Η στάση Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου, mignatiou@aol.com
Η οργή του Ταγίπ Ερντογάν εναντίον του Ισραήλ είναι σίγουρα δικαιολογημένη. Ποιος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, που έχει αισθήματα για τους συνανθρώπους του, δεν θυμώνει, όταν βλέπει τα εγκλήματα εναντίον παιδιών και γυναικών; Ποιος δεν γίνεται θηρίο ανήμερο, όταν οι νεκροί Παλαιστίνιοι, κάθε φορά που οι Ισραηλινοί ηγέτες δίνουν εντολή απογείωσης των φονικών αεροπλάνων τους, «φυτρώνουν» όπως τα μανιτάρια;
Βέβαια, ο κ. Ερντογάν είναι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, μίας χώρας που συνεργάστηκε στενά με το Ισραήλ, και που μέχρι πριν από τα Χριστούγεννα κάλυπτε όλες τις πράξεις των Ενόπλων Δυνάμεων του εβραϊκού κράτους. Και απ’ ό,τι γνωρίζω, παρά τη δημόσια οργή του, που έγινε παγκόσμιο θέμα και θέαμα, δεν έχει ακυρώσει την συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, η οποία προβλέπει και σύμπραξη εναντίον των κοινών εχθρών σε περίοδο πολέμου. Αρα, και εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου.
Διαβάσαμε πολλές αναλύσεις, που αναζητούσαν την απάντηση στο ερώτημα: Γιατί τώρα η επίθεση εναντίον του Ισραήλ; Θα έλεγα πως οι απαντήσεις που δόθηκαν δεν είναι ικανοποιητικές. Διότι, ξεχνούν τον παράγοντα που εξόργισε τον κ. Ερντογάν, ή αν δεν τον ξεχνούν, απλά δεν τον γνωρίζουν. Και σίγουρα δεν είναι η... αγάπη του για τους άμοιρους Παλαιστίνιους.
Πριν ακόμα από τον πόλεμο εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν, το κράτος του Ισραήλ ξεκίνησε στρατιωτική συνεργασία με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ. Οι μυστικές υπηρεσίες των Κούρδων είναι εικόνα και ομοίωση της Μοσάντ, και ο κουρδικός στρατός, που θεωρείται αξιόμαχος, είναι δημιούργημα Ισραηλινών αξιωματικών. Παράλληλα, αξιωματούχοι της κυβέρνησης και επιχειρηματίες, έχουν οργανώσει τα κουρδικά υπουργεία Εμπορίου, Οικονομικών και Εργασίας.
Οι Τούρκοι πιστεύουν πως η άνευ προηγουμένου ανάπτυξη που παρατηρείται στο ιρακινό Κουρδιστάν, οφείλεται στην ισραηλινή βοήθεια και υποστήριξη. Με λίγα λόγια, στα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράκ και του Ιράν, δημιουργείται ένα «δεύτερο Ισραήλ», με τη σύμφωνη γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι αυτό το γεγονός, που αποτελεί πραγματική απειλή για την Τουρκία, και το οποίο εξόργισε τον Ταγίπ Ερντογάν. Πριν αναχωρήσει για το Νταβός, έλαβε λεπτομερειακό σημείωμα από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, οι οποίες λίγο-πολύ, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι «χάνεται το παιχνίδι»...
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, προχώρησε σε μία κίνηση, που περιέχει και ρίσκο. Η επίθεση εναντίον του Ισραήλ, τον ανύψωσε περιστασιακά στα μάτια των πολιτών της Μέσης Ανατολής. Οι Παλαιστίνιοι έκαναν τις φωτογραφίες του εικόνισμα και κρατούσαν ψηλά τις τουρκικές σημαίες.
Ομως, υπάρχουν και αυτοί που δεν ξεχνούν ότι η Αγκυρα δεν μίλησε, δεν συγκινήθηκε, δεν έριξε ούτε ένα δάκρυ, όταν ο Γιασέρ Αραφάτ και οι σύντροφοί του έφευγαν ταπεινωμένοι από τη Βηρυτό και γύρω από το ελληνικό πλοίο που τους μετέφερε στη σωτηρία, έπεφταν οι οβίδες όπως το χαλάζι.
Ισραηλινοί πολιτικοί, στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι, έχουν εξαπολύσει επιθέσεις εναντίον του κ. Ερντογάν. Και ποια νομίζετε πως είναι τα επιχειρήματά τους. Ο Στίβεν Πλάουτ, αφού περιλούζει τον Τούρκο πρωθυπουργό με κοσμητικά επίθετα, γράφει στην εφημερίδα Jewish Press, για την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου και για τις δολοφονίες των Κούρδων από τις τουρκικές ορδές. Επιστρέφουν, δηλαδή, στον κ. Ερντογάν τις εμετικές επιθέσεις που εκτόξευσε εναντίον του Ισραήλ.
«Θα το... ξεπεράσουν», μου είπε ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος. «Χώρες και άνθρωποι με τα ίδια ανομήματα, όπως είναι η Τουρκία και το Ισραήλ, στο τέλος πέφτουν ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου»... Γι’ αυτό, ας μην πανηγυρίζουμε... Αλλωστε, πρόκειται για δύο κράτη-τρομοκράτες, που δολοφονούν παιδιά, για να επιβιώσουν. Για πόσο, όμως;

Πηγή: Ημερησία