυνάμεων να επιχειρούν στο πολεμικό μέτωπο της Αλβνίας από τα αεροδρόμια της Μακεδονίας, παρά μόνο από αυτά του Τατοΐου και του Χασανίου (Ελληνικού). Επίσης δεν εδέχθη ολίγον προ του θανάτου του την περιορισμένη στρατιωτική βοήθεια που του πρόσφερε ο Άγγλος στρατηγός Ουέιβελ κατά την επισκεψή του στην Αθήνα από τις 13-15 Ιανουαρίου 1941, καθόσον αυτή όχι μόνο δεν θα βοηθούσε αλλά θα προκαλούσε την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή η Βρετανία αδυνατούσε να φέρει εις πέρας τον πόλεμο με την Γερμανία λόγω οικονομικών δυσκολιών. Έπεισε όμως τον πρόεδρο Ρούσβελτ των Η.Π.Α. να φέρει προς ψήφιση στην Γερουσία το σχέδιο νόμου¨Lend-Lease¨ που προέβλεπε ουσιαστική ενίσχυση της πολεμικής μηχανής της Βρετανίας. Η παρουσία των Βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και η βεβαία ήττα τους, θα επηρέαζαν θετικά την Αμερικανική κοινή γνώμη για την ψήφιση του νομοσχεδίου. Mετά τον θάνατο του Μεταξά (στις 31 Ιανουαρίου του 1941), η Ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κορυζή, έδωσε την συγκατάθεση της για την έλευση των Βρετανικών δυνάμεων στην χώρα μας τον Φεβρουάριο του 1941. Την ίδια στιγμή ο Ρούσβελτ ανεγνώρισε την σημασία της παρουσίας των Βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και τηλεγράφησε στον Τσώρτσιλ: « εκτελέσατε ικανοποιητική εργασία στην Ελλάδα».

    Ο Ι. Μεταξάς απεβίωσε από μία μάλλον ασήμαντη φλεγμονή του φάρυγγα η οποία κατέληξε σε «απόστημα παρααμυγδαλικόν που παρουσίασε εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς». Την ίδια ημέρα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Βραδινή η εξής είδηση: «Ο Άγγλος υποστράτηγος Ντ Άλμπιάκ ελθών αεροπορικώς εκ Κρήτης , συνοδεύετο από τον Άγγλο αρχίατρο του Ναυτικού, όστις και έκανε ιδιοχείρως ένεση εις τον ασθενή»….

    Κατά την διάρκεια της κατοχής, ο διοικητής Ασφαλείας Αθηνών αστυνόμος Παξινός μετέβη στο Καΐρο. Σε μία δεξίωση, ο Παξινός αποκάλυψε σε ¨Αγγλο διπλωμάτη ότι «εγνώριζε τα πάντα για τον θάνατο του Μεταξά» και ότι έγγραφε ένα βιβλίο για το θέμα αυτό. Ο Άγγλος τον χαιρέτησε και απομακρύνθηκε αμέσως. Ο Παξινός έφυγε αργά από την δεξίωση και την επόμενη μέρα βρέθηκε μαχαιρωμένος στα σοκάκια του Καΐρου. Η Αστυνομία ανακοίνωσε εσπευσμένα και χωρίς δικαστική έρευνα ότι πρώτα ληστεύθηκε και μετά δολοφονήθηκε....

    Τα συμπεράσματα ευκόλως έπονται...

    1. Αννίβας Βελίδης, «Κατοχή Γερμανική Πολιτική, Διοίκηση στην Κατεχόμενη Ελλάδα». Αθήνα 2008, Εκδ. Ενάλιος

    2. C. Buckley, «Greece and Crete», 1941, σελ. 139.

    3. Γ. Νικολούδης, «Κατάσκοποι και Σαμποτέρ στην κατεχόμενη Ελλάδα (1941-1944» Αθήνα 2004, Εκδ. Περισκόπιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ἐθίγησαν πολλὰ καὶ διαφορετικὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι δύσκολο νὰ ἀναλυθοῦν ἐδῶ. Μιὰ παρατήρησις μόνον:

    sub92: «Είδα ότι δεν υπάρχει αντίλογος απέναντι σε αυτά με επιχειρηματα αλλα γενικότητες. Οποτε είχαν δίκιο οι γράφοντες Κατσιμήτρος, Βερνάρδος, Γιαννόπουλος.»

    Μὴν βιάζεσθε. Πηγὴ γιὰ τὸν Κατσιμῆτρο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μόνον ὁ Κατσιμῆτρος, οὔτε μόνον οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Παπάγου -γιὰ διαφόρους λόγους, πολιτικούς, ἢ προσωπικὲς ἀντιδικίες καὶ πικρίες μεταξὺ ἀξιωματικῶν, ἢ διάθεσι αὐτοπροβολῆς, ἢ ἐχόντων ἀντίληψι μόνον τοῦ πεδίου στρατιωτικῆς εὐθύνης τους καὶ ὄχι γενικῶς τοῦ πολέμου-, οὔτε, ἀκόμη περισσότερο, ἡ δοσιλογικὴ «ἔκθεσις Καθηνιώτη», στὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους τοῦ Παπάγου ἔχουν βασισθεῖ.

