26/9/09

Η έκκληση του Ταλάτ προς την Αμερική

Έλα, Αμερική, έλα. Έλα στο λιμάνι της Αμμοχώστου. Να σε χαιρετίσουν τα τείχη του Βραγαδίνου. Come on Yankee! Σώσε και εμάς όπως έσωσες το Ιράκ. Δείξε σε αυτό τον Χριστόφια πόσα απίδια έχει ο σάκος. Οι Έλληνες θέλουν πίσω τα παλιά τους εδάφη, Αμερική! Έλα! Λένε να φύγει ο τουρκικός στρατός από εδώ. Έλα! Σύντομα έχω και εγώ εκλογές, Αμερική. Έλα! Αν δεν έρθεις στην Κύπρο, έλα στην Cyprus. Come on Yankee! Come on!


Αχ, Αμερική, αχ. Απευθύνομαι σε σένα βυθιζόμενος σε σκέψεις, με θλίψη μπροστά στο κενό που άφησαν οι δίδυμοι πύργοι στη θέση των οποίων δεν έμεινε τίποτα, εκστομίζοντας κατάρες για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, χαιρετίζοντας τους ηρωικούς στρατιώτες που βρίσκονται στα βουνά του Αφγανιστάν και στους δρόμους της Βαγδάτης και τρώγοντας χάμπουργκερ με συνοδεία λίγους ήχους από το σαξόφωνο του Λούις 'Αρμστρογκ.

Ονομάζομαι Ταλάτ. Θες αγόρασε, θες πούλησέ με. Πατρίδα μου είναι η Κύπρος. Μητέρα πατρίδα μου η Τουρκία. Μη ρωτήσεις το ποια πατρίδα είναι ο πατέρας μου. Διαβαίνοντας τον ωκεανό έφτασα κοντά σου ερχόμενος από τις ακτές της απελευθερωμένης Κερύνειας. Αχ, Αμερική, αχ. Προστάτιδα των καταπιεσμένων. Μεγάλε αδελφέ των ορφανών. Φάρε της Μέσης Ανατολής. Τελευταία ελπίδα των νέων του Πόρτο Ρίκο. 'Αγγελέ μου, εσύ, της ειρήνης. Κατακτητή του Κονγκό, του Βιετνάμ, του Σαλβαδόρ, της Χιλής και της Αργεντινής. Coca-Cola, McDonaldΆs, Ford? Χαιρετίσματα σε όλους από τον ταπεινό δούλο σας. Και από όλους τους αγαπητούς σας αδελφούς που υποφέρουν κάτω από την απομόνωση. Ένα ζεστό «hello». Πήρα ένα αεροπλάνο στο Λονδίνο. Σιγοτραγουδώντας εκείνο το τραγούδι: Αμερική, Αμερική, ωραία Αμερική. Ελπίζει σε βοήθεια από εσένα όποιος αντιμετωπίζει δυσκολίες.

Τα παλικάρια μας πηγαίνουν έχοντας πένθος όπου πάνε, αλλά επιστρέφουν χαρούμενα. Ελπίζω και εγώ έτσι να επιστρέψω από εδώ στην αγαπημένη Cyprus.

Αχ, Αμερική, αχ. Αν δεν περιγράψω σε σένα την κατάστασή μου, σε ποιον να την περιγράψω; Αν δεν αποκαλύψω σε σένα το ντέρτι μου, σε ποιον να το πω. Αν δεν ζητήσω από σένα βοήθεια, από ποιον να ζητήσω; Αν ζούσε ο αγαπητός Τόμας Γουέστον, θα με καταλάβαινε. Κρίμα που δεν έζησε αρκετά. Μήπως λίγες ωραίες μέρες έχουμε περάσει; Αφήσαμε όλοι μαζί να πετάξουν στους ουρανούς της Μεσογείου λευκά περιστέρια. Να πάω να διαβάσω μια προσευχή στο μνήμα του. Να περάσω και λίγο από τον Ανάν ύστερα. Να ρωτήσω και τι κάνει ο μεγάλος φίλος Μάικλ Κλόσον. Αχ, Αμερική, αχ. Δεν έμεινε χρόνος να σου διηγηθώ το ντέρτι μου. Γύρισα το Μουσείο της Γενοκτονίας. Όχι του Βιετνάμ. Των Ναζί.

Κοντολογίς, θέλω να σου πω το εξής: Ο Χριστόφιας είναι κακός άνθρωπος. Δείρε τον, Αμερική! Κάνε ό,τι είναι να κάνεις. Κάνε το όπως θα το κάνεις. Βρες αμέσως έναν άλλο Γουέστον και στείλε τον αμέσως στην Cyprus. Οι υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έγιναν δύσκολες και περίπλοκες. Υπάρχει αδιέξοδο στο περιουσιακό. Σώσε μας, Αμερική. Πες του να μην πιάσει ξανά στο στόμα του την Καρπασία και τη Μόρφου. Να ξεχάσει και το Βαρώσι, πες του. Να μην ξεροκαταπίνει κάθε τόσο. Μιλώντας για εποίκους και τέτοια. Δεν είναι έποικοι αυτοί, αλλά πρόσφυγες πολίτες μας. Πες του να το καταλάβει επιτέλους.