    Γιὰ ἀντίλογο, παρέπεμψα ἤδη ἀλλοῦ στὸ ἔργον τοῦ Ἀντωνίου Κοραντῆ, «Ἀλέξανδρος Παπάγος καὶ ὁ Πόλεμος τῆς Ἑλλάδος 1940-41», Ἴδρυμα Γουλανδρῆ-Χορν, 1995. Κάνει ἐξαντλητικὴ ἀνάλυσι καὶ ἀνασκευὴ τῶν κατηγοριῶν κατὰ τοῦ ἀρχιστρατήγου Παπάγου. Δὲν εὐκαιρῶ νὰ παραθέσω λεπτομέρειες αὐτὴν τὴν στιγμή, ἴσως ἄλλη φορά, ἀλλὰ βρεῖτε το ἂν θέλετε, καὶ κρίνετε.

    (Κάτι ἄλλο, σχετικὸ ὄχι μὲ τὸν Κατσιμῆτρο (ὁ ὁποῖος ἀρχικῶς μόνον καὶ μὲ ἀγαθὲς προθέσεις ἐνεπλάκη στὴν κυβέρνησι Τσολάκογλου -γεγονὸς μεμπτὸν πάντως), ἀλλὰ μὲ ὁρισμένους ἀπὸ τοὺς κατηγόρους τοῦ Παπάγου. Ὁ δοσιλογισμὸς πολλῶν ἀντιμεταξικῶν- ἀντιβασιλικῶν ἐπὶ κατοχῆς (οἱ ὁποῖοι βρῆκαν εὐκαιρία καὶ ἔβριζαν καὶ συκοφαντοῦσαν τὸν Μεταξᾶ καὶ τὸν βασιλέα ποὺ μᾶς ἔριξαν, λέει, στὸν πόλεμο, ἐνῷ οἱ Γερμανοὶ ἦταν φίλοι μας...) εἶναι ἕνα ἄλλο μεγάλο κεφάλαιο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φίλε Κίμωνα,
    Δεν γνωρίζω άν θα διαβάσεις το μήνυμά μου.

    Θα ήθελα όμως να σου πω ότι στην "Επίτομο Ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας", έκδοση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού, (το βρίσκει κανείς στο βιβλιοπώλείο της Δ.Ι.Σ. στην οδό Σόλωνος, Αθήνα, όπως κατεβαίνουμε δεξιά πριν την Αμερικής, είναι πάμφθηνο, αλλά εξαιρετικό εφοδιασμένο με χάρτες τέλειο!), αναφέρεται στην σελίδα 4, παράγραφο 2, επί λέξη ότι :

    Μετά από αυτό, ή Ελληνική Κυβέρνηση εκτίμησε ότι ο πόλεμος με την Τουρκία ήταν αναπόφευκτος και ο Υπαρχηγός της Επιτελικής Υπηρεσίας Στρατού, Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Μεταξάς Ιωάννης, υπέβαλε στον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο υπόμνημα, προτείνοντας την αιφνιδιαστική και χωρίς κήρυξη πολέμου απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Χερσόνησο της Καλλίπολης, από την οπία θα απειλούνταν άμεσα η Κωνσταντινούπολη.

    Αυτό το σχέδιο το πρότεινε ο Βενιζέλος στους συμμάχους, οι οποίοι (ιδίως οι Ρώσσοι οι οποίοι σε περίπτωση νίκης των Συμμάχων, Άγγλων, Γάλλων και Ρώσσων, θα έπερναν την Κωνσταντινούπολη, ήταν βλέπετε κληρονομιά από τον.. ... μπαμπά τους ....!**) δεν το έδέχθησαν. Εκεί το πήρε ο Τσώρτσιλ και το χρησιμοποίησε ως δικό του, αλλά ούτε ο σχεδιασμός του ούτε η εκτέλεση της επιχείρησης έγινε όπως έπρεπε, και όταν έπρεπε!

    Ευμένης ο Καρδιανός

    **Βλέπε το σύγγραμμα του Κ. Σακελλαρόπουλου "Η Σκιά της Δύσεως", Εκδόσεις ΕΚΑΤΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πότε ξεχάστηκε κιόλας ότι ο μοναρχικός, δηλαδή σκοταδιστής Μεταξάς ΔΙΕΛΥΣΕ την πανίσχυρη κτηνοτροφία ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ της Ελλάδας για να στείλει τα δέρματα των σφαγμένων ζώων στη μαριονέτα των Άγγλων Χίτλερ;
    Οι ΠΑΡΑΣΙΤΟΙ ανισόρροποι μοναρχικοί νομίζουν ότι είναι "αθάνατοι", ώσπου να αλληλοσκοτωθούν ή να σταματήσουν να τους τρέφουν οι λαοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απολύτως ανακριβή όσα γράφονται για τον θάνατο του Αστυνόμου Σπύρου Παξινού, ο οποίος όντως δολοφονήθηκε, όμως αυτό συνέβη περισσότερα πό 15 χρόνια αργότερα στο Καράτσι του Πακιστάν. Διαβάστε την απολύτως τεκμηριωμένη βιογραφία του Αστυνόμου Παξινού στην ελληνική έκδοση της [http://el.metapedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82 metapedia].

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.