Να μην βγει ξανά να μας πει ότι θα φύγουν όλοι από εδώ. Έλα, πάρε εσύ το Βαρώσι, Αμερική, παρά να το πάρουν αυτοί. Αν θες, να σου δώσουμε και την Καρπασία. Φτιάξε βάσεις. Βομβάρδισε τους βρομιάρηδες τους 'Αραβες. Έχουμε δύο σημαίες στον Πενταδάκτυλο. Ας βάλουμε και τη δική σου δίπλα σε αυτές. Πίστεψέ με ότι θα πετάξουν από χαρά ακόμη και αυτοί οι Όλι Ρεν, Ρασμούσεν και Μπαρόζο. Έλα, Αμερική, έλα. Έλα στο λιμάνι της Αμμοχώστου. Να σε χαιρετίσουν τα τείχη του Βραγαδίνου. Come on Yankee! Σώσε και εμάς όπως έσωσες το Ιράκ. Δείξε σε αυτό τον Χριστόφια πόσα απίδια έχει ο σάκος. Οι Έλληνες θέλουν πίσω τα παλιά τους εδάφη, Αμερική! Έλα! Λένε να φύγει ο τουρκικός στρατός από εδώ. Έλα! Σύντομα έχω και εγώ εκλογές, Αμερική. Έλα! Αν δεν έρθεις στην Κύπρο, έλα στην Cyprus. Come on Yankee! Come on!

Κωδικός άρθρου: 898484
ΠΟΛΙΤΗΣ - 25/09/2009, Σελίδα: 13

1 σχόλιο:

  1. nside the Apocalyptic Soviet Doomsday Machine
    By Nicholas Thompson Email 09.21.09
    The technical name was Perimeter, but some called it Mertvaya Ruka, Dead Hand.
    Illustration: Ryan Kelly

    Valery Yarynich glances nervously over his shoulder. Clad in a brown leather jacket, the 72-year-old former Soviet colonel is hunkered in the back of the dimly lit Iron Gate restaurant in Washington, DC. It's March 2009—the Berlin Wall came down two decades ago—but the lean and fit Yarynich is as jumpy as an informant dodging the KGB. He begins to whisper, quietly but firmly.

    "The Perimeter system is very, very nice," he says. "We remove unique responsibility from high politicians and the military." He looks around again.

    Yarynich is talking about Russia's doomsday machine. That's right, an actual doomsday device—a real, functioning version of the ultimate weapon, always presumed to exist only as a fantasy of apocalypse-obsessed science fiction writers and paranoid über-hawks. The thing that historian Lewis Mumford called "the central symbol of this scientifically organized nightmare of mass extermination." Turns out Yarynich, a 30-year veteran of the Soviet Strategic Rocket Forces and Soviet General Staff, helped build one.
    Chart source: Bulletin of the Atomic Scientists, Natural Resources Defense Council

    The point of the system, he explains, was to guarantee an automatic Soviet response to an American nuclear strike. Even if the US crippled the USSR with a surprise attack, the Soviets could still hit back. It wouldn't matter if the US blew up the Kremlin, took out the defense ministry, severed the communications network, and killed everyone with stars on their shoulders. Ground-based sensors would detect that a devastating blow had been struck and a counterattack would be launched.

    The technical name was Perimeter, but some called it Mertvaya Ruka, or Dead Hand. It was built 25 years ago and remained a closely guarded secret. With the demise of the USSR, word of the system did leak out, but few people seemed to notice. In fact, though Yarynich and a former Minuteman launch officer named Bruce Blair have been writing about Perimeter since 1993 in numerous books and newspaper articles, its existence has not penetrated the public mind or the corridors of power. The Russians still won't discuss it, and Americans at the highest levels—including former top officials at the State Department and White House—say they've never heard of it. When I recently told former CIA director James Woolsey that the USSR had built a doomsday device, his eyes grew cold. "I hope to God the Soviets were more sensible than that." They weren't.

    The system remains so shrouded that Yarynich worries his continued openness puts him in danger. He might have a point: One Soviet official who spoke with Americans about the system died in a mysterious fall down a staircase. But Yarynich takes the risk. He believes the world needs to know about Dead Hand. Because, after all, it is still in place.

    The system that Yarynich helped build came online in 1985, after some of the most dangerous years of the Cold War. Throughout the '70s, the USSR had steadily narrowed the long US lead in nuclear firepower. At the same time, post-Vietnam, recession-era America seemed weak and confused. Then in strode Ronald Reagan, promising that the days of retreat were over. It was morning in America, he said, and twilight in the Soviet Union.



    .........

    http://www.wired.com/politics/security/magazine/17-10/mf_deadhand?currentPage=all

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.